#SFแก้มนั้นของพี่ฮุน
Hunhan
เคยรู้สึกหวงแฟนตัวเองไหม...
ใช่...ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกโคตรหวงเลย..
ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำขลับกำลังนั่งจับมือถือเครื่องหรูอยู่ในมือด้วยสีหน้าและท่าทางที่เงียบขรึม
ดูน่ากลัวเกินกว่าที่จะเป็น .. ผู้ชายคนนี้คือโอเซฮุน พระเอกหนังเรื่อง Cat man ที่รู้จักกันดีในอีกฐานะหนึ่งคือเมนแดนซ์ของวง
EXO
“เซฮุน หมดซีนถ่ายของวันนี้แล้ว อีกสักพักเดี๋ยวเรากลับกัน”
พี่เมเนเจอร์เดินเข้ามาหาเซฮุนที่กำลังนั่งไขว้ห้างไถมือถืออยู่ภายในเต็นท์เก็บตัวของพวกนักแสดง
เซฮุนกำลังครุ่นคิดอยู่กับอะไรบางอย่างที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอด้วยท่าทางที่ดูต่างไปจากเคย
เซฮุนไม่ใช่เด็กเงียบ และไม่เคยเงียบแต่วันนี้กลับนิ่งกว่าที่ควรจะเป็น
เพราะรูปๆเดียว
“จองตั๋วเครื่องบินไปปักกิ่งให้เร็วที่สุด
ผมจะไปที่นั่น”
เซฮุนลุกขึ้นยืน
ถอดสูทออกพาดเอาไว้กับพนักเก้าอี้ เหลือแค่เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในที่สวมใส่อยู่
พี่เมเนไม่เข้าใจว่าเซฮุนเป็นอะไร ทำไมถึงดูฉุนเฉียวขนาดนี้
แล้วทำไมต้องไปปักกิ่งทั้งๆที่ตารางงานก็ไม่มี
“เป็นอะไรเซฮุน
จะไปที่นั่นทำไม เราไม่มีงานที่นั่นนะ”
“ก็ฮุนจะไปอ่ะ”
น้ำเสียงที่ดูดื้อรั้นที่เปล่งออกมา
ทำให้ทุกคนรู้ว่าเมื่อใดก็ตามที่เซฮุนแทนตัวเองว่า ‘ฮุน’ นั่นแปลว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เซฮุนอยากได้
ฮุนก็ต้องได้ ใครขัดใจเซฮุนจะไม่สนใจใครทั้งนั้น
“บอกเหตุผลมาว่าจะไปทำไม
เดี๋ยวนายก็ต้องบินกลับมาทำงานที่นี่อีกนะ”
“ขอคืนเดียวก็ได้
ไม่ต้องใช้เงินบริษัทนะ อ่ะนี่ครับ”
เซฮุนล้วงเอากระเป๋าสตางค์สีดำที่เหน็บเอาไว้ที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังออกมา
ก่อนที่จะควักบัตรเครดิตให้พี่ผู้จัดการทันที
“ใช้เงินของผม
จองตั๋วเครื่องบิน เช่ารถยนต์ที่นู่น จัดแจงห้องพักให้เรียบร้อย ฮุนจะไปหาลู่หาน”
“อ..อะไรนะ”
“จะไปลงโทษเด็กดื้อที่ปล่อยตัวให้ผู้ชายที่ไหนลวนลามก็ไม่รู้!”
โอเซฮุนไม่สนอะไรทั้งนั้น
เขารู้มาว่าสองสามวันนี้จะเป็นวันพักกองไม่มีถ่ายทำอะไรทั้งสิ้น
คอนเสิร์ตอะไรก็ไม่มี นั่นจึงเป็นเหตุให้เซฮุนหาเรื่องบินมาประเทศอีกหนึ่งประเทศที่เขามาค่อนข้างบ่อยตอนแรกก็อาจจะมาเพื่อทัวร์คอน
แต่หนึ่งปีให้หลังมานี้ เขามาที่นี่บ่อยขึ้น เพราะใครบางคน...
