แท็ก #SFแมนๆนั่งตักครับ
ฟิคสั้นๆ ได้ใจความ ไม่ต้องพูดอะไรมาก
' แมนๆนั่งตักครับ '
เครื่องบินที่กำลังมุ่งหน้าไปเทียนจิน...
หลังจากที่เดินคุยกันมาตลอดทาง เซฮุนก็เดินเข้าไปตามที่นั่งของตนที่บอกไว้ในพาสปอร์ต
ซึ่งมันเป็นที่นั่งที่อยู่ติดกับที่นั่งของร่างบางอย่างลู่หานพอดี
"นั่งตรงนี้เหรอ?"
ร่างสูงลอดสายตามองคนตัวเล็กผ่านแว่นตาสีดำยี่ห้อดังที่เจ้าตัวใส่อยู่เช่นเดียวกันกับร่างบางที่ใส่แว่นตาสีดำเหมือนกันกับเขา
"ก็ไม่เคยจะใส่ใจอ่ะ"
พูดตัดพ้อใส่อีกคนก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งตรงที่นั่งฝั่งซ้ายมือของเซฮุนทันที
"ไม่ใส่ใจ ไม่ใช่ว่าไม่รัก"
พูดเพียงแค่นั้นเซฮุนก็จัดการเอนตัวนอนพิงกับเบาะที่นั่งของตนทันที
แต่ในจังหวะนั้นเองที่มือข้างซ้ายของเซฮุนค่อยๆเลื่อนเข้าไปสัมผัสกับมือขวาของลู่หานที่วางเอาไว้บนตักของร่างเล็ก
มือหนาที่มีขนาดใหญ่กว่าค่อยๆสอดนิ้วทั้งห้าสอดประสานกับมือของอีกคนเงียบๆ
ไม่มีคำขอ ไม่มีซึ่งคำพูดใดๆ
แค่อยากให้รู้ว่าต่อให้ทะเลาะกันแค่ไหนเราก็ยังรักกันก็พอแล้ว
เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน ร่างสูงเริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรา
ในขณะที่ร่างบางนั้นยังคงนอนไม่หลับ เอาแต่กวาดสายตาไปทั่ว
ราวกับเด็กน้อยที่อยากรู้อยากเห็น
"รับเครื่องดื่มไหมคะ?"
แอร์โฮสเตสสาวหน้าตาสะสวย เข็นรถเข็นเดินเข้ามาถามลู่หานทันที
ลู่หานที่เริ่มรู้สึกกระหายน้ำเหลือเกิน รีบเงยหน้าขึ้นไปยิ้มตอบก่อนที่จะพยักหน้ากลับไป
"ขอน้ำส้มครับ"
"ได้ค่ะ สักครู่นะคะ"
หญิงสาวยิ้มหวานกลับไป ก่อนจะจัดการหยิบแก้วขึ้นมาแล้วรินน้ำส้มจากเหยือกให้
ก่อนจะทำการส่งแก้วนั้นบริการให้ลู่หานทันที
"ได้แล้วค่ะ"
"ขอบคุณครับ อ๊ะ!"
