EP 13 :: น้องปื๊ด...ชายผู้พิชิตลูกหว้า

NC

         “เป็นของปื๊ดนะหว้า” ร่างสูงค่อย ๆ ดันร่างของลูกหว้าให้ล้มตัวลงนอนบนที่นอนภายในกระท่อมหลังเล็ก ๆ ที่เป็นที่พักพิงของเราทั้งสองคนในค่ำคืนนี้ เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีย่างสิบเก้าค่อย ๆ ใช้ความตัวใหญ่ของตัวเองกดทับร่างของลูกหว้าให้นอนราบลงไปภายใต้ร่างของตัวเอง

            “ป...ปื๊ด คือว่าหว้ายังไม่พร้อมนะ”

            “งั้นนอนกอดกันเฉย ๆ ก็ได้…” ไม่รู้ว่าอารมณ์เมื่อครู่นี้มันคืออะไรกันแน่ จู่ ๆ ปื๊ดก็มีอารมณ์ร่วมแบบที่ผู้ใหญ่เขามีกัน หรือว่าอาจจะเป็นเพราะความหนาวเย็นจากบรรยากาศภายนอก ถึงทำให้ปื๊ดรู้สึกโหยหาความอบอุ่นจากลูกหว้ามากถึงเพียงนี้

            “ปื๊ดอยากทำรึไง แต่เรายังเด็กอยู่เลยนะ ถ้าพ่อรู้เข้าหรือว่าใครมาเห็นคง…”

            “ไม่มีใครมาหรอกหว้า”

            ร่างสูงไม่ได้รุกล้ำเร็วจนเกินไปจนทำให้ลูกหว้านึกกลัว ปื๊ดทำเพียงแค่ล้มตัวลงนอนอยู่ข้าง ๆ แล้วสอดมือเข้าไปภายใต้เสื้อตัวบางของคนข้าง ๆ ผิวกายที่เนียนนุ่มอย่างผิวผู้ดีของลูกหว้ายิ่งทำให้ปื๊ดอดใจไม่ไหว ค่อย ๆ ไล้ฝ่ามือที่หยาบกร้านขึ้นไปเรื่อย ๆ จนสัมผัสไปถึงยอดอกที่ชูชันของคนตัวเล็ก

            ในตอนนั้นใบหน้าของหว้าที่มีสีหน้าเหยเก เหมือนกำลังตื่นกลัวกับสิ่งที่เป็นอยู่ แต่เมื่อได้เห็นหน้าของปื๊ดแล้ว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ร่างเล็กค่อย ๆ ปิดเปลือกตาของตนเองลง ปล่อยให้หูรับรู้และได้ยินเสียงสายฝนที่เทลงมาอย่างไม่ขาดสาย ในขณะเดียวกันที่ปลายนิ้วชี้กับนิ้วโป้งก็ค่อย ๆ เค้นคลึงที่ส่วนบนของลูกหว้าไปเรื่อย ๆ

            “อ๊ะ…”

            “เจ็บไหม?”

            “ไม่ มันรู้สึกดีแต่เสียวแบบแปลก ๆ ”

            “นี่ครั้งแรกของปื๊ดเลยรู้ไหม”

            “อ...อื้อ ครั้งแรกของหว้าเหมือนกัน” ครั้งแรกของกันและกัน มันก็ต้องยากที่จะหักห้ามใจเป็นธรรมดา แม้จะบอกกับตัวเองอยู่ตลอดว่าจะไม่มีวันล่วงเกินหว้า สุดท้ายแล้วปื๊ดก็ทำไม่ได้อยู่ดี เมื่อสิ่งเร้าภายนอกกำลังพาให้ปื๊ดทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง หากว่าจะหยุดตั้งแต่ตอนนี้ก็คงจะทำไม่ได้ ในเมื่อเริ่มแล้ว เราก็ต้องไปต่อจนถึงที่สุด

