Casino
-------------------------
#คาสิโนฮฮ
NC
“คุณหมายความว่าไง?”
ลู่หานไม่เข้าใจ
เด็กน้อยที่ยังไม่เคยมีความรัก เด็กน้อยที่ไม่รู้ว่ามันมีความรักแบบอื่นด้วยเหรอที่ไม่ใช่รักแบบพ่อกับลูก
คำตอบทุกอย่างจะมีแค่เพียงเซฮุนเท่านั้นที่จะตอบคำถามนี้ได้
ฝ่ามือหยาบกร้านลูบที่ต้นแขนของลูกชายเบา
ๆ เหมือนอุ่นเครื่องให้ร้อน ก่อนที่สัมผัสที่มันมากกว่าคำว่าพ่อจะเริ่มต้นขึ้น
ใบหน้าคมคายค่อย ๆ เคลื่อนลงไปซุกที่ลำคอของเด็กน้อย ขยับปลายจมูกกดจูบเบา ๆ ลงไปบนผิวโดยรอบบริเวณก่อนที่ริมฝีปากจะขบเม้มจนเกิดเป็นรอยแดงช้ำขึ้นมาให้เห็น
ลู่หานกำลังเจ็บปวด...แต่เขากลับยอมให้อีกคนรุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ของเขาจนได้
น้ำหนักที่มากกว่าค่อย
ๆ ขยับตัวดันร่างเล็กให้นอนลงบนหมอน สองมือรวบเอามือของลู่หานขึ้นไปไว้ด้านบนเหนือศีรษะ
มือขนาดใหญ่กว่ากำรอบข้อมือแล้วกดให้จมลงไปกับที่นอน ขายาวตวัดขึ้นคร่อมร่างบางแล้วเริ่มต้นซุกไซ้ซอกคอลงมาเรื่อย
ๆ
กลิ่นหอมจาง ๆ เหมือนแป้งเด็กที่ติดอยู่แทบทุกอณูบนร่างกายของลู่หาน
มันคือกลิ่นเฉพาะตัวที่ทำให้เซฮุนหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น
เขาไม่เคยรู้เลยว่ามีของดีแบบนี้อยู่ข้างกาย พยายามตามหาสิ่งที่ใช่มากที่สุดมาโดยตลอด
...เคยนอนกับผู้หญิงมาตั้งหลายคน แต่ไม่เคยเลย ไม่มีใครเลยที่ทำให้เซฮุนสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดทางเพศได้เท่ากับลู่หานขนาดนี้
“ปลดกระดุมให้ฉันที”
จับมือของลู่หานที่วางอยู่ข้างกายให้ขึ้นมาจับที่กระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของเขา
เด็กน้อยแววตาใสซื่อสบสายตากับเซฮุนด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสงสัย
ทั้งยังกล้า ๆ กลัว ๆ แต่สุดท้ายแล้วก็ยอมทำตามแต่โดยดี
กระดุมเม็ดที่หนึ่งหลุดออกไป
เม็ดที่สองกำลังตามมา...จนกระทั่งถึงเม็ดสุดท้าย
“ไม่ต้องสั่น...มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น”
สังเกตเห็นมือที่บรรจงปลดกระดุมให้เขาแล้วก็นึกสงสารลู่หานอยู่ในใจ คงจะกลัวจริง ๆ
สินะ กลัวจนน้ำตาไหลออกมาจากทางหางตา
“กางเกงล่ะ ไม่ถอดให้ฉันเหรอ?”
“ฮึก...”
ลู่หานเอาแต่ร้องไห้มือไม้ก็พยายามปลดกระดุมกางเกงของเซฮุนออกไปจนกระทั่ง...
“ม...ไม่! ผมไม่ทำ ฮือ
ผมไม่ทำ!!!”
