Casino hunhan

Casino 

-------------------------

#คาสิโนฮฮ 

NC 

            “คุณหมายความว่าไง?”

            ลู่หานไม่เข้าใจ เด็กน้อยที่ยังไม่เคยมีความรัก เด็กน้อยที่ไม่รู้ว่ามันมีความรักแบบอื่นด้วยเหรอที่ไม่ใช่รักแบบพ่อกับลูก คำตอบทุกอย่างจะมีแค่เพียงเซฮุนเท่านั้นที่จะตอบคำถามนี้ได้

            ฝ่ามือหยาบกร้านลูบที่ต้นแขนของลูกชายเบา ๆ เหมือนอุ่นเครื่องให้ร้อน ก่อนที่สัมผัสที่มันมากกว่าคำว่าพ่อจะเริ่มต้นขึ้น ใบหน้าคมคายค่อย ๆ เคลื่อนลงไปซุกที่ลำคอของเด็กน้อย ขยับปลายจมูกกดจูบเบา ๆ ลงไปบนผิวโดยรอบบริเวณก่อนที่ริมฝีปากจะขบเม้มจนเกิดเป็นรอยแดงช้ำขึ้นมาให้เห็น

            ลู่หานกำลังเจ็บปวด...แต่เขากลับยอมให้อีกคนรุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ของเขาจนได้ 

            น้ำหนักที่มากกว่าค่อย ๆ ขยับตัวดันร่างเล็กให้นอนลงบนหมอน สองมือรวบเอามือของลู่หานขึ้นไปไว้ด้านบนเหนือศีรษะ มือขนาดใหญ่กว่ากำรอบข้อมือแล้วกดให้จมลงไปกับที่นอน ขายาวตวัดขึ้นคร่อมร่างบางแล้วเริ่มต้นซุกไซ้ซอกคอลงมาเรื่อย ๆ

            กลิ่นหอมจาง ๆ เหมือนแป้งเด็กที่ติดอยู่แทบทุกอณูบนร่างกายของลู่หาน มันคือกลิ่นเฉพาะตัวที่ทำให้เซฮุนหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น เขาไม่เคยรู้เลยว่ามีของดีแบบนี้อยู่ข้างกาย พยายามตามหาสิ่งที่ใช่มากที่สุดมาโดยตลอด ...เคยนอนกับผู้หญิงมาตั้งหลายคน แต่ไม่เคยเลย ไม่มีใครเลยที่ทำให้เซฮุนสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดทางเพศได้เท่ากับลู่หานขนาดนี้

            “ปลดกระดุมให้ฉันที” จับมือของลู่หานที่วางอยู่ข้างกายให้ขึ้นมาจับที่กระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของเขา เด็กน้อยแววตาใสซื่อสบสายตากับเซฮุนด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสงสัย ทั้งยังกล้า ๆ กลัว ๆ แต่สุดท้ายแล้วก็ยอมทำตามแต่โดยดี

            กระดุมเม็ดที่หนึ่งหลุดออกไป เม็ดที่สองกำลังตามมา...จนกระทั่งถึงเม็ดสุดท้าย 

            “ไม่ต้องสั่น...มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น” สังเกตเห็นมือที่บรรจงปลดกระดุมให้เขาแล้วก็นึกสงสารลู่หานอยู่ในใจ คงจะกลัวจริง ๆ สินะ กลัวจนน้ำตาไหลออกมาจากทางหางตา

            “กางเกงล่ะ ไม่ถอดให้ฉันเหรอ?”

            “ฮึก...” ลู่หานเอาแต่ร้องไห้มือไม้ก็พยายามปลดกระดุมกางเกงของเซฮุนออกไปจนกระทั่ง...

            “ม...ไม่! ผมไม่ทำ ฮือ ผมไม่ทำ!!!”