จังหวะนั้นเองที่ลู่หานไม่ทันระวัง มือน้อยๆก็เผลอปัดไปโดนแก้วน้ำส้มที่พนักงานสาวสวยกำลังยื่นมาให้
ทำให้น้ำที่อยู่ในแก้วหกใส่ที่ตักของลู่หานทันที เป็นผลให้ร่างบางถึงกับตกใจ
รีบเอามือเช็ดแทบไม่ทัน
แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือแอร์โฮสเตสที่ทำหน้าที่ของตัวเองบกพร่อง
หญิงสาวรีบเอ่ยปากขอโทษลู่หานทันที
“ขอโทษนะคะคุณลู่หาน
พอดีฉันไม่ทันระวัง ขอโทษนะคะ“
ด้วยความที่ลู่หานเป็นคนดังทำให้เธอเผลอพลั้งปากเรียกชื่อคนตรงหน้าไป
แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือมือบางที่เอื้อมเข้ามาหวังที่จะเช็ดน้ำที่หกบนตักของลู่หานโดยลืมไปว่าต้องใช้ผ้าหรือทิชชูเช็ด
ไม่ใช่ใช้มือของเธอ
“ไม่ต้องครับ ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมเช็ดเองครับ“
ลู่หานรีบคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ได้ทัน
ก่อนที่จะเอื้อมลงมาโดนตัวของเขามือบางทำได้แค่เพียงดันมือของเธอออกไปไม่มีการจับต้องใดๆทั้งสิ้นเกรงว่าคนอื่นๆที่นั่งมาด้วยจะเห็นแล้วเข้าใจผิดว่าเขาลวนลามผู้หญิงซึ่งไม่ใช่เลย
“ไม่เป็นไรค่ะ
เดี๋ยวดิฉันเช็ดให้นะคะ“
“ไม่ต้องครับ อ่า...“
ลู่หานไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ใจหนึ่งเธอก็ผู้หญิง อีกใจหนึ่งก็ทำตัวไม่ถูกเพราะเขาเป็นผู้ชาย
“ทำไมต้องจับมืออ่ะ!“
ทันใดนั้นเอง
เสียงของร่างสูงที่นอนหลับอยู่เบาะข้างๆลู่หานก็ดังขึ้นมา ก่อนจะทำเสียงเข้มแล้วเพ่งสายตามองไปที่ข้อมือบางของแอร์โฮสเตสที่ลู่หานนั้นลืมตัวเผลอจับเข้าจนได้
สีหน้าที่รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากของเซฮุนแสดงออกมาได้อย่างชัดเจน
ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าเป็นเสียงของคนข้างๆ นึกว่าเป็นผู้โดยสารคนอื่น
แต่สักพักเสียงเหล่านั้นเริ่มดังขึ้นเซฮุนจึงค่อยๆเปิดตาขึ้นมาดูก่อนจะเห็นเป็นภาพบาดตาที่ลู่หานกำลังจับมือผู้หญิงคนนั้นอยู่
“ไม่ใช่นะเซฮุน ฉันอธิบายได้“ ร่างบางรีบแก้ตัวทันที
พร้อมกับรีบปล่อยมือออกจากหญิงสาวที่ยืนอยู่ซะ
“เห็นกับตา ...“
“ไม่ใช่นะ คือว่าฉันทำ..“
“จะนอน!“ เซฮุนถอนหายใจออกมาเหมือนกับคนที่กำลังโกรธอะไรสักอย่างอยู่
พร้อมกับรีบเบือนหน้าหนีไปทางทางเดินอีกฝั่งหนึ่งทันที
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ ไม่เป็นไร
ผมจะเข้าไปล้างในห้องน้ำเอง ขอบคุณครับ“
“อ่าค่ะ“
แอร์คนสวยพยักหน้าอย่างรู้สึกผิดให้ไป
แต่ก็ต้องทำตามความต้องการของผู้โดยสารด้วยการเดินออกมาจากตรงนั้นซะ
“เซฮุนนน“
เรียวปากบางยู่เข้าหากันเหมือนเด็กน้อย
พร้อมกับส่งเสียงออดอ้อนใส่อีกคนทันที แต่เซฮุนก็ไม่สนใจ
แต่ในที่สุดเซฮุนก็ยอมลืมตาขึ้นมา ทว่าไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะคุยกับลู่หาน
แต่กลับตื่นขึ้นมาเพื่อหยิบหูฟังที่เป็นเฮดโฟนสีดำขึ้นมาครอบหูตัวเองไว้ก่อนจะเปิดเพลงดังๆเพื่อกลบเสียงเล็กของลู่หานทันที
“ก็น้องเขาทำน้ำส้มหกใส่ตักเราอ่า
นาย...ตื่นมาฟังเราก่อนดิ เซฮุนครับบบ“
ลู่หานเริ่มออกแรงเขย่าแขนเซฮุนทันที
แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเซฮุนเปิดเพลงใส่หูเสียงดังมาก
“เซฮุน....ฟังกันก่อนได้ไหม“
ร่างบางพยายามที่จะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊ แต่ก็ไม่ได้ผล
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น ครั้นลู่หานจะร้องเรียกอีกคนเสียงดังกว่านี้ก็คงจะไม่ได้เพราะทุกคนกำลังหลับอยู่
แล้วจะทำยังไงล่ะเซฮุนถึงจะสนใจเขา...
