[SF] ชวินเมอเมด

NC 

            สิ้นเสียงสุดท้ายสองแขนก็ไขว้กันตรงหน้าพร้อมกับดึงชายเสื้อยืดของตนออกจากศีรษะ จนเผยให้เห็นร่างกายที่แข็งแกร่งกำยำตามแบบฉบับของมนุษย์ร่างหนาของจริง ไม่ใช่อุปทานคิดไปเองว่าตัวเองตัวใหญ่ทั้งๆที่ตัวเล็กแค่เพียงนิดเดียวอย่างเงือกน้อยในอ่างนั่น

            กางเกงยีนส์ที่เคยใส่ถูกมือของเขาปลดกระดุมออกแล้วรูดซิปลงมาทีเดียว พร้อมกับปลดมันออกมาจากเรียวขาทั้งสองข้าง จนเผยให้เห็นเป็นก้อนใหญ่ๆตรงใจกลางที่ยังคงมีกางเกงชั้นในสีดำรัดเอาไว้อยู่เป็นกอบเป็นกำ ยอมรับเลยว่าสายตาของเงือกน้อยดูเปลี่ยนไป

            จากตอนแรกก็แค่จะชวนอาบน้ำ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมแค่มนุษย์ตัวโตถอดเสื้อเขาถึงรู้สึกร้อนไปทั่วทั้งหน้า เหมือนจะไม่สบาย เหมือนจะหายใจไม่ออก มันบอกไม่ถูกจริงๆ

            “มะ..มนุษย์หมายความว่าไง ที่มนุษย์บอกว่าไม่ทำแค่อาบน้ำ มะ..”

            “ไม่ทำแค่อาบน้ำแน่นอน...”

            ไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวลงมาอยู่ภายในอ่างเดียวกันกับร่างน้อย พร้อมกับใบหน้าที่พุ่งตรงเข้ามาจนแทบจะแนบชิดติดกับใบหน้าของลู่หานอยู่รอมร่อ ยังดีที่เงือกน้อยไหวตัวทันรีบเบียงหน้าหลบอีกคนโดยไว

            “แล้ว...มนุษย์จะทำอะไรเหรอ”

            “บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วไงครับ ว่าไม่ให้ใส่ชั้นในตอนอาบน้ำ”

            ไม่รู้ว่าเซฮุนใช้เวลาไหนแอบถอดชั้นในสีขาวของเงือกตัวน้อยที่เขาเป็นคนซื้อให้ออกมาได้ มือขนาดใหญ่เกี่ยวที่ขอบชั้นในสีขาวที่เปื้อนฟองสบู่ขึ้นมาจนเหนือน้ำ ชูให้ร่างบางใต้ร่างของเขาเห็นไปเลยว่าเรื่องแบบนี้ไม่ควรทำอย่างยิ่ง

            “มนุษย์แอบถอดไปตอนไหน ฮือ มนุษย์มือไว!”

            “ก็ไวทุกอย่างแหละครับ” ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปมาแถวๆข้างแก้มกลมกลึงราวกับลูกโมจิ กลิ่นหอมเย้ายวนใจของสบู่เหลวในอ่างเป็นกลิ่นเฉพาะที่เซฮุนเลือกสรรมาให้เงือกตนนี้มันเป็นสบู่เหลวสูตรอ่อนโยนที่เอาไว้ใช้กับเด็กตัวเล็กๆ

            ที่เลือกกลิ่นนี้มาก็เพราะว่าเขากลัวผิวขาวๆสวยๆจะแพ้สารเคมีเอา เลยเลือกสูตรที่อ่อนและเหมาะสมที่สุดให้

            “มนุษย์บอกเราหน่อย ว่าเรากำลังจะทำอะไรกัน” แม้จะกลัวมาก แต่ก็อยากจะรู้ว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ หากว่าอาบน้ำคงจะไม่ใช่ ถ้าอาบน้ำแล้วปลายจมูกของมนุษย์จะมาคลอเคลียอยู่แถวๆข้างแก้มของเขาทำไมกัน