            “ปื๊ด...อ๊ะ…” เสียงร้องครางดังขึ้นมาเพียงเล็กน้อยปื๊ดก็ไม่รอช้าขยับกายจากที่ตอนแรกก็นอนอยู่ข้าง ๆ เป็นเลื่อนมือไปจับเสื้อยืดของหว้าถอดออกมาจากทางศีรษะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของอีกคนออกทีละชิ้น ๆ จนในที่สุดร่างผอมบางของคุณหนูตัวเล็กก็หลงเหลือเอาไว้เพียงแค่ชั้นในด้านล่างเพียงตัวเดียวเท่านั้น

            “ทำจริง ๆ เหรอปื๊ด หว้าไม่มั่นใจเลย”

            “ปื๊ดรักหว้านะ รักมาก ๆ สัญญาว่าจะไม่ทำให้เสียใจอีก…”

            “แต่…”

            “นะหว้า” ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังแพ้อะไรในตัวปื๊ดอยู่ จู่ ๆ ก็พยักหน้ายอมรับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย จนร่างสูงที่เมื่อมั่นใจแล้วว่าจะทำแบบนี้กันจริง ๆ ก็เริ่มต้นด้วยการฝังใบหน้าของตนลงไปที่หน้าอกขาว ๆ ของลูกหว้า ใช้ปลายจมูกซุกไซ้ไปเรื่อย ๆ จนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นมา

            ในขณะเดียวกันมือที่ว่างอยู่ก็ค่อย ๆ เลื่อนลงไปกอบกุมส่วนที่นูนขึ้นมาจากชั้นในที่ลูกหว้ากำลังใส่อยู่ ออกแรงเค้นคลึงอยู่สักพักจนคนใต้ร่างเริ่มขยับกายดิ้นไปมาอย่างสุดจะทน จนในที่สุดร่างสูงของปื๊ดก็สามารถขยับกายไปอยู่ตรงกลางระหว่างขาของลูกหว้าได้เป็นที่เรียบร้อย

            “อื้ออ…”

            มือน้อย ๆ ของลูกหว้าจับที่หัวไหล่ของปื๊ดแน่น ลืมบอกไปเลยว่าตั้งแต่ตอนที่ปื๊ดอาบน้ำเสร็จ เจ้าตัวก็ไม่ได้ใส่เสื้อยืดเอาไว้เลย มีเพียงแค่กางเกงขาสั้นเท่านั้นที่ปื๊ดยังใส่อยู่ ซึ่งมันก็ง่ายต่อการถอดออกเป็นอย่างมาก…

            “อื้อ” ในตอนนี้คนด้านบนเริ่มที่จะทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ริมฝีปากพยายามพรมจูบไปตามร่างกายของลูกหว้าเรื่อยลงมาจนถึงหน้าท้องเนียนจนมาหยุดที่ท้องน้อยของอีกคน ลูกหว้าพยายามผงกหัวขึ้นไปมองว่าคนด้านล่างกำลังทำอะไรอยู่ จนเห็นได้ชัดว่าตอนนี้มือหยาบกร้านกำลังจัดการกับลูกชายของตัวเองอยู่ ชั้นในตัวบางค่อย ๆ ปลดลงมาเรื่อย ๆ จนในที่สุดส่วนสำคัญที่ซ่อนเอาไว้ก็ปรากฏต่อหน้าปื๊ด

            “น่ารักจัง...” ปลายนิ้วค่อย ๆ เขี่ยที่ส่วนหัวที่มีน้ำไหลปริ่มออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่ปื๊ดได้สัมผัสที่ส่วนนั้นของคนอื่นที่ไม่ใช่ของตนเอง มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก รู้ตัวอีกทีปากของปื๊ดก็ค่อย ๆ แตะสัมผัสไปที่ส่วนนั้นของลูกหว้าครอบลงไปจนเกือบสุดจนถึงด้านล่างแล้วขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ จนคนที่นอนอยู่รู้สึกดีจนไม่สามารถกลั้นเสียงร้องเอาไว้ได้

            “ปื๊ด อ๊ะ...อ๊ะ...”

