จงอินตระหนักได้แล้วว่าการที่เขาปล่อยให้อารมณ์ของคยองซูค้างๆคาๆแบบนี้มันอาจจะเป็นบาปก็ได้
เขาไม่ควรที่จะทำให้ความรู้สึกของเราคลุมเครือ
เขาควรที่จะบอกเด็กคนนี้ว่าจริงๆแล้วในใจเขาก็ต้องการคยองซูมากเหมือนกับที่เด็กคนนี้ต้องการตัวเขาเช่นกัน
ร่างสูงโปร่งยันกายลุกขึ้นนั่ง
ก่อนที่จะเอื้อมตัวไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ตรงโต๊ะข้างหัวเตียงเพื่อที่จะหยิบเอากุญแจมือคู่หนึ่งออกมา
ในตอนนั้นเองใบหน้าของคยองซูดูนิ่งไปถนัดตา
เพียงเพราะว่าตนนั้นไม่คิดว่าคุณจงอินจะมีของแบบนี้ติดห้องอยู่ด้วย
กุญแจมือคู่นั้นเป็นเหมือนโซ่ที่เอาไว้คล้องข้อมือเล็กกับหัวเตียงเอาไว้จนสองแขนถูกบังคับให้ยกขึ้นเหนือหัว
พันธนาการนี้เองที่จะช่วยเพิ่มอรรถรสของกิจกรรมในค่ำคืนนี้มากยิ่งขึ้นไปอีก
“ถ้านายต้องการฉันจะไม่หยุดแล้วนะ”
จงอินเอ่ยพูดด้วยใบหน้าที่ยังคงเปื้อนรอยยิ้มที่แสนละมุน
ร่างหนาลุกขึ้นคุกเข่า
พร้อมกับผลักให้ร่างเล็กล้มตัวลงนอนแทนที่ของเขา
ในตอนนี้ร่างกายของเด็กน้อยดูขาวนวลเนียนสะอาดตาเสียเหลือเกิน
ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงอดใจไม่ไหวตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้ากันแล้วด้วยซ้ำ
“ผม...”
“เด็กน้อยของฉัน
อีกไม่กี่วันนายจะต้องไปโรงเรียนแล้ว...ถ้าหลังจากวันนี้ไปฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเป็นแน่”
คยองซูนิ่งเงียบ เบือนสายตาหนีไปทางอื่นเล็กน้อย
“ฉันจะอ่อนโยนกับนายนะเด็กน้อย”
สิ้นเสียงของนายท่าน
ร่างสูงโปร่งก็เคลื่อนตัวเข้ามาทาบทับที่ร่างเล็กของคยองซูเด็กหนุ่มวัยสิบสี่ปี่อย่างทันท่วงที
ไม่รอช้าใบหน้าของคิมจงอินก็ค่อยๆฝังลงที่ซอกคอหอมๆของเด็กไปพลางๆ
จนกระทั่งเสียงลมหายใจของคนด้านบนดังขึ้นใกล้ๆจนคยองซูอดทนไม่ไหวเผลอส่งเสียงครางออกไปเบาๆจนจงอินเริ่มได้ใจขึ้นมา..
“อืม...”
“ห้ามบอกใครนะรู้ไหม”
“อ๊ะ..”
เสียงกระซิบอันแผ่วเบาคละเคล้ากับเสียงครางของเด็กน้อย
ช่างดูน่าฟังเสียจนจงอินต้องส่งมือของเขาไปบีบเค้นที่แก้มก้นของเด็กน้อยทันที
ค่อยๆออกแรงบีบขย้ำจากเบาๆค่อยๆเพิ่มแรงขึ้นไปเรื่อยๆจนกลายเป็นแรงอันมหาศาลที่ยากเกินกว่าเด็กวัยสิบสี่จะรับได้ไหว
“คุณจงอิน...”