เด็กน้อยหวีดเสียงร้องราวกับคนสติแตกก่อนที่เขาจะตะเกียกตะกายคลานลงจากเตียง
แต่ความที่เซฮุนไวกว่าเลยรีบส่งแขนไปคว้าเอวบางเข้าหาตัวจับร่างน้อยกดลงไปที่เตียงแล้วตวัดกายขึ้นคร่อมอีกครั้ง
ใช้แรงที่มีอยู่ทั้งหมดรวบร่างของลูกชายให้เข้ามาอยู่ในอาณัติของเขา ไม่ให้ดิ้นหลุดไปไหนได้อีก
“ลู่หาน! ฉันพูดกับนายดี ๆ แล้วนะ
ทำไมถึงยังไม่ฟังกันอีก” เซฮุนขึ้นเสียงใส่จนลู่หานเริ่มกลัว
พ่อคนเดิมไม่ใช่แบบนี้
เซฮุนไม่เคยขึ้นเสียงใส่ลู่หานเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ฮือออ...ออกไป
ผมไม่อยากทำแบบนี้”
“ฉันรักนาย
ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้นายอยู่อย่างสุขสบาย ทำไมนายต้องถามหาอดีตพวกนั้นด้วย
ฉันนี่ไงพ่อของนาย ฉันคือพ่อของนายที่นายควรจะจำเอาไว้!”
จบประโยคเซฮุนก็บันดาลโทสะใช้มือของเขาฉีกเสื้อยืดของลู่หานออกจนขาดวิ่น
ก่อนที่เขาจะเลื่อนมือลงมาจัดการปลดกางเกงขาสั้นที่มันเกะกะออก
รวมไปถึงกางเกงชั้นในสีขาวที่ลู่หานใส่อยู่ เซฮุนไม่แคร์แม้เสียงร้องไห้จะดังระงมไปทั่วทั้งห้องนอน
เขาไม่สนทั้งนั้นว่าที่ผ่านมาลู่หานจะเคยเป็นลูกของเขา
ตอนนี้เขารู้เพียงแค่ว่าต้องสยบเด็กคนนี้ให้ได้ ก่อนที่เด็กมันจะเหิมเกริมไปมากกว่านี้
“คุณไม่ใช่พ่อของผม”
พยายามผลักไสทุกวิถีทางแม้จะรู้ว่าแรงของเขาคงเทียบเท่ากับแรงของผู้ชายด้านบนไม่ได้เลยสักนิด
“ใช่
ฉันไม่ใช่พ่อก็จริง เพราะต่อจากนี้ไปฉันจะเป็นผัวของนายไงลู่หาน!”
เซฮุนที่ลู่หานเคยรู้จักไม่มีอีกต่อไปแล้ว
ตอนนี้มีแค่เซฮุนที่ใจร้ายชอบใช้กำลังเพื่อบีบบังคับลู่หานทุกวิถีทาง
มือที่เคยอุ้มชูลู่หานมาตั้งแต่ยังเล็กบัดนี้มันกลายเป็นมือที่กำลังลูบไล้ผิวกายของเขาอย่างหื่นกระหาย
จมูกที่เคยหอมแก้มด้วยความเอ็นดู ตอนนี้มันกำลังบดขยี้ลงไปบนริมฝีปากของลู่หานจนช้ำ
ไม่มีอีกต่อไปแล้วคำว่าพ่อ...ที่เคยรู้จัก
ฝ่ามือที่แตะสัมผัสไปทั่วทั้งร่างกายของลูกชายที่ไร้เสื้อผ้าแม้แต่เพียงชิ้นเดียว
ค่อย ๆ เลื่อนลงไปสัมผัสที่แกนกายด้านล่างที่ยังนอนแน่นิ่งอยู่ จัดการใช้มือนั้นจับประคองมันขึ้นมารูดรั้งไปเรื่อย
ๆ จนเด็กน้อยที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์เรื่องแบบนี้มาก่อน
ไม่รู้เลยว่าจะกลั้นเสียงร้องที่น่าอับอายนั้นได้อย่างไร
“อ...อ๊ะ...”
เสียงร้องพวกนี้ที่ลู่หานเกลียดแสนเกลียด
เสียงร้องที่เขามักจะได้ยินทุกครั้งที่เซฮุนพาผู้หญิงพวกนั้นมานอนที่ห้อง
แต่ตอนนี้มันกลับดังขึ้นมาในห้องนอนของเขา ที่เป็นเสียงร้องของลู่หานเอง
“เรียกชื่อฉันสิลู่หาน
ฉันบอกว่าให้เรียกชื่อฉัน!”