ลู่หานไม่รอช้าเมื่อไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
จะปล่อยให้อีกคนโกรธไปจนถึงจีนก็คงจะไม่ได้ เผลอๆคงง้อยากด้วย
ร่างบางเลยตัดสินใจปลดเข็มขัดที่คาดเอวออกก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเซฮุนทันที
ใช้ตัวของตัวเองแหวกขาทั้งสองข้างของเซฮุนออกพร้อมกับแทรกตัวเข้าไปที่หว่างขาอีกคนซะ
นั่นจึงทำให้เซฮุนที่ตอนแรกทำเป็นไม่สนใจ ถึงกับต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมามองลู่หานทันที
“จนสนใจเค้าได้ยัง“
ใบหน้าที่งอง้ำของร่างเล็ก ทำเอาเซฮุนถึงกับต้องขมวดคิ้วแน่น
แต่ก็แอบแปลกใจอยู่ว่าลู่หานลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
“คือเมื่อกี๊เราจะกินน้ำส้ม
แล้วน้ำส้มมันก็หกอ่ะ เขาก็จะเช็ดให้เรา แต่เราบอก.... เซฮุน!“
เหมือนกับว่าเสียงอธิบายของลู่หานจะเหมือนฝนตกลงในทะเลที่พูดไปก็ไม่มีใครฟัง
ยิ่งพูดยิ่งไม่มีความหมาย เซฮุนได้แต่เงยหน้าขึ้นมามองอีกคนที่ก้มหน้าลงมามองเขานิ่งๆ
สายตาหวานจ้องมองมาที่แววตาของเซฮุนทันที ไม่มีคำพูดใดๆ
มีแต่ความรู้สึกเท่านั้นที่กำลังส่งผ่านหากันอยู่
“เลิกฟังเพลง
แล้วฟังเสียงน้องลู่ได้ไหมครับ“
เพราะลู่หานรู้ว่าสิ่งที่เซฮุนชอบคือ
การที่เขาต้องดูโตกว่าลู่หาน เซฮุนไม่ชอบเรียกลู่หานว่าพี่เหมือนกับพี่คนอื่นๆในวง
มันเป็นเหตุผลที่แม้แต่ลู่หานเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แถมครั้งหนึ่งเซฮุนเคยขอให้ลู่หานเรียกเขาว่าพี่
ซึ่งตอนแรกร่างบางไม่ยอม เพราะยังไงแล้วเขาก็อายุมากกว่าเซฮุนตั้งสี่ปี ... แต่ถึงอย่างไรก็เถอะ
มันก็มีข้อยกเว้นเหมือนกัน คือถ้าเซฮุนโกรธลู่หานเมื่อไหร่
ตอนนั้นลู่หานจะกลายเป็นเด็กตัวน้อยๆ และเซฮุนจะกลับกลายเป็นผู้ปกครองชีวิตและหัวใจของลู่หานทันที
มือบางค่อยๆเอื้อมไปจับที่หูฟังทั้งสองข้างของเซฮุนเบาๆ
ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งบนตักของร่างสูงทันที เรียวขาขาวค่อยๆตวัดคร่อมตักหนาเอาไว้ในขณะที่มือของเขาก็ค่อยๆปลดหูฟังมาไว้ที่คอของเซฮุนทันที
“เสียงน้องลู่แบบไหนล่ะ หืม“
เซฮุนยกยิ้มยียวนกลับไปก่อนจะเอื้อมมือไปสอดเข้าใต้ช่องแขนของลู่หานค่อยๆจับประคองเอวบางเอาไว้ไม่ให้หล่นลงไปได้
จังหวะนั้นเองที่ลู่หานก็ค่อยๆเลื่อนมือไปคล้องอยู่ที่ท้ายทอยของเซฮุนทันที
“อยากได้แบบไหนล่ะ .....