“ครางชื่อฉัน”
“อะ...อ่า...คุณจงอินครับ
ผมทรมานเหลือเกิน” สองแขนที่ถูกตรึงเอาไว้มิอาจดึงมันลงมาเพื่อที่จะช่วยตัวเองได้เลย
มิหนำซ้ำท่อนกายของคุณจงอินภายใต้ความมืดมิดก็เอาแต่บดเบียดที่หน้าท้องบางไปมา
จนรู้สึกเย็นวาบ เสียวท้องอย่างบอกไม่ถูก
มันเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างวาบหวิวแต่ในขณะเดียวกันที่มันก็แฝงไปด้วยความโหยหามากมายเหลือเกิน
“อ๊ะ...ซี๊ดดด”
ใบหน้าที่ซุกไซ้เรื่อยลงมาตั้งแต่ลำคอระหงส์ต่ำลงมาเรื่อยๆจนถึงยอดอก
ลิ้นร้อนแลบเลียที่เม็ดเล็กๆทั้งสองข้างบนหน้าอกของเด็กน้อยที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนนอกจากเขา
เสียงร้องครางในลำคอ ยิ่งทำให้นายท่านรู้สึกพึงพอใจเหลือเกิน
“ถ้าไม่ชอบก็บอกนะ...ฉันให้นายเลือกว่าจะทำต่อหรือว่าจะหยุดลงแค่นี้
เพราะว่าเซ็กส์ของฉันมันจะทำให้นายคาดไม่ถึง”
“ค..คุณจงอิน
..อื้อ ร่างกายของผม ต้องการคุณมากเหลือเกิน”
เสียงที่พร่ำบอกเขาเหมือนเป็นชนวนสำคัญที่ทำให้จงอินอดใจไม่ไหว
อยากจะเอาแส้ออกมาฟาดที่ก้นขาวๆของเด็กน้อยแล้วสั่งสอนให้หลาบจำว่าไม่ควรพูดเช่นนี้กับใคร
ยกเว้นก็แต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถพูดได้
“ต้องการแล้วควรทำยังไง
หื้ม”
“ผมต้องการคุณตั้งแต่สระน้ำแล้ว
แต่คุณ...ไม่ทำต่อ”
“หึ..”
จงอินแค่นยิ้มออกไป ก่อนที่ร่างสูงจะเลื่อนมือไปกดสวิตซ์ตรงหัวเตียงเพื่อที่จะปิดไฟทุกดวงที่อยู่ในห้องนี้
จนในที่สุดห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืด ไม่มีแม้แต่แสงจากโคมไฟในตอนนี้มีเพียงแค่แสงจันทร์ที่ส่องสว่างมากกว่าทุกวันเท่านั้นที่เป็นตัวช่วยให้เขามองเห็นร่างเล็กในค่ำคืนนี้ที่กำลังนอนอวดทรวดทรงองค์เอวที่บอบบางดูน่าทะนุถนอมเสียเหลือเกินตรงหน้านี้
“ฉัน...มีรสนิยมที่รุนแรงนะ”
“อ..อะไรนะครับ”
ไม่ทันที่คยองซูจะได้เอ่ยถามสิ่งใดออกไป
เสียงเปิดลิ้นชักก็ดังขึ้นอีกครั้งแต่ทว่าในตอนนั้นคยองซูเองก็ไม่รู้ว่าร่างสูงที่คร่อมกายเขาอยู่หยิบเอาอะไรออกมา
ถ้าฟังจากเสียงที่ได้ยินและภาพที่เห็นอย่างเลือนลางแล้วนั้น ในมือของคุณจงอินน่าจะเป็นถุงยางที่ถูกนำมันออกมาใช้นั่นเอง
ถ้าเช่นนั้นก็แสดงว่าคืนนี้
... คุณจงอินจะไม่ปล่อยให้คยองซูหลุดมือไปไหนได้แน่นอนใช่ไหม
“ร้องดังๆเลยนะ
ฉันชอบ”
สิ้นเสียงของจงอิน
มือขนาดใหญ่ก็เลื่อนลงไปประคองท่อนกายของคยองซูขึ้นมา
ก่อนที่จะส่งปลายลิ้นลงไปที่ส่วนหัวที่เป็นรูเล็กๆก่อนพร้อมกับเกร็งปลายลิ้นให้แข็งขึ้นแล้วออกแรงรัวลิ้นลงบนส่วนนั้นอย่างไม่คิดที่จะผ่อนเบาเลยสักนิด
จนเสียงร้องของเด็กน้อยเริ่มครวญครางดังขึ้น
ยิ่งสร้างความพอใจให้กับนายท่านมากมายเหลือเกิน
“อื้อ! อื้อ! คุณจงอิน!
