วันศุกร์ที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2559

#SFแก้มนั้นของพี่ฮุน


#SFแก้มนั้นของพี่ฮุน

Hunhan 





            เคยรู้สึกหวงแฟนตัวเองไหม...
            ใช่...ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกโคตรหวงเลย..

            ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำขลับกำลังนั่งจับมือถือเครื่องหรูอยู่ในมือด้วยสีหน้าและท่าทางที่เงียบขรึม ดูน่ากลัวเกินกว่าที่จะเป็น .. ผู้ชายคนนี้คือโอเซฮุน พระเอกหนังเรื่อง Cat man ที่รู้จักกันดีในอีกฐานะหนึ่งคือเมนแดนซ์ของวง EXO

เซฮุน หมดซีนถ่ายของวันนี้แล้ว อีกสักพักเดี๋ยวเรากลับกัน”

            พี่เมเนเจอร์เดินเข้ามาหาเซฮุนที่กำลังนั่งไขว้ห้างไถมือถืออยู่ภายในเต็นท์เก็บตัวของพวกนักแสดง เซฮุนกำลังครุ่นคิดอยู่กับอะไรบางอย่างที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอด้วยท่าทางที่ดูต่างไปจากเคย เซฮุนไม่ใช่เด็กเงียบ และไม่เคยเงียบแต่วันนี้กลับนิ่งกว่าที่ควรจะเป็น เพราะรูปๆเดียว

“จองตั๋วเครื่องบินไปปักกิ่งให้เร็วที่สุด ผมจะไปที่นั่น”

            เซฮุนลุกขึ้นยืน ถอดสูทออกพาดเอาไว้กับพนักเก้าอี้ เหลือแค่เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในที่สวมใส่อยู่ พี่เมเนไม่เข้าใจว่าเซฮุนเป็นอะไร ทำไมถึงดูฉุนเฉียวขนาดนี้ แล้วทำไมต้องไปปักกิ่งทั้งๆที่ตารางงานก็ไม่มี

“เป็นอะไรเซฮุน จะไปที่นั่นทำไม เราไม่มีงานที่นั่นนะ”

“ก็ฮุนจะไปอ่ะ”

            น้ำเสียงที่ดูดื้อรั้นที่เปล่งออกมา ทำให้ทุกคนรู้ว่าเมื่อใดก็ตามที่เซฮุนแทนตัวเองว่า ฮุนนั่นแปลว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เซฮุนอยากได้ ฮุนก็ต้องได้ ใครขัดใจเซฮุนจะไม่สนใจใครทั้งนั้น

“บอกเหตุผลมาว่าจะไปทำไม เดี๋ยวนายก็ต้องบินกลับมาทำงานที่นี่อีกนะ”


“­ขอคืนเดียวก็ได้ ไม่ต้องใช้เงินบริษัทนะ อ่ะนี่ครับ”

            เซฮุนล้วงเอากระเป๋าสตางค์สีดำที่เหน็บเอาไว้ที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังออกมา ก่อนที่จะควักบัตรเครดิตให้พี่ผู้จัดการทันที

“ใช้เงินของผม จองตั๋วเครื่องบิน เช่ารถยนต์ที่นู่น จัดแจงห้องพักให้เรียบร้อย ฮุนจะไปหาลู่หาน”

“อ..อะไรนะ”

“จะไปลงโทษเด็กดื้อที่ปล่อยตัวให้ผู้ชายที่ไหนลวนลามก็ไม่รู้!”

            โอเซฮุนไม่สนอะไรทั้งนั้น เขารู้มาว่าสองสามวันนี้จะเป็นวันพักกองไม่มีถ่ายทำอะไรทั้งสิ้น คอนเสิร์ตอะไรก็ไม่มี นั่นจึงเป็นเหตุให้เซฮุนหาเรื่องบินมาประเทศอีกหนึ่งประเทศที่เขามาค่อนข้างบ่อยตอนแรกก็อาจจะมาเพื่อทัวร์คอน แต่หนึ่งปีให้หลังมานี้ เขามาที่นี่บ่อยขึ้น เพราะใครบางคน...