“อื้อ...เดี๋ยวจะรีบกลับไป รอบนี้มาไม่นานหรอก พี่ไม่ต้องห่วงหรอกน่า
ฮุนก็มาบ่อยแบบนี้ประจำอยู่แล้ว”
ร่างสูงที่กำลังยืนพิงกับตัวรถยนต์ออดี้สีดำยี่ห้อเดียวกับที่เขามีอยู่ที่เกาหลี
เซฮุนที่กำลังสวมใส่กางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อยืดคอกลมสีเลือดหมู
พร้อมกับแมสสีขาวคาดใบหน้าครึ่งหนึ่งเอาไว้ กำลังยืนรอใครบางคนกลับมาจากการทำงาน
ที่ใต้คอนโดของแฟนของเขา
ใช่
ที่นี่คือคอนโดของลู่หานแฟนของเซฮุนเอง
“รู้แล้วๆๆๆ
ถ้าวอแวมากจะไม่กลับไปนะ”
เซฮุนกำลังต่อสายโทรทางไกลกับพี่ชายตัวสูงอีกคนอย่างปาร์คชานยอลที่ตอนนี้อยู่เกาหลี
เมื่อรู้ว่าน้องชายคนสนิทของตัวเองดื้อแอบหนีบินไปปักกิ่งเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
และก็เป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่ชานยอลคนดีคนเดิมต้องโทรมาตามน้องชายคนนี้ตลอด
ที่จริงเพราะว่าเป็นห่วง
เพราะเซฮุนมันใจร้อน แล้วยิ่งบินมาคนเดียวด้วย
ก็ต้องคอยโทรเช็คแบบนี้อยู่เป็นประจำ
“แค่รูปแฟนโดนผู้ชายอื่นหอมแก้มนี่จริงจังอะไรขนาดนั้นวะ
ค่าเครื่องบินนี่ไม่ใช่ถูกๆ แถมยังเหนื่อยอีก”
“ถ้าแบคฮยอนโดนผู้ชายหอมแก้มบ้าง
พี่ก็ทำเหมือนผมนั่นแหละ อย่ามาพูดหน่อยเลย”
ปาร์ค
ชานยอลนิ่งเงียบกริบไม่กล้าต่อปากต่อคำอะไรอีกเลย มันก็จริงแหละ
แฟนใครใครก็หวงกันทั้งนั้น
“แค่นี้นะ
ลู่หานมาแล้ว”
จู่ๆเซฮุนก็ตัดสายพี่ชายตัวเองทิ้งไปซะดื้อๆ
ทันทีที่เห็นลู่หานเดินลงมาจากรถยนต์
เซฮุนก็รีบเดินปรี่เข้าไปหาพร้อมกับยื่นมือไปสะกิดที่หัวไหล่เล็กของพี่ชายคนรักของเขาให้รู้ตัวด้วยว่าตัวเองมาแล้ว
“อ้าว
เห้ย! เซฮุน!”
แววตาของเซฮุนดูเหนื่อยอ่อนมาก
เขาไม่ได้พูดอะไรกับลู่หานอีกเลย ทำเพียงแค่เคาะกระจกรถฝั่งลู่หานให้คนขับที่อยู่ในรถลดกระจกลงมา
เหล่าเกาเพื่อนสนิทของลู่หานเป็นคนขับรถให้ลู่หานในวันนี้
“พี่กลับไปนอนบ้านได้ไหม
ขอลู่หานคืนนึงนะ” เซฮุนรู้ตัวดีว่าเขาเป็นน้อง
เขาไม่ควรเสียมารยาทกับเพื่อนของแฟนตัวเองเป็นอันขาด
“เอ่อ..ลู่หาน”
เหล่าเกาไม่รู้ว่าควรกลับหรือควรอยู่
แล้วแต่ลู่หานว่าจะให้เขาไปไหนก็ได้
ถ้าอยากอยู่กับน้องมันเกาก็จะกลับไปนอนที่บ้านของตัวเองก็ได้
“กลับไปก่อนนะ
เซฮุนมาเหนื่อยๆ คงอยากพักผ่อน พรุ่งนี้เจอกันนะ”
ลู่หานเลือกที่จะบอกให้เพื่อนของตัวเองกลับบ้านไปก่อน
ซึ่งเหล่าเกาเพื่อนของเขาก็ไม่ได้ปฎิเสธอะไร แค่เพียงคิดน้อยใจเล็กๆน้อยๆว่า
แฟนมาทีไร เพื่อนอย่างเขานี่หมาหัวเน่าตลอดเลย ..