ก็ได้ทุกเสียง“
“เสียงคราง?“ เลิกคิ้วสูงพร้อมกับถามร่างบางออกไป
“หายโกรธแล้วเหรอ
ได้ยินสิ่งที่พูดเมื่อกี๊แล้วใช่ไหม“
เซฮุนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแหละ
เพียงแต่ว่าร่างสูงได้ยินตั้งแต่แอร์โฮสเตสคนนั้นเดินเข้ามาแล้วต่างหาก เพราะว่าลู่หานจับมือของเซฮุนอยู่ตลอดเวลาในตอนที่น้ำนั้นหกใส่ตักของร่างเล็กมือบางก็ดันเผลอสะบัดมือออกจากมือของเซฮุนทันที
นั่นจึงทำให้ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ถึงได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่หึง
.... จับมือแฟนตัวเอง ใครจะยอมวะ
“น้ำส้มหกตรงไหน“
เซฮุนเอ่ยถามอีกคนทันที
“ตรงนี้ ตรงตักพอดีเลย“
ลู่หานก้มหน้าลงมองที่คราบน้ำส้มบนตักของตัวเองทันที
แต่ทว่าตอนนี้ท่าของเขาทั้งสองมัน...ดูไม่ค่อยดีเลย
เพราะว่าตอนนี้ร่างบางกำลังนั่งคร่อมตักของเซฮุนอยู่ ทำให้ส่วนนั้นที่อยู่ด้านในเนื้อผ้าของเขาทั้งคู่สัมผัสกันพอดี
พอลู่หานจะขยับที เซฮุนก็หัวเราะออกมาที
“ขำอะไร“
“ป่าวๆ ไปนั่งที่ก่อนไป
มานั่งทับตักแบบนี้เดี๋ยวแอร์เดินมาว่าเอา“ เซฮุนเงยหน้าขึ้นไปมองร่างบางที่ใบหน้าอยู่สูงกว่าตนทันที
“ไม่เอา
นายต้องบอกมาก่อนว่าหายโกรธแล้ว“
พูดไปสะโพกของลู่หานก็เริ่มกดหนักลงเรื่อยๆเป็นผลให้เซฮุนต้องถอนหายใจออกมาเป็นระยะๆ
เหมือนคนที่กำลังคิดเรื่องไม่ดีอยู่ ใช่....ตอนนี้เซฮุนคิดไปไกลแล้ว
ไกลเกินกว่าจะหยุดได้แล้ว
ลู่หานตั้งใจจะมาง้อ
หรือจะมายั่วเขากันแน่ ..... อย่าขย่มแรงได้ไหม ใจคอไม่ดีเลย
“ไปนั่งก่อน แล้วจะบอกว่าหายโกรธไหม“
เซฮุนรีบตัดบททันที
“ไม่เอา เซฮุนนา
นายต้องหายโกรธนะๆๆๆ“
จังหวะที่ลู่หานร้องออกมาว่า
‘นะๆๆๆ’ นั่นแหละ ลู่หานก็โยกสะโพกขึ้นลงเป็นจังหวะ พูดอย่างหยาบคายเลยคือ
ตอนนี้ถ้าทุกคนตื่นอยู่ท่าของลู่หานตอนนี้กับเขามันก็ล่อแหลมมาก มากซะจนเซฮุนแทบจะบ้า
“จูบหน่อย“ เซฮุนเงยหน้าขึ้น
ก่อนจะยื่นปากไปหาอีกคน
ตอนแรกลู่หานก็ชั่งใจอยู่ว่าจะทำดีไหม
แต่เท่านั้นแหละ ปากนุ่มๆของลู่หานก็ประทับลงบนริมฝีปากของเซฮุนทันที
เป็นเวลาเพียงสั้นๆลู่หานก็รีบผละออกมาจากการกดจูบเซฮุนทันที
“ไปห้องน้ำกัน“
“ไม่เป็นไร เช็ดเอาเดี๋ยวก็แห้ง“
ลู่หานส่ายหน้ากลับไปทันที
“ไม่ได้พาไปเช็ด....แต่จะพาไป***“ เซฮุนเว้นคำพูดเอาไว้แค่เพียงลมปาก
ร่างสูงค่อยๆปลดเข็มขัดออกทันทีก่อนจะดันร่างของอีกคนให้ลุกขึ้นยืน
เพียงเท่านั้นมือหนาก็คว้าข้อมือบางมาจับไว้ก่อนจะรีบเดินมาตามทางเดินทันที
เพื่อที่จะรีบพาอีกคนเข้าไปในห้องน้ำ .... ขืนอยู่ข้างนอกมีหวังพวกแฟนคลับที่ตามมาด้วยคงต้องแอบถ่ายรูปเอาไว้แน่ๆ
ตึ้ง!