อื้อ...เดี๋ยวจะรีบกลับไป รอบนี้มาไม่นานหรอก พี่ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฮุนก็มาบ่อยแบบนี้ประจำอยู่แล้ว”   
            
             ร่างสูงที่กำลังยืนพิงกับตัวรถยนต์ออดี้สีดำยี่ห้อเดียวกับที่เขามีอยู่ที่เกาหลี เซฮุนที่กำลังสวมใส่กางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อยืดคอกลมสีเลือดหมู พร้อมกับแมสสีขาวคาดใบหน้าครึ่งหนึ่งเอาไว้ กำลังยืนรอใครบางคนกลับมาจากการทำงาน ที่ใต้คอนโดของแฟนของเขา

            ใช่ ที่นี่คือคอนโดของลู่หานแฟนของเซฮุนเอง

“รู้แล้วๆๆๆ ถ้าวอแวมากจะไม่กลับไปนะ”

            เซฮุนกำลังต่อสายโทรทางไกลกับพี่ชายตัวสูงอีกคนอย่างปาร์คชานยอลที่ตอนนี้อยู่เกาหลี เมื่อรู้ว่าน้องชายคนสนิทของตัวเองดื้อแอบหนีบินไปปักกิ่งเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ และก็เป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่ชานยอลคนดีคนเดิมต้องโทรมาตามน้องชายคนนี้ตลอด

            ที่จริงเพราะว่าเป็นห่วง เพราะเซฮุนมันใจร้อน แล้วยิ่งบินมาคนเดียวด้วย ก็ต้องคอยโทรเช็คแบบนี้อยู่เป็นประจำ

“แค่รูปแฟนโดนผู้ชายอื่นหอมแก้มนี่จริงจังอะไรขนาดนั้นวะ ค่าเครื่องบินนี่ไม่ใช่ถูกๆ แถมยังเหนื่อยอีก”

“ถ้าแบคฮยอนโดนผู้ชายหอมแก้มบ้าง พี่ก็ทำเหมือนผมนั่นแหละ อย่ามาพูดหน่อยเลย”

            ปาร์ค ชานยอลนิ่งเงียบกริบไม่กล้าต่อปากต่อคำอะไรอีกเลย มันก็จริงแหละ แฟนใครใครก็หวงกันทั้งนั้น

“แค่นี้นะ ลู่หานมาแล้ว”

            จู่ๆเซฮุนก็ตัดสายพี่ชายตัวเองทิ้งไปซะดื้อๆ ทันทีที่เห็นลู่หานเดินลงมาจากรถยนต์ เซฮุนก็รีบเดินปรี่เข้าไปหาพร้อมกับยื่นมือไปสะกิดที่หัวไหล่เล็กของพี่ชายคนรักของเขาให้รู้ตัวด้วยว่าตัวเองมาแล้ว

“อ้าว เห้ย! เซฮุน!”

            แววตาของเซฮุนดูเหนื่อยอ่อนมาก เขาไม่ได้พูดอะไรกับลู่หานอีกเลย ทำเพียงแค่เคาะกระจกรถฝั่งลู่หานให้คนขับที่อยู่ในรถลดกระจกลงมา เหล่าเกาเพื่อนสนิทของลู่หานเป็นคนขับรถให้ลู่หานในวันนี้

“พี่กลับไปนอนบ้านได้ไหม ขอลู่หานคืนนึงนะ” เซฮุนรู้ตัวดีว่าเขาเป็นน้อง เขาไม่ควรเสียมารยาทกับเพื่อนของแฟนตัวเองเป็นอันขาด

“เอ่อ..ลู่หาน”

            เหล่าเกาไม่รู้ว่าควรกลับหรือควรอยู่ แล้วแต่ลู่หานว่าจะให้เขาไปไหนก็ได้ ถ้าอยากอยู่กับน้องมันเกาก็จะกลับไปนอนที่บ้านของตัวเองก็ได้

“กลับไปก่อนนะ เซฮุนมาเหนื่อยๆ คงอยากพักผ่อน พรุ่งนี้เจอกันนะ”

            ลู่หานเลือกที่จะบอกให้เพื่อนของตัวเองกลับบ้านไปก่อน ซึ่งเหล่าเกาเพื่อนของเขาก็ไม่ได้ปฎิเสธอะไร แค่เพียงคิดน้อยใจเล็กๆน้อยๆว่า แฟนมาทีไร เพื่อนอย่างเขานี่หมาหัวเน่าตลอดเลย ..