            เสียงของสายฝนยังคงเทลงมาเรื่อย ๆ โดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มือของลูกหว้าเลื่อนลงไปสัมผัสกับกลุ่มผมสีดำของปื๊ด ออกแรงขยุ้มเบา ๆ เพื่อระบายความเสียวจนเริ่มทนไม่ไหว ร้องครวญครางออกมาอย่างไม่นึกอายเทวดาฟ้าดินเลยสักนิด

            ร่างสูงใหญ่ที่กำลังปรนเปรอให้ลูกหว้า พยายามใช้ปลายลิ้นของตนเองโลมเลียไปตามท่อนกายที่แข็งตัวขึ้นมา นึกจินตนาการไปถึงตอนที่ครั้งหนึ่งเคยแอบไปดูคลิปของผู้ใหญ่กันสองคนกับเพื่อนดอย...ปื๊ดจำได้ดีว่ามันควรเริ่มยังไงและจบยังไงกับสิ่งที่เรียกว่าการมีอะไรกันแบบนี้

            “อ๊ะ ปื๊ด...หว้าไม่ไหวแล้ว มันอะ...อึดอัด ฮือ” ร้องบอกพร้อมกับขยุ้มที่กลุ่มผมของปื๊ดแรง ๆ ในขณะที่ศีรษะก็ผงกขึ้นลงเร็วขึ้น จนในที่สุดร่างเล็กก็ทนกับความอึดอัดของตนเองไม่ไหวปล่อยให้น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจากแกนกายของตนเอง จนเปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งใบหน้าของปื๊ด

            ร่างสูงหยัดกายคุกเข่าสูงทันทีพร้อมกับถอดเสื้อผ้าที่ตนเองใส่อยู่ออก แม้ว่าอากาศข้างนอกจะหนาวเย็นเพราะสายฝนมากแค่ไหน แต่ด้านในกระท่อมหลังน้อยหลังนี้กลับร้อนระอุราวกับไฟที่กำลังแผดเผา ลูกหว้ารู้สึกเขินปื๊ดมากตอนที่อีกคนเริ่มโน้มตัวเข้ามาหาแล้วพรมจูบลงไปที่ข้างแก้มของตัวเอง

            ในหัวตอนนี้ก็ได้แต่นึกถึงคำว่าขอโทษอยู่ในใจเป็นพัน ๆ ครั้ง ขอโทษพ่อของปื๊ด ขอโทษป๊าที่ทำตัวไม่น่ารักเลย แต่ทำยังไงได้ วัยรุ่นก็แบบนี้แหละเลือดมันร้อน...

            “ปื๊ด...หว้ากลัว”

            “ไม่ต้องกลัวนะ ปื๊ดจะทำเบา ๆ ”

            “ปื๊ดจะเอาของ ๆ ปื๊ด...สะ...ใส่เข้ามาในตัวหว้าไหม”

            “ลองดูไหมล่ะ ครั้งแรกอาจจะเจ็บ เขาบอกว่าเจ็บ แต่ปื๊ดไม่รู้ว่าแค่ไหน”

            “แล้วถ้า...” กลัวสารพัดเพราะลูกหว้าไม่เคยพบเจอกับเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่ไม่รู้ทำไมพอรู้ว่าคนที่ต้องเสียตัวให้เป็นปื๊ดหว้ากลับไม่อยากปฏิเสธ ใจมันไม่รักดีเลย...เพราะแค่ปื๊ดเล้าโลมนิดหน่อยหว้าก็ใจอ่อนยอมเป็นของปื๊ดแล้ว

            “นะครับ”  