“ฮืออ...” ลู่หานเอาแต่ร้องไห้ในขณะที่เซฮุนพยายามบังคับให้ลู่หานทำนี่ต่าง
ๆ นานา โดยที่เขาลืมไปว่าลู่หานยังไม่เคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อน ร่างเล็กเอาแต่ร้องเสียงสั่นบิดกายไปมาในระหว่างที่เซฮุนกำลังปรนเปรอแกนกายของเขาด้วยมือขนาดใหญ่
ในขณะที่เซฮุนก็เอาแต่ซุกไซ้รอบลำคอของอดีตลูกชายเรื่อยลงมาจนถึงหน้าอกฝังปลายจมูกกดจูบไปตามผิวกายที่ขาวเนียนอย่างโหยหา
แท้จริงแล้วเซฮุนก็แค่คิดถึงลู่หาน
ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันทำไมถึงคิดถึงได้ขนาดนี้
“พ...พอแล้ว
ฮึก...พอแล้ว” ร้องบอกให้หยุด
แต่สองขากับยกขึ้นชันก่อนจะแยกออกช่างเปิดทางให้เซฮุนลวนลามร่างกายของลู่หานได้ถนัดยิ่งขึ้น
ริมฝีปากดูดุนไปตามร่างกายของลู่หานจนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นมา
ตั้งแต่ซอกคอไล่ลงมาเรื่อยจนถึงหน้าท้อง ที่ตอนนี้กำลังหอบหายใจเหมือนคนกำลังจะขาดใจ
แต่ลู่หานแค่กำลังเสียวทั้งสัมผัสทั้งส่วนบนและส่วนล่างกำลังให้เด็กคนนี้เป็นบ้า
เสียงจูบฟัดร่างกายยังคงได้ให้ได้ยิน
ไม่แพ้กันเสียงร้องของลู่หานก็ยังคงมีอยู่มือที่กำลังรูดส่วนนั้นเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วมากยิ่งขึ้นในยามที่ร่างบางกำลังดิ้นไปมาทุรนทุรายแทบทนไม่ไหว
จนในที่สุดเขาก็ปล่อยให้ตัวเองเผลอไผลไปตามอารมณ์ที่เซฮุนเป็นคนเริ่ม
“อ๊ะ...ค...คุณ
อ๊ะ!”
ลู่หานไม่ไหวแล้วจริง ๆ
ต่อให้พยายามบังคับตัวเองไม่ให้ทำสิ่งที่น่าอายเหล่านั้นออกไป
แต่ในที่สุดน้ำสีขาวขุ่นก็ไหลออกมาจากส่วนนั้นของเขาจนเปรอะเปื้อนเลอะเต็มมือของเซฮุนที่ตอนนี้ค่อย
ๆ ปล่อยแกนกายของลู่หานให้เป็นอิสระ
ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดให้
เซฮุนดูนิ่งกว่าตอนแรก
ยามที่ร่างของลู่หานเริ่มอ่อนปวกเปียก เพราะเขาเพิ่งคิดได้ว่านี่คือลู่หานไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นที่เขาเคยพามานอนด้วย
ลู่หานทำเรื่องแบบนี้ไม่เป็น
แต่เขาก็ยังจะฝืนให้ทำเพื่อสนองตัณหาตัวเองอยู่อย่างนั้น
เพราะว่าเป็นพ่อที่แย่แบบนี้นี่เอง
ลู่หานถึงไม่ชอบ...
“ฉันขอโทษ...ขอโทษที่อารมณ์ร้อนใส่
ฉันบอกเรื่องพ่อกับแม่นายไม่ได้จริง ๆ เพราะฉันไม่รู้จะบอกนายยังไง...หลังจากนี้ฉันไม่ใช่ผู้ปกครองของนายอีกต่อไปแล้ว
นายเป็นอิสระแล้วลู่หาน”
“..............”
ร่างสูงพูดด้วยวาจาที่แสนนุ่มนวลพร้อมยกมือขึ้นลูบหัวเด็กน้อยไปมาระหว่างที่พูด
“ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่
ไม่อยากเห็นหน้าฉันแล้ว นายจะย้ายออกไปเมื่อไหร่ก็ได้...แต่ถ้าวันใดที่นายลำบาก
ขอให้นายรู้ไว้นะว่าฉันยังรอนายอยู่ตรงนี้เสมอ กลับมาหาฉัน ฉันพร้อมจะดูแลนายเอง...”