            “ใครกันที่บอกฉันว่า ถ้าได้เป็นมนุษย์แล้วจะให้ได้ทุกอย่าง”

            “ระ..เราเอง”

            “วันนี้จะมาทวงสัญญา เป็นเงือกไม่ผิดสัญญานะ”

            “อื้อ แล้วมนุษย์จะเอาอะไรเหรอ”

            “เอาเงือกทำเมีย..ได้ไหม”

            “ว..ว่าไงนะมนุษย์!” ดวงตาที่สุกสกาวเบิกกว้างเพราะความตกใจ เงือกน้อยเข้าใจดีว่าคำว่าเมียหมายความว่าอะไร เพราะแม่ก็คือเมียพ่อ เพราะงั้นถ้ามนุษย์อยากได้เราไปเป็นเมีย เราต้องผสมพันธุ์กับมนุษย์อย่างนั้นเหรอ....ไม่เคย เงือกน้อยผู้อ่อนต่อโลกตัวนี้ไม่เคยผสมพันธุ์กันใครมาก่อน

            “นายน่ารักเกินไปรู้ตัวบ้างไหม?”

            ปลายนิ้วเรียวค่อยๆเชยคางมนขึ้นมาค่อยๆใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยไปตามขอบปากล่างที่มีสีแดงระเรื่ออย่างช้าๆ สายตาของทั้งสองจดจ้องผสานกันเหมือนต้องการจะสื่อความหมายอะไรบางอย่างจนกระทั่งกลายเป็นว่ามนุษย์ตัวโตเองที่อดทนไม่ไหว ต้องมอบจูบลงไปบนกลีบปากอวบอิ่มนั่นเบาๆ

            ค่อยๆละเมียดช่วงชิมทีละนิดๆ จนคนใต้ร่างเริ่มเคลิ้มปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามการควบคุมของเซฮุน เงือกน้อยไร้เดียงสาไม่รู้ว่าการทำอย่างนี้มันไม่ดีหากว่าคนสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เงือกน้อยไม่รู้มาก่อน เขารู้แค่เพียงว่าการที่เราผสมพันธุ์กันจะทำเพื่อการขยายเผ่าพันธุ์เพียงเท่านั้น

            “หยุดก่อน มนุษย์จะทำแบบนี้กับเรา มนุษย์ไม่ใช่เพศเมียนะ”

            “หืม? แล้วเกี่ยวอะไรกัน ฉันไม่สนหรอกว่าผู้หญิงผู้ชาย...ถ้าฉันชอบ คือฉันชอบ” แววตาของเซฮุนสื่อออกมาตามที่พูดจริงๆ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกสมัยที่คบกับแฟนเก่าเซฮุนก็เคยทำเรื่องแบบนี้แล้ว ก็อย่างว่าอายุของเขาก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว หน้าที่การงานก็มีจนจะสามารถแต่งงานได้

            หากว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้อีกครั้งคงจะไม่เป็นไร..

            “มนุษย์ชอบเราเหรอ”

            “อยากฟังคำตอบเหรอ”

            “อื้อ มนุษย์ชอบเราใช่ไหม...”

            “ให้การกระทำของฉันเป็นคำตอบของนายได้ไหม”

            “อ..อื้อ!”

            เซฮุนเลื่อนตัวเข้าไปประทับจูบใส่ร่างเล็กอีกครั้งคราวนี้เหมือนเครื่องเริ่มจุดติด มือไม้ที่อยู่ใต้น้ำก็เอาแต่เฟ้นฟอดไปตามเรือนร่างขาวเนียนที่เขาหมายปองมาตั้งแต่วันแรกๆที่อีกคนกลายร่างมาเป็นมนุษย์

            เงือกตัวนี้ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาตัวเองอยู่รอดน้ำมือเขามาได้ก็ถือว่าเป็นบุญแค่ไหนแล้ว เซฮุนเคยคิดว่าตัวเองอาจจะเรียนมากจนเกินไปจนเก็บกดหรือเปล่า