            เด็กน้อยหวีดเสียงร้องราวกับคนสติแตกก่อนที่เขาจะตะเกียกตะกายคลานลงจากเตียง แต่ความที่เซฮุนไวกว่าเลยรีบส่งแขนไปคว้าเอวบางเข้าหาตัวจับร่างน้อยกดลงไปที่เตียงแล้วตวัดกายขึ้นคร่อมอีกครั้ง ใช้แรงที่มีอยู่ทั้งหมดรวบร่างของลูกชายให้เข้ามาอยู่ในอาณัติของเขา ไม่ให้ดิ้นหลุดไปไหนได้อีก

            “ลู่หาน! ฉันพูดกับนายดี ๆ แล้วนะ ทำไมถึงยังไม่ฟังกันอีก” เซฮุนขึ้นเสียงใส่จนลู่หานเริ่มกลัว

            พ่อคนเดิมไม่ใช่แบบนี้ เซฮุนไม่เคยขึ้นเสียงใส่ลู่หานเลยแม้แต่ครั้งเดียว

            “ฮือออ...ออกไป ผมไม่อยากทำแบบนี้”

            “ฉันรักนาย ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้นายอยู่อย่างสุขสบาย ทำไมนายต้องถามหาอดีตพวกนั้นด้วย ฉันนี่ไงพ่อของนาย ฉันคือพ่อของนายที่นายควรจะจำเอาไว้!”

            จบประโยคเซฮุนก็บันดาลโทสะใช้มือของเขาฉีกเสื้อยืดของลู่หานออกจนขาดวิ่น ก่อนที่เขาจะเลื่อนมือลงมาจัดการปลดกางเกงขาสั้นที่มันเกะกะออก รวมไปถึงกางเกงชั้นในสีขาวที่ลู่หานใส่อยู่ เซฮุนไม่แคร์แม้เสียงร้องไห้จะดังระงมไปทั่วทั้งห้องนอน

            เขาไม่สนทั้งนั้นว่าที่ผ่านมาลู่หานจะเคยเป็นลูกของเขา ตอนนี้เขารู้เพียงแค่ว่าต้องสยบเด็กคนนี้ให้ได้ ก่อนที่เด็กมันจะเหิมเกริมไปมากกว่านี้

            “คุณไม่ใช่พ่อของผม” พยายามผลักไสทุกวิถีทางแม้จะรู้ว่าแรงของเขาคงเทียบเท่ากับแรงของผู้ชายด้านบนไม่ได้เลยสักนิด

            “ใช่ ฉันไม่ใช่พ่อก็จริง เพราะต่อจากนี้ไปฉันจะเป็นผัวของนายไงลู่หาน!”

            เซฮุนที่ลู่หานเคยรู้จักไม่มีอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้มีแค่เซฮุนที่ใจร้ายชอบใช้กำลังเพื่อบีบบังคับลู่หานทุกวิถีทาง มือที่เคยอุ้มชูลู่หานมาตั้งแต่ยังเล็กบัดนี้มันกลายเป็นมือที่กำลังลูบไล้ผิวกายของเขาอย่างหื่นกระหาย จมูกที่เคยหอมแก้มด้วยความเอ็นดู ตอนนี้มันกำลังบดขยี้ลงไปบนริมฝีปากของลู่หานจนช้ำ

            ไม่มีอีกต่อไปแล้วคำว่าพ่อ...ที่เคยรู้จัก

            ฝ่ามือที่แตะสัมผัสไปทั่วทั้งร่างกายของลูกชายที่ไร้เสื้อผ้าแม้แต่เพียงชิ้นเดียว ค่อย ๆ เลื่อนลงไปสัมผัสที่แกนกายด้านล่างที่ยังนอนแน่นิ่งอยู่ จัดการใช้มือนั้นจับประคองมันขึ้นมารูดรั้งไปเรื่อย ๆ จนเด็กน้อยที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์เรื่องแบบนี้มาก่อน ไม่รู้เลยว่าจะกลั้นเสียงร้องที่น่าอับอายนั้นได้อย่างไร  

            “อ...อ๊ะ...”

            เสียงร้องพวกนี้ที่ลู่หานเกลียดแสนเกลียด เสียงร้องที่เขามักจะได้ยินทุกครั้งที่เซฮุนพาผู้หญิงพวกนั้นมานอนที่ห้อง แต่ตอนนี้มันกลับดังขึ้นมาในห้องนอนของเขา ที่เป็นเสียงร้องของลู่หานเอง

            “เรียกชื่อฉันสิลู่หาน ฉันบอกว่าให้เรียกชื่อฉัน!”