ก้มลงไปจูบหน้าผากของลูกชายเป็นครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ
ที่เขาจะได้ทำแบบนี้กับลู่หาน ดวงตาของเขาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
มันเจ็บปวดที่จะต้องพูดประโยคเหล่านั้นออกไป แม้ว่าใจจะอยากรั้งเขาเอาไว้แค่ไหน แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี
ลู่หานควรได้รับอิสระนี้มาตั้งนานแล้ว...
ความรู้สึกผิดในใจทำให้เซฮุนเริ่มได้สติ
หลังจากที่ทำความสะอาดตรงนั้นให้ลู่หานเสร็จ ร่างสูงก็ทำท่าเหมือนจะขยับลงจากเตียงไป
แต่ในขณะนั้นเอง...อีกคนที่เขาเข้าใจว่านอนหลับไปแล้วกำลังขยับกายเข้ามาสวมกอดร่างของผู้ที่เขาเคยคิดว่าเป็นพ่ออย่างเร็วไว
สองแขนกอดรัดรอบเอวของเซฮุนเอาไว้แน่นเหมือนต้องการจะรั้งไม่ให้อีกคนหนีไปไหน
ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ยังออกปากไล่ให้ไปอยู่เลย ใบหน้าของลู่หานซบลงบนแผ่นหลังของชายหนุ่มก่อนที่เสียงร้องไห้จะดังขึ้นมาสะอึกสะอื้นอยู่นานหลายนาที
จนเซฮุนที่ได้ยินก็นึกเจ็บปวดใจชำเลืองมองมาทางด้านหลังเห็นลู่หานกำลังกอดเขาไม่ไปไหน
เหมือนกลัวเซฮุนจะหายไป
ทั้ง ๆ ที่ไม่กี่นาทีก่อนยังพูดอยู่เลยว่าเกลียดเขา
“ผมรู้แล้ว...ฮึก”
“.............”
“ผมไม่ได้ต้องการพ่อ
แต่ผมแค่ต้องการคุณ” ยอมสารภาพออกมาจากใจจริง จนเซฮุนที่ได้ฟังก็เริ่มใจชื้นขึ้นมา
ร่างเล็กคลานขึ้นไปนั่งบนตักของเซฮุนพร้อมเอนกายซบลงบนอกแกร่ง
เพราะคำพูดของเซฮุนที่ทำให้ลู่หานคิดได้ว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้ต้องการทั้งพ่อและแม่
แต่สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดนั่นก็คือเซฮุนเท่านั้น
“ไม่โกรธฉันแล้วเหรอ?”
“ฮึก...ไม่ ผมมาคิดดูแล้ว ต่อให้ผมรู้ว่าพ่อกับแม่ของผมเป็นใครมันก็คงไม่มีความหมาย
ในเมื่อปัจจุบันผมมีแค่คุณ...ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีก ผม...รักคุณ”
ในที่สุดลู่หานก็ยอมแพ้ใจตัวเองและสารภาพความในใจออกไปจนได้
“ชีวิตฉันก็มีแค่นายเหมือนกัน...ลู่หาน”
เซฮุนก้มหน้าลงไปจูบที่ศีรษะของเด็กน้อยที่นั่งงอแงอยู่บนตัก
ก่อนที่ร่างเล็กจะขยับกายขึ้นคร่อมร่างของเซฮุน จู่ ๆ ลู่หานก็เปลี่ยนอิริยาบถจากท่านั่งเป็นคุกเข่าสูงคร่อมตักของเซฮุนเอาไว้
แล้วใช้สองมือวางลงบนไหล่กว้างเพื่อยันกายให้มั่นคง
ร่างสูงที่พอรู้ว่าอีกคนจะทำอะไรต่อไปก็เลยรีบถอดเสื้อเชิ้ตที่ยังใส่อยู่ออกไป
แล้วเลื่อนมือลงไปถอดกางเกงขายาวของเขาออก งัดเอาความยิ่งใหญ่ที่มันขยายตัวขึ้นกว่าเดิมตั้งแต่ตอนที่เขาช่วยลู่หานจนเสร็จแล้วออกมา
“ผม...ทำไม่เป็นนะ”