อื้ออ”
จงอินไม่แม้แต่จะพูดสิ่งใดออกไป
ในตอนนี้เขากำลังมีความสุขกับส่วนนั้นของคยองซูมากเหลือเกิน ท่อนกายขนาดไม่ใหญ่มากนักด้วยความที่ยังเป็นเด็กขนาดของมันเลยเทียบกับขนาดของเขาแทบไม่ติด
มันเหมือนเด็กอนุบาลกับผู้ชายวัยทำงานมาเจอกันแน่นอนความต่างของมันย่อมมีมากอยู่แล้ว
“ชอบไหม”
“อ๊ะ..คุณ”
เอวบางบิดกายอย่างเร่าร้อน ส่งเสียงร้องครางดังขึ้นไม่ขาดสาย
ในขณะที่ส่วนหัวที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายจากปากของผู้เป็นเจ้าของบ้านก็ชุ่มเต็มท่อนกายไปหมด
สองมือน้อยๆต้องการที่จะโอบกอดร่างหนาเอาไว้ในยามที่ได้ร่วมรักกัน
แต่มันก็ยากเหลือเกินเมื่อกุญแจมือยังคงล็อคแขนทั้งสองข้างของเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา
ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งเสียวเข้าไปใหญ่ อยากทำมากกว่านี้แต่ก็ไม่กล้าบอกออกไปสักที
“จะใส่ถุงไหม”
“มีเหรอครับ?” เปลือกตาบางหลับลง
พร้อมกับปากที่ขยับถามออกไปอย่างใสซื่อ
“ไม่มีไซส์ของนายหรอก
ฉันก็ถามไปงั้น หึ”
ความขี้เล่นของนายท่านไม่ได้ทำให้ความเสียววาบที่ช่องท้องลดลงเลย
ในเมื่อตอนนี้คิมจงอินเริ่มกลับไปให้ความสนใจตรงส่วนนั้นอีกครั้ง
แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าจะไม่หยุดอยู่แค่ส่วนหัว
แต่กลับเริ่มลามลงไปที่ส่วนโคนของมัน ตวัดปลายลิ้นขึ้นลงอยู่เพียงไม่นาน
น้ำในกายมากมายก็ค่อยๆไหลพุ่งออกมาจากทางส่วนหัวท่ามกลางความมืดมิดแต่ก็สามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้กำลังดำเนินบทรักไปถึงขั้นไหนกันแล้ว
“อ๊ะ...คุณจงอิน”
“ขี้อ้อนฉันแบบนี้
ฉันจะอดทนอย่างไรไหว”
“คุณจะ...เอ่อ”
คยองซูไม่ค่อยกล้าถามสักเท่าไหร่
ทั้งๆที่ในใจตอนนี้อยากจะถามออกไปเหลือเกินว่าคุณจงอินจะใส่ส่วนนั้นเข้ามาไหม
จะทำอย่างที่เขาอยากให้ทำหรือเปล่า แค่คิดตรงนั้นก็เสียววาบแล้ว
อยากให้ของของนายท่านเข้ามาในร่างกายของเขาเร็วๆจัง..
“เจ็บก็บอกนะ
ฉันจะหยุด”
ดูเหมือนว่าเซ็กส์ครั้งแรกคุณจงอินจะตั้งใจทำให้อ่อนโยนมากที่สุด
พยายามเล้าโลมให้มากเข้าไว้เพื่อที่ว่าเมื่อใดที่เด็กน้อยตายใจแล้วเขาจะจัดการอย่างรุนแรงตามแบบที่เขาชอบ
เขามีรสนิยมที่ค่อนข้างจะซาดิสม์มาก
หากใครรับไหว คนนั้นก็จะสามารถอยู่กับเขาไปได้อีกนาน
“ช..ช่วยปลดข้อมือได้ไหมครับ”
“แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ได้ล่ะ”
เสียงใสเงียบนิ่งไปครู่หนึ่ง
จนเหลือแค่เพียงเสียงของลมหายใจของกันและกันที่ยังคงดังให้ได้ยินอยู่ตลอดเวลา
“ผมอยากทำให้คุณมากกว่าท่าที่คุณเคยทำได้ไหมครับ”
ประโยคเดียวเท่านั้นที่ทำเอาหัวใจของชายหนุ่มแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ไม่รอช้าด้วยความว่องไวจงอินก็รีบปลดล็อคกุญแจข้อมืออย่างไวเพราะความเคยชินถึงแม้ว่าทั้งห้องจะมืดเพียงไหนก็ไม่ใช่อุปสรรคอะไรมากนัก
“ถ้าเชื่อฟังกันแบบนี้
อยากได้อะไรก็บอกนะ ฉันจะให้นายทุกอย่าง”
ในตอนนี้คยองซูแทบจะไม่ฟังอะไรแล้วทั้งนั้น
เด็กน้อยรีบพลิกตัวนอนคว่ำแล้วยันกายขึ้นด้วยมือทั้งสองกลายเป็นว่าตอนนี้คยองซูกำลังโก่งตัวให้กับจงอินที่กำลังคุกเข่าสูงอยู่ที่ปลายเตียงนั่นเอง
“อ่า..นายกำลังจะทำให้ฉันบ้า
คยองซู...”