เสียงเลื่อนปิดประตูดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงล็อคทันทีที่เข้ามาด้านใน
เซฮุนผลักลู่หานให้นั่งลงบนฝาชักโครกทันทีก่อนจะใช้แผ่นหลังของตัวเองพิงกับประตูห้องน้ำเอาไว้
“จ..จะทำอะไรอ่ะ“
“ข้างนอกมันทำไม่ได้อ่ะ“
“ทำอะไร“ ลู่หานไม่เข้าใจว่าเซฮุนต้องการอะไร
รู้แค่เพียงว่าตอนนี้ใบหน้าของลู่หานอยู่ในระดับส่วนนั้นของเซฮุนพอดิบพอดี
นั่นจึงทำให้ร่างบางสังเกตได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้ตรงนั้นของเซฮุนมันนูนขึ้นมาผิดปกติ
“ขอ....นะ“
“ไม่เอา นี่บนเครื่องบินนะ
เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า“
ลู่หานไม่ยอมทำเพราะเกรงว่าพวกคนด้านนอกจะเดินผ่านมาได้ยินเข้า
“ก็อย่าร้องดังดิ“
“เซฮุน ไม่เอา.... ไม่ทำนะ ทำไม่ได้“
“งั้นไม่หายโกรธนะ ..... ถ้านายไม่ให้ฉันจะเดินออกไปเรียกผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกเข้ามาทำแทน“
เซฮุนแกล้งประชดใส่ลู่หานทันที
จนร่างบางเมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบคว้ามือของเซฮุนเอาไว้ทันที
ไม่ยอมให้ร่างสูงออกไปไหนทั้งนั้น ปากเซฮุนบอกเหมือนประชดก็จริง
แต่ถ้าทำจริงๆลู่หานก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“ลุก!“ เซฮุนออกปากสั่งให้ลู่หานลุกขึ้นทันที
ร่างบางเลยได้แต่ทำหน้างอใส่อีกคนแต่ก็ยอมลุกแต่โดยดี
.....ร่างสูงจึงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนที่ที่ลู่เพิ่งนั่งเมื่อครู่นี้แทน..
“ไม่เอาท่านี้“ ลู่หานขมวดคิ้วแน่น
ในขณะที่มือหนาก็จัดการปลดเข็มขัดของตนเองออกไปด้วย
“ที่มันแคบ จะเอาท่าไหน
อยากได้ท่าอื่นค่อยไปทำที่โรงแรม“ เซฮุนรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ตัวทันที
ในขณะที่กางเกงขาสั้นแค่เข่าของเซฮุนถูกปลดออกแล้ว
พร้อมกับชั้นในตัวสีดำของตนเองที่เซฮุนนั้นจัดการถอดออกเองทั้งหมด แต่ก็แค่ปลดคาเอาไว้ที่ต้นขาของเขาเท่านั้น
เกรงว่าถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าจะจัดการไม่ทันก็เท่านั้นเอง
“ท่านี้มันเจ็บ“
“นิดเดียวเอง
เจ็บก็กัดไหล่ฉันไว้ก็ได้“ เซฮุนยกมือขึ้นไปลูบแก้มบางของลู่หานไปด้วย
ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือมาปลดกางเกงของลู่หานออกให้ไปกองอยู่ที่ข้อเท้าบาง ทันที ....