            เพราะในทุกๆคืนก่อนจะนอน เขามักจะแอบแทะโลมร่างกายน้อยๆนี้อยู่เลย โดยเฉพาะแก้มก้นขาวๆที่เต่งตึงไม่เคยต้องมือชายมาก่อน มีก็แต่มือของเขาที่เอาแต่เค้นคลึงก้นนิ่มนั้นตลอดเวลาที่อีกคนหลับ

            เขาเหมือนคนโรคจิต แต่เป็นใครจะอดใจไหว ในเมื่อมีของสวยๆงามๆแบบนี้อยู่ข้างกายทุกวันร้องออดอ้อนเอานู่นเอานี่ทุกวัน มันก็ไม่แปลกหรอกที่เซฮุนจะหวั่นไหวและควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองไม่ถูกเป็นธรรมดา

            “อ๊ะ..มะ..มะ...มนุษย์!”

            “รอยแดงที่ก้นนาย มันก็เป็นเพราะฉัน”  

            พูดจบเสียงจูบที่คละเคล้าไปด้วยน้ำลายก็ดังขึ้นซึ่งเกิดจากการจู่โจมของร่างสูงที่เริ่มทนไม่ไหว สิ่งที่อยู่ภายใต้ผืนน้ำเริ่มที่จะควบคุมเอาไว้ไม่อยู่อีกไม่นานเซฮุนต้องได้จัดการมันเสียที

            ร่างที่ใหญ่โตกว่าเอาแต่ซุกไซ้ที่ซอกคอขาวอย่างคนหื่นกระหาย ลมหายใจและเสียงจูบฟัดที่ข้างแก้มยิ่งเป็นตัวเร้าอารมณ์ได้ดียิ่งขึ้นไปอีก เซฮุนเอาแต่บดขยี้ริมฝีปากลงบนผิวเนื้อของนายเงือกของเขาจนเกิดเป็นรอยแดงไปทั่วทั้งอก ส่วนร่างที่อยู่ในน้ำก็เอาแต่เสียดสีกันไปมา อีกไม่นานแล้วจริงๆ

            เซฮุนจะแสดงให้เห็นเองว่ามนุษย์ก็สามารถมีอะไรกับนายเงือกได้เหมือนกัน

            “ไปล้างตัวกันเถอะ..”

            ร่างสูงที่ทนไม่ไหวลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากอ่างไปก่อน สายตาของลู่หานในตอนนี้มีแต่ความอ้อยอิงประวิงเวลารอมนุษย์ช้อนร่างของเขาขึ้นไป

            “มนุษย์..ทำไมเรารู้สึกแปลกๆ” ทันทีที่ร่างที่เคยขาวเนียนแต่ตอนนี้ร่างกายเริ่มแดงขึ้นมาเพราะแรงบีบของเซฮุนช้อนสายตาขึ้นมองชายหนุ่มที่อุ้มร่างของเขาอยู่

            ทั้งสองเปลือยเปล่าแบบไม่คิดที่จะอายกันและกันเลยแม้แต่น้อย เซฮุนไม่สนทั้งนั้นว่าตอนนี้ใครจะโผล่มา นี่คือห้องของเขา ลู่หานคือเงือกน้อยของเขา เขาจะจัดการหรือจะกระทำการใดก็ย่อมได้

            “รู้สึกยังไง หืม”

            เซฮุนวางลู่หานให้นั่งลงไปบนพื้นในบริเวณที่อยู่ในที่กั้นอาบน้ำที่เป็นกระจกใส มีฝักบัวแขวนเอาไว้ด้านบน ร่างน้อยได้แต่นั่งพับเพียบหอบหายใจออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าตนนั้นเป็นอะไรทำไมความรู้สึกเสน่หาในกายของมนุษย์ถึงมากมายถึงเพียงนี้

            “หลับตา..”