ปลายนิ้วเรียวเลื่อนไปบดขยี้ช่องทางด้านหลังเบาๆ
จนค่อยๆเพิ่มความแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเมื่อเด็กตัวเล็กของเขาทนไม่ไหว
เสียงร้องครางแบบลากยาวทำให้เขารู้ว่าตอนนี้ช่องทางรักเริ่มใช้งานได้แล้วนั่นเอง
“อ๊ะ! คุณท่าน! อ๊ะ...”
“ใจเย็นๆ
อย่ารัดฉันแน่นขนาดนั้น”
เพี๊ยะ!
เสียงของฝ่ามือหยาบกร้านฟาดลงบนแก้มก้นขาวๆจนเกิดเป็นรอยแดง
เหมือนเป็นการสร้างอารมณ์ได้อย่างดีเยี่ยม ยิ่งเจ็บ ยิ่งโหยหา ยิ่งทรมาน ยิ่งได้ใจ
“อ่า..”
เนื้อแนบเนื้อ
กายกระแทกเข้าหากันเหมือนเป็นสิ่งเตือนใจว่าตอนนี้คยองซูได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการมาโดยตลอดสำเร็จลุล่วงแล้วไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวเองจะมีครั้งแรกกับนายท่านจงอิน
ผู้มีรูปลักษณ์ที่ผู้หญิงหลายคนหมายปอง
แต่หารู้ไม่ว่ารสนิยมของเขามันช่างผิดแปลกไปจากคนอื่น
การได้ลิ้มลองพรหมจรรย์ของเด็กน้อยถือเป็นความสุขที่สุดในชีวิตของเขาแล้ว...
“อ๊ะ
อ๊ะ อ๊ะ....คุณจงอิน!”
“ร้องดังๆอีกฉันชอบ”
สะโพกสอบเอาแต่กระแทกเอวเข้ามาแบบไม่มีหยุด
สองมือประคองเอวบางเอาไว้ ก้มลงมองกระดูกสันหลังที่โผล่ขึ้นมาให้ได้เห็นเพียงเล็กน้อยบวกกับแสงจากด้านนอกในตอนนี้เรือนร่างของคยองซูดูเซ็กซี่จนเขาอดใจไม่ไหว
อยากที่จะพาเด็กน้อยไปชมวิวที่อื่นบ้าง
นอกจากการนอนเสพสมกันแค่เพียงบนเตียงอย่างเดียวแบบนี้
สองแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อค่อยๆช้อนร่างของเด็กน้อยขึ้นมาอุ้มเอาไว้
โดยที่ส่วนนั้นยังคงไม่หลุดออกมาจากร่างกายของคยองซู ร่างสูงจัดการอุ้มร่างบางให้เดินลงมาจากเตียง
ค่อยๆพาไปที่ห้องทำงานของเขา
ระหว่างทาง
มือของจงอินก็เลื่อนไปกดสวิตซ์ไฟเพื่อที่จะเปิดโคมไฟเล็กๆที่อยู่ตามมุมห้องให้เกิดแสงสว่างขึ้นมา
“ค..คุณ
จะ อึก จะพาผมไปไหนครับ”
“ไปห้องทำงานของฉัน”
เสียงกระซิบที่แหบพร่าชวนให้ขนลุกแต่ก็รู้สึกดีในเวลาเดียวกัน
จงอินพาร่างในอ้อมแขนเดินมาที่โต๊ะทำงานอย่างทุลักทุเล
แต่ในที่สุดก็สามารถเดินมาถึงจนได้ ในที่สุดร่างสูงก็ทิ้งร่างของตนนั่งลงบนโซฟาบุหนังตัวใหญ่
แล้วกระชับร่างเล็กในอ้อมแขนของเขาให้เอนตัวลงมานอนพิงกับแผงอกเอาไว้ทันที
“อ๊ะ!”
ไม่ต้องรอให้จงอินชี้แนะในเรื่องอย่างว่าเลยสักนิด
เหมือนกับว่าสัญชาตญาณมันบอกว่าเมื่อใดที่สะโพกกลมกลึงทางทับอยู่บนหน้าตักของจงอิน
เมื่อนั้นร่างเล็กต้องออกแรงขย่มขึ้นลงแรงๆเพื่อให้กิจกรรมรักนี้ดำเนินต่อไปได้
“อ้า!