“อื้อ“
ลู่หานพยักหน้ากลับไปก่อนจะจัดการปลดชั้นในสีขาวของตนเองออก ก่อนก้มลงไปรูดชั้นในสีดำของเซฮุนให้ถอดออกจนส่วนนั้นที่แข็งขึ้นมาแล้วดีดผึ่งขึ้นมาตรงหน้าของลู่หานทันที
“ในนี้ไม่มีเจลเหรอ?“
ลู่หานกวาดสายตามองไปทั่วๆห้องน้ำที่มีขนาดแคบมาก
เพราะมันไม่ใช่โรงแรมมันเลยไม่มีเจลหรือสารหล่อลื่นอะไรทั้งนั้น
เซฮุนได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักและความซึนของลู่หาน
ที่ดูเหมือนเด็กน้อยเพิ่งหัดทำเรื่องอย่างว่ามาก
“จะมีได้ไงล่ะ
เขาไม่ทำอะไรกันแบบนี้บนเครื่องบินหรอก“
“แล้วเราทำกันทำไม“
ลู่หานถามออกมาอย่างใสซื่อ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งทับที่ส่วนนั้นของเซฮุนทันที
แก่นกายขนาดใหญ่ลู่ลงไปตามแนวร่องก้นของลู่หานทันที
สองมือก็เลื่อนไปประสานเอาไว้ที่ท้ายทอยของร่างสูงซะ
“อยากทำ ไม่มีเหตุผล“
“ถ้าคนอื่นรู้ล่ะ ว่าเรา....มีอะไรกันบนนี้“
“ขึ้นอยู่ที่นายแล้วแหละ
เก็บเสียงดีๆละกัน“
“อ๊ะ!!“
เล็บคมของลู่หานจิกเข้าที่แผ่นหลังของเซฮุนทันทีที่ร่างสูงยกสะโพกบางขึ้น
จังหวะที่ลู่หานไม่ทันระวังเซฮุนก็จัดการสอดแทรกส่วนนั้นเข้ามาในกายของลู่หานทันที
และเพราะความใหญ่ของมันนั่นจึงทำให้ลู่หานหวีดร้องออกมาอย่างไม่ทันระวัง
“ฮื้ออ!! เด็กบ้า“
“โยกดิ“
“ไม่เอา“
“เร็วๆ เดี๋ยวคนมาเห็น“
เซฮุนเอ่ยเสียงดุ
จนในที่สุดลู่หานก็ยอมทำตามที่ร่างสูงบอกจนได้
สะโพกมันค่อยๆโยกเข้าหาตัวของเซฮุนช้าๆเนิบๆ ค่อยๆขยับไปตามจังหวะช้าๆ
มือหนาก็ค่อยๆสอดเข้าไปในเสื้อแขนยาวสีเทาที่ลู่หานใส่อยู่
นิ้วชี้ทั้งสองค่อยๆควานหาจุดอ่อนไหวด้านบนของอีกคน จนในที่สุดก็เจอนิ้วเรียวก็ออกแรงเขี่ยมันเบาๆ
เพื่อระบายอารมณ์ ในขณะที่ลู่หานก็เริ่มกระแทกสะโพกเข้าหาส่วนนั้นของเซฮุนด้วยแรงอารมณ์ที่เริ่มเพิ่มสูงขึ้น
“อื้อออ.....เซฮุน“
“หืมม?“ เซฮุนค่อยๆไล้จมูกไปตามสันกรามของลู่หานเบาๆ
ก่อนจะกดจบที่ปลายคางของอีกคนช้าๆ
“ย..หยุดไม่ได้ อื้อออ“
เหมือนกับว่าโดนมอมเมา
ร่างบางเริ่มหยุดตัวเองไม่อยู่ เหมือนกับว่าส่วนนั้นของเซฮุนมันกำลังดูดร่างกายของเขาอยู่
ยิ่งออกแรงขย่มมากเท่าไหร่ลู่หานก็ยิ่งต้องการมากเท่านั้น
“หยุดไม่ได้ก็ทำต่อสิ“
“อื้ออ.... จูบ“
ลู่หานร้องหาจูบอย่างโหยหา
คำพูดแต่ละประโยคของลู่หานนั้นเริ่มไม่เป็นภาษาแล้ว
....