            ร่างสูงที่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเงือกน้อยออกคำสั่งให้อีกคนหลับตา แต่จังหวะนั้นกลับกลายเป็นว่าสายตาที่หวานหยาดเยิ้มกำลังจ้องมองท่อนกายของมนุษย์ที่แข็งขึ้นจนมันชี้ตรงออกมาตรงหน้าของลู่หาน ดูแล้วช่างน่าตกใจกับขนาดของมันเหลือเกิน

            “มะ...มนุษย์ มันใหญ่ไปไหม”

            “อื้ม ใหญ่ได้กว่านี้อีก”

            “อ..อะไรนะ” น้ำจากฝักบัวถูกชโลมล้างท่อนกายของเขาจนมันปราศจากฟอง ก่อนที่ศีรษะเล็กของคนใต้ร่างจะถูกดันให้เขยิบเข้ามาใกล้ๆเอวของเขา เพียงไม่นานส่วนหัวของตรงนั้นก็ถูกจ่อไปที่ริมฝีปากบางของลู่หานทันที

            “ทำให้มันใหญ่กว่านี้อีกได้ไหม”

            ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ แต่เขาอยากให้เงือกน้อยทำกับตรงนั้นของเขาแบบนี้ จินตนาการไปถึงตอนที่โพรงปากน้อยๆครอบจนเต็มท่อนเอ็นของเขาขยับเข้าออกเร็วๆ แก้มกลมๆ ปากแดงๆยิ่งคิดก็ยิ่งเสียวเหลือเกินแล้ว

            “มนุษย์เรากลัว”

            “ไม่ต้องกลัวเด็กดี มนุษย์ขอสัญญาว่ามันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น”

            “เราต้องทำยังไง”

            “อ้าปากสิ แล้วเอามันเข้าไป อ่า...แบบนั้น”

            ทันทีที่โพรงปากเล็กๆค่อยครอบลงมาตั้งแต่ส่วนหัวขยับเข้ามาเรื่อยๆจนถึงตรงกลางเซฮุนก็เหมือนคนบ้าอยากจะขยับกายเข้าหาแทบแย่ แต่ก็กลัวว่าเงือกน้อยจะตกใจเสียก่อน ทำได้แค่เพียงเปิดน้ำชโลมกายบางให้ฟองสบู่หมดไป ในขณะเดียวกันก็รดน้ำลงมาที่ร่างกายกำยำของเขาให้ฟองสบู่หายไปเช่นกันด้วย

            “อ่า ดีมาก...อย่างนั้น”

            “อึก อึก” ความอุ่นร้อนของผนังภายในปากของเงือกน้อยช่างเป็นเหมือนแรงกระตุ้นชั้นดีจนเซฮุนอดใจไม่ไหว กระแทกแกนกายเข้าหาเบาๆ พอให้ได้จังหวะก่อนที่ใบหน้าคมจะเงยขึ้นสูดปากแสดงเสียงที่ฟังดูเสียงซ่านออกมา ในขณะเดียวกันที่ปากของลู่หานก็ยังคงสาละวนอยู่ที่ตรงนั้นของเขา

            “อื้อ ใกล้แล้วๆ”

            เซฮุนเอาแต่พ่นลมหายใจออกมาถี่ๆในยามที่ปากน้อยๆกำลังขยับเข้าออกอยู่ ถ้าหากเสร็จจากตรงนี้เมื่อไหร่ สงครามบนเตียงของเขายังอีกยาวไกล คืนนี้มันจะไม่จบเพียงเท่านี้แน่

            “อะ...อ..อ้า!” เอวสอบรีบดึงท่อนกายของเขาออกมาแล้วจัดการรูดรั้งของเหลวที่พวยพุ่งออกมาจนเปื้อนใบหน้าของร่างเล็กด้านล่าง เซฮุนไม่รอช้ารีบเปิดน้ำล้างกายทั้งของลู่หานและก็ของตนจนสะอาด จัดการซับร่างกายของทั้งสองให้แห้งแล้วช้อนตัวอุ้มมาที่เตียงนอนภายในห้องของเขา

            แน่นอนเนื้อกายที่เปลือยเปล่า เมื่อต้องอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศตัวใหม่ก็ย่อมหนาวกายเป็นธรรมดา