บอกออกไปก่อนให้อีกฝ่ายรับรู้ไว้ว่าหลังจากนี้ถ้ามันมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา
นั่นเป็นเพราะลู่หานทำไม่เป็น และไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน
“ไม่เป็นไร
ฉันสอนเอง”
เซฮุนจับมือของลู่หานให้มาสัมผัสกับส่วนนั้นของเขา
ก่อนที่สองมือจะเลื่อนลงไปแหวกก้นกลมกลึงให้แยกออกจากกันเพียงเล็กน้อย จัดการสอดก้านนิ้วเข้าไปหวังจะให้ลู่หานคุ้นชินแต่ก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้มาก
เพราะเพียงไม่นานเขาก็เปลี่ยนจากนิ้วไปเป็นแกนกายที่ขยายใหญ่พร้อมที่จะใช้งานได้แล้ว
ช่องทางรักค่อย
ๆ กลืนกินความเป็นชายของเซฮุนลงไปทีละนิดอย่างยากลำบากเพราะความที่มันไม่มีอะไรช่วยหล่อลื่นเลย
มีเพียงน้ำที่ไหลออกมาจากส่วนหัวเท่านั้นที่ยังพอช่วยได้แต่มันก็ยังทำให้ลู่หานทั้งเจ็บและจุกอยู่ดี
ปลายเล็บจิกลงบนหัวไหล่ทั้งสองของเซฮุนพยายามโหย่งก้นขึ้นเล็กน้อยเพื่อรอรับส่วนนั้นเข้าไป
ในที่สุดมันก็สามารถเข้าไปได้มากพอ เซฮุนก็เลยแช่มันไว้อย่างนั้นสักพักจนเมื่อเขาเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว
สองมือขนาดใหญ่จับยกร่างของลู่หานให้ขยับขึ้นลงช้า ๆ คอยสอนทีละนิด ๆ ให้ร่างกายได้ศึกษาด้วยตัวของมันเองจนในที่สุดลู่หานก็เริ่มคุ้นชินกับมัน
เด็กน้อยขยับกายขึ้นลงช้า
ๆ สลับกับเร็วไปเรื่อย ๆ เสียงร้องครางกระเส่าดังกว่ารอบที่ผ่านมาเช่นเดียวกัน...เซฮุนเองก็ไม่เคยได้สัมผัสร่างกายของลู่หานมาก่อน
“อ๊ะ...อ๊ะ”
ท้องฟ้าด้านนอกตอนนี้มืดสนิท
ทั้งสองคงจะลืมไปแล้วว่าวันนี้มันไม่ใช่วันธรรมดาแต่มันกลับเป็นวันที่คนทั้งโลกรอคอย
... แต่เซฮุนกลับไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นนอกจากร่างเล็กที่กำลังขย่มอยู่บนกายของเขา
สองร่างกอดรัดกันแน่น
คอยป้อนจูบกันไปมาในระหว่างที่เซ็กส์ของเรากำลังดำเนินต่อไป
ใครเล่าจะรู้ว่าครั้งแรกของลู่หานจะเสียให้กับพ่อของเขา คนที่เขาเข้าใจว่าเป็นพ่อมาตลอดชีวิต
แต่สุดท้ายกลับไม่ใช่...
หลงคิดว่าเขาเป็นพ่อ
แต่สุดท้ายแล้วเขาก็เป็น ผัว เรานี่เอง
“อ่า
ลู่หาน...เด็กดีของฉัน”
“ค...คุณ...อ๊ะ
อ๊ะ”
ออกแรงขย่มอยู่ได้ไม่นาน
เด็กน้อยก็หมดความอดทนปลดปล่อยออกมาอีกครั้งจนน้ำรักไหลกระเซ็นไปเลอะเต็มหน้าท้องที่เต็มไปด้วยลอนกล้าม
และเพียงไม่นานร่างสูงก็เริ่มทนไม่ไหวตัดสินใจปล่อยมันออกมาข้างในช่องทางนั้นของลู่หานจนมันเอ่อล้นออกมาไหลเปรอะเปื้อนไปตามเรียวขาขาว
ๆ
เสียงหอบหายใจของทั้งสองเหมือนคนที่กำลังจะขาดใจ
แต่ถ้าให้เซฮุนเลือกเขาก็ยอมที่จะขาดใจตายอยู่บนอกของลู่หานอยู่ดี...
**กลับไปอ่านต่อที่หน้าเด็กดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น