“ถ้าจะปล่อยก็บอก
อย่าลืมว่าเสื้อเลอะไม่ได้นะ“
เซฮุนเอ่ยเตือนอีกคนทันทีเพราะกลัวว่าร่างบางจะลืม
เพราะลู่หานชอบปล่อยออกมาไม่รู้เรื่อง เกรงว่าพอเครื่องลงแล้วคนอื่นอาจจะจับได้ว่าเขาแอบไปทำอะไรกันมา
ลู่หานจะดูไม่ดีเอา
“ดูไม่แมนเลย
อ๊ะ.....นายขย่มพี่บ้างสิ“
“หือ จะแมนอะไรอีก
ครางเสียงหลงซะขนาดนี้“
เซฮุนล่ะอยากจะขำในคำพูดของลู่หานเหลือเกิน
โดน ‘เอา’ ขนาดนี้แล้วยังจะบอกว่าไม่แมนอีก....สวยๆแบบนี้เป็นเมียเซฮุนอ่ะดีแล้ว
อย่าแมนเลย เสียของ
“เซฮุน....งืออออ“
“เบาๆครับ“
เซฮุนค่อยๆเลื่อนปากขึ้นไปจูบกลีบปากบางที่เผยอออกทันที
...เพื่อปิดปากอีกคนไม่ให้ร้องออกมา
ทั้งๆที่ตอนนี้เสียงครางกระเส่าของร่างบางเริ่มที่จะดังขึ้นเรื่อยๆ
เซฮุนเองก็แทบจะบ้าแต่กลัวว่าคนอื่นจะมาได้ยินเข้า
“อื้ออ...“
“อ่า“
ผับๆๆๆ
เสียงขย่มที่รุนแรงเหลือเกินเริ่มเกิดเสียงที่น่าอายเกิดขึ้น
เนื้อที่กระทบกันดังผับๆยิ่งทำให้ลู่หานดูเซ็กซี่เหลือเกิน ... ภายนอกอาจจะดูแมนๆ
แต่ลับหลังลู่หานก็ขึ้นให้คนอื่นตลอด คนอื่นที่ว่านี่ก็ไม่ใช่ใคร
เซฮุนคนดีคนเดิมนี่เอง
“อ๊ะ...ฮื้ออ จะปล่อย...ฮื้ออออ“
“อีกนิดนะ ยังไม่ถึงเลย อ่า“
“เซฮุนไม่ไหวจริงๆ“ สีหน้าที่ดูจะทรมานของลู่หาน
นั้นดูจะไม่ไหวอย่างที่ร่างบางบอกจริงๆ
เมื่อเห็นดังนั้นร่างสูงเลยรีบถอนกายออกมาจากช่องทางด้านหลังของลู่หานแล้วลุกขึ้นยืน
กางขาออกก่อนจะจับท่อนกายของลู่หานเอาไว้เปิดฝาชักโครกออกแล้วปล่อยส่วนนั้นลงไปในนั้นทันที
คราบคาวของลู่หานกระจายอยู่เต็มไปหมด
จนเซฮุนต้องเอื้อมมือไปหยิบทิชชูมาถือรอไว้
พร้อมกับกดร่างของลู่หานให้นั่งคุกเข่าลงไปบนพื้น แหย่ท่อนกายของตนที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยเข้าไปในปากของลู่หานทันที
ออกแรงขยับเข้าออกเพียงไม่นาน
เซฮุนก็รีบฉีดน้ำรักเข้าไปในโพรงปากของลู่หานจนแทบสำลัก ร่างบางรีบกลืนมันลงไปโดยเร็วก่อนจะค่อยๆคายส่วนนั้นออกมา
สองมือที่วางเอาไว้ที่หน้าขาของเซฮุนก็ค่อยๆเลื่อนไปลูบที่ลูกกลมๆทั้งสองลูกของเซฮุนแล้วบีบคลึงมันเบาๆ
ก่อนที่ปากบางจะเลื่อนตามลงไปดูดคลึงที่ลูกสองลูกนั้นไปมาอย่างนึกสนุก
“อื้ม...ลู่หาน“
“อื้อๆ“ ปากพองๆของลู่หานที่เงยหน้าขึ้นมา
ทำให้ร่างสูงต้องยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมของร่างบางอย่างนึกเอ็นดู
“รีบเช็ดกันเถอะ เดี๋ยวพวกพี่ๆมาเห็น“
ลู่หานค่อยๆถอนปากของตนออกมาจากส่วนนั้นก่อนจะรับทิชชูมาจากมือของเซฮุนแล้วจัดการเช็ดแกนกายของเซฮุนที่เริ่มอ่อนตัวลงอย่างเบามือ
ค่อยๆรูดเอาชั้นในสีดำขึ้นมาใส่ให้ก่อนจะตามมาด้วยกางเกงรูดซิปติดกระดุมให้เรียบร้อย
“เจ็บไหม“ เซฮุนถามในขณะที่ลู่หานนั้นหมุนตัวกลับไปเช็ดคราบของตัวเองที่เปรอะอยู่ตามขอบชักโครกอยู่
“นิดๆ“ ลู่หานตอบเพียงสั้นๆ
“เดี๋ยวกลับไปนั่งที่ก็นอนซะนะ
เอายาแก้อักเสบไหม เดี๋ยวบอกแอร์ให้“
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเขาสงสัย“
“สงสัยว่า?“ เซฮุนค่อยๆเลื่อนตัวลงไปนั่งข้างๆกับลู่หานก่อนจะค่อยๆสูดดมความหอมจากซอกคอของลู่หานทันที
“เด็กหื่น!“
ลู่หานพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะจัดการใส่กางเกงของตนเองให้เรียบร้อย
หันไปเปิดน้ำบ้วนปากที่อ่างล้างหน้าข้างๆทันที ก่อนจะเดินตามเซฮุนออกจากห้องน้ำไปทันที
ระหว่างทางเดินกลับที่นั่ง....