            แขนแข็งแรงค่อยๆวางร่างน้อยลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ไม่รอช้าตัวของเขาก็เคลื่อนขึ้นไปทาบทับที่ด้านบนโดยไว จ้องมองใบหน้าที่ดูอ่อนแรงปวกเปียกแล้วยิ่งชวนให้เขาคิดลึก...ลู่หานไม่ควรทำสีหน้าแบบนี้ใส่เขาเลยจริงๆ ไม่ควรเลย

            “ครั้งแรกใช่ไหม”

            “อือ” เป็นครั้งแรกจริงๆที่เงือกน้อยได้ลิ้มลองทำเรื่องอะไรแบบนี้ หากจะถามว่ามันสนุกไหม มันก็บอกไม่ถูก เหมือนจะสนุกแต่ก็ยังไม่สุดเพราะว่าตัวเองนั้นก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมร่างกายของเขาถึงรู้สึกแปลกไปขนาดนี้

            “ครั้งแรก อาจจะเจ็บหน่อยนะ”

            “มนุษย์จะรังแกเราเหรอ ฮึก ไม่นะ เรากลัว”

            “ไม่หรอกเดี๋ยวก็ดี”

            มือหนาไม่รอช้าคว้าเอาสองขาของลู่หานเกาะเกี่ยวเอวของเขาเอาไว้ ก่อนที่แท่งกายจะถูกจ่อไปที่ช่องทางด้านหลังที่มีเหมือนกันกับเขาที่เต้นตุบๆเหมือนมีชีพจรอยู่ตรงนั้นก็ไม่เชิง

            “มนุษย์...เรารู้สึกเหมือนจะอ้วก เหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้องเราเลย ฮือ”

            “จะทำให้เสียวท้องมากกว่านี้อีก”

            ในที่สุดท่อนกายของเซฮุนก็ถูกดันเข้าไปในกายของเงือกน้อยทันที จนเสียงร้องของคนที่ตัวเล็กกว่าร้องดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน มันดังขึ้นเพราะความเจ็บปวด เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนบอกไม่ถูกเลย

            “ฮือ มนุษย์มันเข้าไปไม่ได้นะ มันใหญ่เกินไป ฮึก..! มนุษย์อย่า อย่า! อื้อ!”

            เสียงร้องงอแงของนายเงือกน้อยถามว่าเซฮุนฟังไหม ไม่เลย เซฮุนกลั้นใจยอมทำให้ลู่หานเจ็บเพียงครั้งเดียว เพราะเขารู้ว่าครั้งแรกมันจะเจ็บมาก แต่ก็ต้องยอมเพื่อที่ว่าครั้งที่สอง สาม สี่ จะได้สบายไม่เจ็บมากเท่าครั้งนี้อีกแล้ว

            “อื้อ อื้อ...อ๊ะ...มนุษย์ใจร้าย! ฮืออ” น้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาเพราะความเจ็บปวดไหนจะโกรธที่โดนมนุษย์หลอกว่ามันไม่น่ากลัวด้วย ไม่น่ากลัวที่ไหนกัน อันตั้งขนาดนั้นป่านนี้ร่างกายเขาคงฉีกขาดไปหมดแล้ว    

            เจ็บเหลือเกิน ความรู้สึกเหมือนกับตอนที่โดนฉลามกัดเลย อาจจะไม่เจ็บเท่าแต่ลู่หานก็ยังกลัว กลัวว่าตัวเองจะต้องตายเพราะฝีมือมนุษย์

            “ฮึก ตอนโดนฉลามกัดยังไม่เจ็บเท่านี้เลย ฮือ คุณมนุษย์ใจร้าย มนุษย์ตัวโตกว่าเรา มนุษย์ไม่เห็นใจเราเลย ฮือ อ..อ๊ะ”

            ลู่หานเอาแต่ร้องท้วงจนเซฮุนต้องโน้มตัวลงมาจูบปลอบอีกคนให้รู้สึกสบายใจขึ้นว่าเขาจะทำให้เจ็บเพียงเท่านี้แล้วจะพอ ขอแค่เพียงรอบเดียวก็ได้แล้วทุกอย่างจะจบ

            ฉันจะรักษาแผลกายให้นายเอง