            “ฮืออ...” ลู่หานเอาแต่ร้องไห้ในขณะที่เซฮุนพยายามบังคับให้ลู่หานทำนี่ต่าง ๆ นานา โดยที่เขาลืมไปว่าลู่หานยังไม่เคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อน ร่างเล็กเอาแต่ร้องเสียงสั่นบิดกายไปมาในระหว่างที่เซฮุนกำลังปรนเปรอแกนกายของเขาด้วยมือขนาดใหญ่

            ในขณะที่เซฮุนก็เอาแต่ซุกไซ้รอบลำคอของอดีตลูกชายเรื่อยลงมาจนถึงหน้าอกฝังปลายจมูกกดจูบไปตามผิวกายที่ขาวเนียนอย่างโหยหา แท้จริงแล้วเซฮุนก็แค่คิดถึงลู่หาน ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันทำไมถึงคิดถึงได้ขนาดนี้

            “พ...พอแล้ว ฮึก...พอแล้ว” ร้องบอกให้หยุด แต่สองขากับยกขึ้นชันก่อนจะแยกออกช่างเปิดทางให้เซฮุนลวนลามร่างกายของลู่หานได้ถนัดยิ่งขึ้น ริมฝีปากดูดุนไปตามร่างกายของลู่หานจนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นมา ตั้งแต่ซอกคอไล่ลงมาเรื่อยจนถึงหน้าท้อง ที่ตอนนี้กำลังหอบหายใจเหมือนคนกำลังจะขาดใจ

            แต่ลู่หานแค่กำลังเสียวทั้งสัมผัสทั้งส่วนบนและส่วนล่างกำลังให้เด็กคนนี้เป็นบ้า

            เสียงจูบฟัดร่างกายยังคงได้ให้ได้ยิน ไม่แพ้กันเสียงร้องของลู่หานก็ยังคงมีอยู่มือที่กำลังรูดส่วนนั้นเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วมากยิ่งขึ้นในยามที่ร่างบางกำลังดิ้นไปมาทุรนทุรายแทบทนไม่ไหว จนในที่สุดเขาก็ปล่อยให้ตัวเองเผลอไผลไปตามอารมณ์ที่เซฮุนเป็นคนเริ่ม

            “อ๊ะ...ค...คุณ อ๊ะ!” ลู่หานไม่ไหวแล้วจริง ๆ ต่อให้พยายามบังคับตัวเองไม่ให้ทำสิ่งที่น่าอายเหล่านั้นออกไป แต่ในที่สุดน้ำสีขาวขุ่นก็ไหลออกมาจากส่วนนั้นของเขาจนเปรอะเปื้อนเลอะเต็มมือของเซฮุนที่ตอนนี้ค่อย ๆ ปล่อยแกนกายของลู่หานให้เป็นอิสระ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดให้

            เซฮุนดูนิ่งกว่าตอนแรก ยามที่ร่างของลู่หานเริ่มอ่อนปวกเปียก เพราะเขาเพิ่งคิดได้ว่านี่คือลู่หานไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นที่เขาเคยพามานอนด้วย ลู่หานทำเรื่องแบบนี้ไม่เป็น แต่เขาก็ยังจะฝืนให้ทำเพื่อสนองตัณหาตัวเองอยู่อย่างนั้น

            เพราะว่าเป็นพ่อที่แย่แบบนี้นี่เอง ลู่หานถึงไม่ชอบ...

            “ฉันขอโทษ...ขอโทษที่อารมณ์ร้อนใส่ ฉันบอกเรื่องพ่อกับแม่นายไม่ได้จริง ๆ เพราะฉันไม่รู้จะบอกนายยังไง...หลังจากนี้ฉันไม่ใช่ผู้ปกครองของนายอีกต่อไปแล้ว นายเป็นอิสระแล้วลู่หาน”

            “..............” ร่างสูงพูดด้วยวาจาที่แสนนุ่มนวลพร้อมยกมือขึ้นลูบหัวเด็กน้อยไปมาระหว่างที่พูด

            “ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากเห็นหน้าฉันแล้ว นายจะย้ายออกไปเมื่อไหร่ก็ได้...แต่ถ้าวันใดที่นายลำบาก ขอให้นายรู้ไว้นะว่าฉันยังรอนายอยู่ตรงนี้เสมอ กลับมาหาฉัน ฉันพร้อมจะดูแลนายเอง...”