“ฮุนมาทำไมไม่บอกก่อน แล้วมาจากสนามบินยังไงใครไปรับหรือว่านั่งแท็กซี่มา หื้ม”

            ทันทีที่รถของเหล่าเกาเคลื่อนตัวออกไปลู่หานก็แปลงร่างกลายเป็นแมวขี้อ้อนทันที สองมือบางเลื่อนขึ้นไปกุมแก้มของเซฮุนทั้งสองข้างเอาไว้ ลูบวนไปมา เมื่อเห็นว่าอีกคนดูเหนื่อยล้ามากแค่ไหน

“ให้ใครหอมแก้ม พูด!”

 “ใคร? ใครที่ไหนไม่มี”

“โกหก! ถ้าไม่มีฮุนคงไม่บินมาถึงที่นี่หรอก”

            สุ้มเสียงที่ดูจะโกรธเอามาก เล่นเอาลู่หานแทบไม่กล้างอแงใส่คนตัวสูงเลย นี่ก็ดึกมากแล้วคงจะไม่ดีแน่ถ้าเขายังยืนคุยอยู่กับเซฮุนตรงนี้...

“ขึ้นไปคุยกันบนห้องไหม”

“ไม่เอา.. ขึ้นไปคุยกันบนรถ ไม่อยากนอนที่นี่ตอนเช้าแฟนคลับพี่มารอ ผมออกมายาก”

“อ่า..ก..ก็ได้” ลู่หานไม่กล้าขัดอะไรอีกคนทั้งนั้น

            เซฮุนเลื่อนมือลงไปคว้าข้อมือเล็กของลู่หานให้เดินตามเขามายังรถคันหรูสีดำที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถเล็กๆของโรงแรม เซฮุนดันตัวให้ลู่หานเข้าไปนั่งด้านใน ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมรถเข้ามานั่งที่ฝั่งคนขับทันที

“รูปนี้คืออะไร?!”





            ทันทีที่เข้ามานั่งในรถได้ เซฮุนก็โยนมือถือของตัวเองที่ยังคงเปิดหน้ารูปของลู่หานค้างเอาไว้อยู่ มันเป็นรูปที่ลู่หานถ่ายรายการ รายการหนึ่ง แน่นอนว่าตอนแรกเซฮุนก็โอเคเพราะว่ามีแต่พี่ที่เป็นผู้ชายร่วมรายการด้วย แต่หลังๆมานี่เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าคิดดีแล้วเหรอที่ปล่อยให้ลู่หานแฟนของเขาไปอยู่ท่ามกลางผู้ชายแบบนั้น

“คือ...ก..ก็แค่เล่นเกมส์น่ะ อย่าคิดมากเลย”

“ไม่ให้คิดมากเหรอ คนมันหวงต้องให้ทำยังไง ต้องให้พูดอีกกี่ครั้ง ว่าแก้มนี้เป็นของเรา ทุกอย่างในตัวนายคือของเรา เราโกรธมากรู้บ้างไหม ทำไมไม่หวงตัวเองบ้าง”

“มันคืองานนะเซฮุน นายฟังเราสิ”

เราก็แฟนป่ะ... แล้วเราล่ะ

            เพียงประโยคสั้นๆเพียงเท่านั้นลู่หานก็น้ำตาร่วงเผาะลงมาอาบแก้มทันที เซฮุนตัดพ้อกับตัวเองทีไรลู่หานเสียใจทุกครั้งที่เขาไม่ดีพอ เขาเผลอทำให้เซฮุนเสียใจอีกแล้ว

            ขอโทษได้ไหม จะไม่ทำอีกแล้ว

“ใจเต้นแรงมากแค่ไหน โกรธด้วย หวงด้วย หึงด้วยจะบ้าตายอยู่แล้ว แก้มนี้เคยเป็นของเรา มันก็ต้องของเราคนเดียวดิ!”

ฮุนใจเย็นได้ไหม..ขอโทษน้า งือ”

            ลู่หานส่งเสียงออดอ้อนกลับไป ทำให้เซฮุนที่นั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ดีๆถึงกับต้องหันมามองหน้าอีกคนแล้วเลื่อนมือไปปลดแมสสีขาวบนหน้าของตัวเองออก พร้อมกับเลื่อนมือไปประคองแก้มบางเอาไว้ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนออกเบาๆ

            เขาก็ผิดที่เผลอโมโหจนทำให้คนตัวเล็กร้องไห้

“ฮึก..หายโกรธนะ ไม่โอเคเลยที่นายโกรธเราแบบนี้”

“แก้มไหนที่มันจูบ”

“ฮึก..แก้มขวา”