            ‘ครับ’ ของปื๊ดหว้าก็แพ้แล้ว สุดท้ายก็ยอมเป็นของเขาจนได้

            ร่างสูงขยับตัวถอยหลังไปอีก ดวงตาหวานหยาดเยิ้มของลูกหว้าจ้องมองไปที่ส่วนนั้นของปื๊ดที่ขยายตัวใหญ่ขึ้นกว่าทุกครั้งที่เคยเห็น (?) ไม่คิดเลยว่าปื๊ดน้อย ๆ จะใหญ่โตได้ขนาดนี้ แค่คิดหว้าก็เริ่มกลัวแล้ว ปื๊ดจัดการนำส่วนนั้นมาถูไถที่ช่องทางด้านหลังของอีกคนเบา ๆ พยายามที่จะทำให้ทุกอย่างนุ่มนวลมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

            ก่อนที่เวลาจะล่วงเลยไปมากกว่านี้ เมื่อปื๊ดเห็นว่าหว้าเริ่มเคลิ้มไปกับการกระทำของตัวเองแล้ว น้องปื๊ดน้อยก็ค่อย ๆ เคลื่อนเข้าไปในร่างกายของลูกหว้าช้า ๆ ค่อย ๆ ขยับเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน แต่อาจจะมีเจ็บบ้าง ก็อย่างที่บอกว่าหว้าจะเจ็บได้ก็ต่อเมื่อปื๊ดเป็นคนทำให้หว้าเจ็บเท่านั้น

            “อ๊ะ...อ๊ะ...ปื๊ด! ฮึก มันแน่นเกินไป”

            “แน่นเหรอ อ่า” ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไง แต่ก็พยายามดันเข้าไปให้ได้มากที่สุด แต่ก็ได้เท่าที่คิดว่าลูกหว้าไหว แค่นี้คนตัวเล็กก็มีอาการน้ำตาซึมออกมาจนปื๊ดรู้สึก เพราะความสงสารเลยโน้มตัวลงไปจูบอีกครั้งเพื่อปลอบประโลม แล้วเริ่มขยับเอวเข้าออกเบา ๆ  

            เสียงฟ้าร้องเหมือนเป็นตัวปลุกอารมณ์ของปื๊ดให้ทะยานขึ้นสูง ยิ่งเสียงร้องของร่างเล็กที่ดังขึ้นมาปื๊ดยิ่งอดใจไม่ไหวรีบขยับกายเข้าออกเป็นจังหวะ...ทำแบบนี้กันนานเกือบครึ่งชั่วโมง

            จนในที่สุดร่างสูงก็เริ่มทนไม่ไหวปล่อยน้ำรักของตนเข้าไปในร่างกายของลูกหว้าทันที

            “ปื๊ด...เจ็บ หว้าเจ็บ”

            “อื้อ ปื๊ดขออีกรอบได้ไหม อะ...”

            “ไม่เอาแล้วปื๊ด หว้าเจ็บจริง ๆ ฮือ” น้ำใส ๆ ที่ไหลออกมาตรงหางตาช่างดูน่าสงสารราวกับลูกนกตัวน้อย ๆ ที่กำลังโดนรังแกจนปื๊ดทนไม่ไหว ไม่อยากให้หว้าเจ็บปวดเพราะตัวเองอีกต่อไป สุดท้ายก็ต้องยอมปล่อยให้อารมณ์ของเราจบลงเพียงเท่านี้แล้วล้มตัวลงนอนข้าง ๆ หยิบผ้าห่มที่พับอยู่ตรงปลายเตียงมาคลี่ออกแล้วนำมาคลุมร่างของเราทั้งสองคนเอาไว้

            ค่ำคืนนี้มันดีสำหรับปื๊ดมาก หว้าทำให้ปื๊ดลืมเรื่องปวดใจของแม่ไปซะสนิท รู้ตัวอีกทีทั้งสองคนก็เริ่มหมดแรงผลอยหลับไปทั้ง ๆ ที่ด้านนอกก็ยังคงมีเสียงฟ้าร้องดังตลอดเวลา...จนกระทั่งถึงช่วงเช้าของวันต่อมา

กลับไปอ่านต่อที่เด็กดี...