อย่างนั้น..อื้อ! ตรงนั้นคยองซู อ่า...ดีมาก”
“ดูแสงจันทร์นั่นสิ
สว่างไสวดีนะ อืม”
เก้าอี้ตัวใหญ่ถูกหมุนหันออกมาตรงฝั่งที่เป็นกระจก..ห้องของจงอินจะมีข้อดีตรงที่สามารถมองเห็นท้องฟ้าในยามค่ำคืนได้อย่างชัดเจนและมันก็ช่างโชคดีเหลือเกินที่ค่ำคืนนี้ท้องฟ้าช่างสวยงามมากหมู่ดาวต่างทอแสงประกายระยิบระยับจนเต็มท้องฟ้า
“อ๊ะ
อ๊ะ...”
ฟอด!
จงอินเอาแต่พรมจูบที่ข้างแก้มนวลเนียนเบาๆสองแขนก็โอบร่างเล็กเอาไว้ผลักให้คนในอ้อมกอดได้พิงอกของเขาในขณะที่ช่องทางด้านหลังของคยองซูก็ยังคงรักษาความเร็วเข้าในยามที่กำลังขยับกายขึ้นลงได้เป็นอย่างดี
“พระจันทร์คืนนี้ดูน่ามองเหมือนใบหน้าของนายเลยนะ
คยองซู”
“ค..คุณจงอินครับ
ฮึก!” ไม่มีคำพูดที่หลุดออกมาเป็นประโยค
จะมีก็เพียงแต่ดวงตากลมโตที่เงยหน้ามองเพียงเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มที่เป็นเหมือนบ้านทั้งหลังให้เขาได้พักพิง
ยามที่ได้มองเม็ดเหงื่อที่ไหลลงมาตามขมับของใบหน้าที่สมส่วนยิ่งทำให้คยองซูรู้สึกดี
ถึงแม้ว่าครั้งแรกของร่างบางมันจะดูไม่ค่อยชินกับสัมผัสที่เกิดขึ้นแต่เด็กน้อยก็กลัวเหลือเกินว่านี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย
เพราะหากว่าคืนนี้คุณจงอินไม่พอใจในตัวเขาขึ้นมา คยองซูเองก็อาจจะไม่ได้มาทำแบบนี้ให้กับคุณจงอินอีกแล้วก็เป็นได้
“อื้อ! อย่างนั้น...ตรงนั้น”
เสียงของเก้าอี้ที่เริ่มดังเอี๊ยดอ๊าดเพราะแรงขย่มที่เริ่มเร็วขึ้นๆเรื่อยๆ
ภาพของเจ้าของบริษัทหนุ่มกับหลานชายของคนสนิทกำลังร่วมรักกันภายในห้องทำงาน
แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้ถ้าหากพวกพนักงานรับรู้
มีหวังหน้าตาและชื่อเสียงของเขาต้องโดนเอาไปติฉินนินทาเป็นแน่แท้
ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงจงอินคงจะไม่ยอมแน่ๆ
เขาไม่มีทางที่จะให้ใครมาด่าทอคนในความดูแลของเขาเป็นอันขาด
“อ๊ะ! อ๊ะ! ผมไม่ไหวแล้ว
ฮื้อ!!!”
“ปล่อยออกมาเด็กน้อย
ปล่อยมันออกมา”
“ค..ครับ”
เสียงครางรับดูสั่นเครือเกินจะห้ามไว
ยิ่งเหมือนเป็นการฉุดอารมณ์ของเขาครั้งสุดท้าย
จนในที่สุดพื้นห้องที่เคยสะอาดในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยคราบสีขาวของคยองซูที่มันพวยพุ่งลงไปบนพื้นอย่างห้ามไม่อยู่
ในขณะเดียวกันที่ช่องทางด้านหลังในตอนนี้มันก็ดูช่างอึดอัดเหลือเกิน
เพราะดูเหมือนว่าคุณจงอินจะปล่อยมันเข้ามาเหมือนกันแต่คงถูกขวางกันเอาไว้ด้วยถุงยางอนามัยนั่นเอง
“คุณจงอิน..ผม”
“ชู่ววว..จะนอนที่นี่หรือจะนอนที่ห้องตัวเอง หืม” ปลายนิ้วเรียวค่อยๆลูบไปตามกรอบหน้าที่เล็กกว่าเขาด้วยอารมณ์เสน่หา
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสุดท้ายแล้วจงอินจะห้ามอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่
เผลอกระทำการที่ดูรุนแรงออกไปจนได้