“ฮุนมาทำไมไม่บอกก่อน
แล้วมาจากสนามบินยังไงใครไปรับหรือว่านั่งแท็กซี่มา หื้ม”
ทันทีที่รถของเหล่าเกาเคลื่อนตัวออกไปลู่หานก็แปลงร่างกลายเป็นแมวขี้อ้อนทันที
สองมือบางเลื่อนขึ้นไปกุมแก้มของเซฮุนทั้งสองข้างเอาไว้ ลูบวนไปมา
เมื่อเห็นว่าอีกคนดูเหนื่อยล้ามากแค่ไหน
“ให้ใครหอมแก้ม
พูด!”
“ใคร? ใครที่ไหนไม่มี”
“โกหก! ถ้าไม่มีฮุนคงไม่บินมาถึงที่นี่หรอก”
สุ้มเสียงที่ดูจะโกรธเอามาก
เล่นเอาลู่หานแทบไม่กล้างอแงใส่คนตัวสูงเลย
นี่ก็ดึกมากแล้วคงจะไม่ดีแน่ถ้าเขายังยืนคุยอยู่กับเซฮุนตรงนี้...
“ขึ้นไปคุยกันบนห้องไหม”
“ไม่เอา..
ขึ้นไปคุยกันบนรถ ไม่อยากนอนที่นี่ตอนเช้าแฟนคลับพี่มารอ ผมออกมายาก”
“อ่า..ก..ก็ได้”
ลู่หานไม่กล้าขัดอะไรอีกคนทั้งนั้น
เซฮุนเลื่อนมือลงไปคว้าข้อมือเล็กของลู่หานให้เดินตามเขามายังรถคันหรูสีดำที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถเล็กๆของโรงแรม
เซฮุนดันตัวให้ลู่หานเข้าไปนั่งด้านใน ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมรถเข้ามานั่งที่ฝั่งคนขับทันที
“รูปนี้คืออะไร?!”
ทันทีที่เข้ามานั่งในรถได้
เซฮุนก็โยนมือถือของตัวเองที่ยังคงเปิดหน้ารูปของลู่หานค้างเอาไว้อยู่ มันเป็นรูปที่ลู่หานถ่ายรายการ
รายการหนึ่ง
แน่นอนว่าตอนแรกเซฮุนก็โอเคเพราะว่ามีแต่พี่ที่เป็นผู้ชายร่วมรายการด้วย
แต่หลังๆมานี่เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าคิดดีแล้วเหรอที่ปล่อยให้ลู่หานแฟนของเขาไปอยู่ท่ามกลางผู้ชายแบบนั้น
“คือ...ก..ก็แค่เล่นเกมส์น่ะ
อย่าคิดมากเลย”
“ไม่ให้คิดมากเหรอ
คนมันหวงต้องให้ทำยังไง ต้องให้พูดอีกกี่ครั้ง ว่าแก้มนี้เป็นของเรา
ทุกอย่างในตัวนายคือของเรา เราโกรธมากรู้บ้างไหม ทำไมไม่หวงตัวเองบ้าง”
“มันคืองานนะเซฮุน
นายฟังเราสิ”
“เราก็แฟนป่ะ...
แล้วเราล่ะ”
เพียงประโยคสั้นๆเพียงเท่านั้นลู่หานก็น้ำตาร่วงเผาะลงมาอาบแก้มทันที
เซฮุนตัดพ้อกับตัวเองทีไรลู่หานเสียใจทุกครั้งที่เขาไม่ดีพอ
เขาเผลอทำให้เซฮุนเสียใจอีกแล้ว
ขอโทษได้ไหม จะไม่ทำอีกแล้ว
“ใจเต้นแรงมากแค่ไหน
โกรธด้วย หวงด้วย หึงด้วยจะบ้าตายอยู่แล้ว แก้มนี้เคยเป็นของเรา
มันก็ต้องของเราคนเดียวดิ!”