“หื่นแล้วรักป่าว“ เซฮุนที่จับข้อมือของลู่หานเอาไว้พร้อมกับหันมาถามอีกคนทันที
“คราวหลังไม่เอาแล้วนะ“
ลู่หานหน้าแดงยิ้มเขินๆกลับไป
“ใครขึ้นให้ อย่ามา“
เสียงคุยของทั้งลู่หานและเซฮุน
เป็นที่น่าสงสัยกับเพื่อนๆพี่ๆคนอื่นๆในวงเป็นอย่างมากโดยเฉพาะแบคฮยอนที่ตื่นนอนขึ้นมาพอดีทันได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่เต็มๆสองหูเลย
“แหน่ะ!
หายไปเข้าห้องน้ำสองคน ไปทำอะไรกันมา“
“ไม่ดิ“
เซฮุนหันไปประคองกายบางให้นั่งลงบนเบาะอย่างระมัดระวัง
ก่อนที่ร่างสูงจะทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะของตนเองตามไปทันทีพร้อมกับหันไปหาพี่แบคฮยอนที่ยื่นหน้ามาคุยด้วยจากเบาะที่นั่งฝั่งขวาของเซฮุน
โดยมีระยะของทางเดินที่เว้นว่างเอาไว้
แต่ก็ห่างกันไม่มากเท่าไหร่
“อะไรไม่ดิ คืออะไร“
“ไม่ดิ...“
“ไม่บอก?“
“ไม่วุ่นดิครับ“ สั้นๆเพียงแค่นั้น
สายตาอาฆาตแค้นจากพี่แบคฮยอนก็ส่งมาทันที
ไอ้เด็กนี่มันเหิมเกริมกระเหี้ยนกระหือรือยิ่งนัก
มีเมียแล้วลืมพี่ หึ!!
“โอเคไหม?“
เซฮุนหันกลับมาสนใจร่างบางอย่างลู่หานที่เอนศีรษะลงมานอนซบที่ไหล่กว้างๆของเซฮุนเพราะความเพลียเหลือเกิน
มันหมดแรงจนไม่อยากจะทำอะไรแล้ว
“ปวดสะโพก“ ลู่หานบ่นออดๆแอดๆว่าปวดอยู่นั่น
เซฮุนเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
“ให้อุ้มลงจากเครื่องไหม? พอไปในสนามบินก็ค่อยขอวีลแชร์“
“ตลก! โดนเอานะ ไม่ได้ตกบันได“
“พี่ว่าอะไรนะ ‘เอา’ กับใครนะ“ เซฮุนแกล้งทำเป็นหูไม่ได้ยิน
เพราะว่าลู่หานพูดเสียงเบาเหลือเกิน
“เอากับนายนั่นแหละ“
ลู่หานกระแทกเสียงใส่ไป แต่ก็ค่อนข้างเบามาก
“นายนี่ใคร?“ เซฮุนยังคงแกล้งไม่หยุด
“เอา กับ เซฮุน นั่น แหละ ! ชัดยัง! จะนอนแล่ว“ ลู่หานถอนหายใจแรงๆใส่เซฮุนก่อนจะเบียดตัวหนุนไหล่เซฮุนเต็มที่
... ขอนอนเอาแรงซะหน่อย ลงจากเครื่องแล้วเดินไม่ไหวค่อยสำออยว่าเจ็บขาเอาก็ได้
“ช่วยไม่ได้นี่นา ......
ต่อจากนี้ไป ‘ห้ามอ่อย ห้ามน่ารัก ห้ามนั่งตักคนอื่น’ นะครับที่รัก“
The End
ห้ามนั่งตักคนอื่นรู้ไหมครับ! พี่ฮุนเขาหวง
แท็กกันนะ เพื่อฟิคเฉพาะกิจของเรา
Hashtag #SFแมนๆนั่งตักครับ