แก้มขวาของพี่ฮุนคนเดียว

            เซฮุนเลื่อนปลายจมูกเข้าไปประชิดกับใบหน้าสวยของอีกคนก่อนที่จะกดจูบลงที่ข้างแก้มขวาของลู่หานเบาๆ กระซิบพร่ำบอกเพียงแค่ว่านี่คือของเซฮุน

“อื้ม...ห..หายโกรธแล้วใช่ไหม”

“ยังอ่ะ” 

            ใบหน้าคมหมุนเปลี่ยนองศามายังแก้มซ้ายของลู่หานอีกข้างหนึ่งทันที

แก้มซ้ายของพี่ฮุนคนเดียว

            ร่างสูงกดจูบลงที่แก้มซ้ายของลู่หาน แต่ทว่าไม่ได้เหมือนกับแก้มขวาที่ผ่านมา เซฮุนกดแรงลงไปที่แก้มนิ่มนั้นจนกลุ่มผมสีน้ำตาลสั่นไหวไปตามแรงน้ำหนักที่โถมเข้ามา เซฮุนเริ่มเกินเลยกว่าแก้ม กดจูบที่สันกรามของลู่หานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้า

            ทั้งหน้าผาก ปลายจมูก และเนื้อนุ่มหยุ่นเหมือนกับเยลลี่ของคนสองคนที่แนบชิดกันจนไม่เหลือช่องว่างเอาไว้เลย ลู่หานยิ้มออกมาเหมือนพอใจในความขี้หึงของเซฮุนมาก ร่างบางหัวเราะคิกคักออกมาอย่างลืมตัว ลืมไปเลยว่าเซฮุนกำลังโกรธอยู่

ปากนี้ก็ของพี่ฮุนคนเดียว

“ฮือ...จ..จูบเหรอ”

“ขนาดนี้แล้ว...ไม่จูบมั้ง” เซฮุนยังไม่เลิกกวนประสาทลู่หานอยู่ดี

            ริมฝีปากของร่างสูงค่อยๆกดน้ำหนักลงไปที่กลีบปากสีชมพูดูน่ารักของลู่หาน ร่างบางตัวเล็ก และมีกลิ่นหอมเฉพาะตัว ใครได้อยู่ใกล้ก็ต้องหลงรักเป็นธรรมดาไม่เว้นแม้แต่เซฮุนเองที่หลงลู่หานจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ทั้งหลง ทั้งหวง

“อื้อ ฮุน...เดี๋ยวคนเห็น”

 “อื้มม...” เซฮุนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

            ในตอนนี้หวานสุดๆก็คือปากของลู่หาน หอมสุดๆก็คือแก้มของลู่หาน ทุกอย่างที่รวมตัวกันขึ้นมาเป็นคนน่ารักคนนี้คือที่สุดสำหรับเขาแล้ว....

เลือกเอา..โรงแรมกับหลังรถ

“ม..หมายความว่าไง”

“อายุก็ยี่สิบหกแล้วเลิกใสได้แล้ว เพราะซื่อแบบนี้ไงเลยโดนรังแกตลอด ... จะฝึกความอดทนให้”

“ฮุนจะชวนเราทำอะไร ฮือ เราไม่เข้าใจจริงๆนะ”

เหลืออีกอย่างนึง ที่เรายังไม่ได้ลงโทษ....”

            เซฮุนผละตัวเองออกมาก่อนที่จะเอนหลังพิงแนบไปกับเบาะรถยนต์ แขนยาวรั้งร่างของลู่หานให้เอนตัวเข้ามาซบอกกว้างของเขาเอาไว้ ฝ่ามือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มไปมา เอ็นดูอีกคนมากกว่าสิ่งใด เซฮุนเลี้ยงลู่หานเหมือนลูก ถึงแม้ว่าอีกคนจะอายุมากกว่าเขา แต่เซฮุนก็รักมาก รักจนแทบอยากจะถวายชีวิตให้เลย

“อะไรเหรอ? บอกมาสิ”


ร่างกายของหนู... ก็เป็นของพี่ฮุนคนเดียวเท่านั้น..” 



แท็ก #SFแก้มนั้นของพี่ฮุน


จบจ้า บอกว่ากรุบกริบ เหตุเกิดจากความหึงยัยหนูมาก มากๆ
แท็กเยอะๆนะ รออ่านจากแท็กเลย แท็กน้อยเก๊าเสียใจ
เก๊าจะไม่พิจารณาเอ็นซีแจ่มๆให้นะ 55 

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น