“ฮุนใจเย็นได้ไหม..ขอโทษน้า งือ”
ลู่หานส่งเสียงออดอ้อนกลับไป
ทำให้เซฮุนที่นั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ดีๆถึงกับต้องหันมามองหน้าอีกคนแล้วเลื่อนมือไปปลดแมสสีขาวบนหน้าของตัวเองออก
พร้อมกับเลื่อนมือไปประคองแก้มบางเอาไว้ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนออกเบาๆ
เขาก็ผิดที่เผลอโมโหจนทำให้คนตัวเล็กร้องไห้
“ฮึก..หายโกรธนะ
ไม่โอเคเลยที่นายโกรธเราแบบนี้”
“แก้มไหนที่มันจูบ”
“ฮึก..แก้มขวา”
“แก้มขวาของพี่ฮุนคนเดียว”
เซฮุนเลื่อนปลายจมูกเข้าไปประชิดกับใบหน้าสวยของอีกคนก่อนที่จะกดจูบลงที่ข้างแก้มขวาของลู่หานเบาๆ
กระซิบพร่ำบอกเพียงแค่ว่านี่คือของเซฮุน
“อื้ม...ห..หายโกรธแล้วใช่ไหม”
“ยังอ่ะ”
ใบหน้าคมหมุนเปลี่ยนองศามายังแก้มซ้ายของลู่หานอีกข้างหนึ่งทันที
“แก้มซ้ายของพี่ฮุนคนเดียว”
ร่างสูงกดจูบลงที่แก้มซ้ายของลู่หาน
แต่ทว่าไม่ได้เหมือนกับแก้มขวาที่ผ่านมา
เซฮุนกดแรงลงไปที่แก้มนิ่มนั้นจนกลุ่มผมสีน้ำตาลสั่นไหวไปตามแรงน้ำหนักที่โถมเข้ามา
เซฮุนเริ่มเกินเลยกว่าแก้ม กดจูบที่สันกรามของลู่หานไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้า
ทั้งหน้าผาก ปลายจมูก
และเนื้อนุ่มหยุ่นเหมือนกับเยลลี่ของคนสองคนที่แนบชิดกันจนไม่เหลือช่องว่างเอาไว้เลย
ลู่หานยิ้มออกมาเหมือนพอใจในความขี้หึงของเซฮุนมาก
ร่างบางหัวเราะคิกคักออกมาอย่างลืมตัว ลืมไปเลยว่าเซฮุนกำลังโกรธอยู่
“ปากนี้ก็ของพี่ฮุนคนเดียว”
“ฮือ...จ..จูบเหรอ”
“ขนาดนี้แล้ว...ไม่จูบมั้ง”
เซฮุนยังไม่เลิกกวนประสาทลู่หานอยู่ดี
ริมฝีปากของร่างสูงค่อยๆกดน้ำหนักลงไปที่กลีบปากสีชมพูดูน่ารักของลู่หาน
ร่างบางตัวเล็ก และมีกลิ่นหอมเฉพาะตัว
ใครได้อยู่ใกล้ก็ต้องหลงรักเป็นธรรมดาไม่เว้นแม้แต่เซฮุนเองที่หลงลู่หานจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
ทั้งหลง ทั้งหวง
“อื้อ
ฮุน...เดี๋ยวคนเห็น”
“อื้มม...” เซฮุนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ในตอนนี้หวานสุดๆก็คือปากของลู่หาน
หอมสุดๆก็คือแก้มของลู่หาน ทุกอย่างที่รวมตัวกันขึ้นมาเป็นคนน่ารักคนนี้คือที่สุดสำหรับเขาแล้ว....
“เลือกเอา..โรงแรมกับหลังรถ”
“ม..หมายความว่าไง”
“อายุก็ยี่สิบหกแล้วเลิกใสได้แล้ว
เพราะซื่อแบบนี้ไงเลยโดนรังแกตลอด ... จะฝึกความอดทนให้”
“ฮุนจะชวนเราทำอะไร
ฮือ เราไม่เข้าใจจริงๆนะ”
“เหลืออีกอย่างนึง ที่เรายังไม่ได้ลงโทษ....”
เซฮุนผละตัวเองออกมาก่อนที่จะเอนหลังพิงแนบไปกับเบาะรถยนต์
แขนยาวรั้งร่างของลู่หานให้เอนตัวเข้ามาซบอกกว้างของเขาเอาไว้ ฝ่ามือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มไปมา
เอ็นดูอีกคนมากกว่าสิ่งใด เซฮุนเลี้ยงลู่หานเหมือนลูก ถึงแม้ว่าอีกคนจะอายุมากกว่าเขา
แต่เซฮุนก็รักมาก รักจนแทบอยากจะถวายชีวิตให้เลย
“อะไรเหรอ? บอกมาสิ”
“ร่างกายของหนู...
ก็เป็นของพี่ฮุนคนเดียวเท่านั้น..”
แท็ก #SFแก้มนั้นของพี่ฮุน
จบจ้า บอกว่ากรุบกริบ
เหตุเกิดจากความหึงยัยหนูมาก มากๆ
แท็กเยอะๆนะ รออ่านจากแท็กเลย
แท็กน้อยเก๊าเสียใจ
เก๊าจะไม่พิจารณาเอ็นซีแจ่มๆให้นะ 55
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น