            ก้มลงไปจูบหน้าผากของลูกชายเป็นครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ ที่เขาจะได้ทำแบบนี้กับลู่หาน ดวงตาของเขาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา มันเจ็บปวดที่จะต้องพูดประโยคเหล่านั้นออกไป แม้ว่าใจจะอยากรั้งเขาเอาไว้แค่ไหน แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี ลู่หานควรได้รับอิสระนี้มาตั้งนานแล้ว...

            ความรู้สึกผิดในใจทำให้เซฮุนเริ่มได้สติ หลังจากที่ทำความสะอาดตรงนั้นให้ลู่หานเสร็จ ร่างสูงก็ทำท่าเหมือนจะขยับลงจากเตียงไป แต่ในขณะนั้นเอง...อีกคนที่เขาเข้าใจว่านอนหลับไปแล้วกำลังขยับกายเข้ามาสวมกอดร่างของผู้ที่เขาเคยคิดว่าเป็นพ่ออย่างเร็วไว

            สองแขนกอดรัดรอบเอวของเซฮุนเอาไว้แน่นเหมือนต้องการจะรั้งไม่ให้อีกคนหนีไปไหน ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ยังออกปากไล่ให้ไปอยู่เลย ใบหน้าของลู่หานซบลงบนแผ่นหลังของชายหนุ่มก่อนที่เสียงร้องไห้จะดังขึ้นมาสะอึกสะอื้นอยู่นานหลายนาที จนเซฮุนที่ได้ยินก็นึกเจ็บปวดใจชำเลืองมองมาทางด้านหลังเห็นลู่หานกำลังกอดเขาไม่ไปไหน

            เหมือนกลัวเซฮุนจะหายไป ทั้ง ๆ ที่ไม่กี่นาทีก่อนยังพูดอยู่เลยว่าเกลียดเขา

            “ผมรู้แล้ว...ฮึก”

            “.............”

          “ผมไม่ได้ต้องการพ่อ แต่ผมแค่ต้องการคุณ” ยอมสารภาพออกมาจากใจจริง จนเซฮุนที่ได้ฟังก็เริ่มใจชื้นขึ้นมา

            ร่างเล็กคลานขึ้นไปนั่งบนตักของเซฮุนพร้อมเอนกายซบลงบนอกแกร่ง เพราะคำพูดของเซฮุนที่ทำให้ลู่หานคิดได้ว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้ต้องการทั้งพ่อและแม่ แต่สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดนั่นก็คือเซฮุนเท่านั้น

            “ไม่โกรธฉันแล้วเหรอ?”

            “ฮึก...ไม่ ผมมาคิดดูแล้ว ต่อให้ผมรู้ว่าพ่อกับแม่ของผมเป็นใครมันก็คงไม่มีความหมาย ในเมื่อปัจจุบันผมมีแค่คุณ...ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีก ผม...รักคุณ”

            ในที่สุดลู่หานก็ยอมแพ้ใจตัวเองและสารภาพความในใจออกไปจนได้

            “ชีวิตฉันก็มีแค่นายเหมือนกัน...ลู่หาน”

            เซฮุนก้มหน้าลงไปจูบที่ศีรษะของเด็กน้อยที่นั่งงอแงอยู่บนตัก ก่อนที่ร่างเล็กจะขยับกายขึ้นคร่อมร่างของเซฮุน จู่ ๆ ลู่หานก็เปลี่ยนอิริยาบถจากท่านั่งเป็นคุกเข่าสูงคร่อมตักของเซฮุนเอาไว้ แล้วใช้สองมือวางลงบนไหล่กว้างเพื่อยันกายให้มั่นคง

            ร่างสูงที่พอรู้ว่าอีกคนจะทำอะไรต่อไปก็เลยรีบถอดเสื้อเชิ้ตที่ยังใส่อยู่ออกไป แล้วเลื่อนมือลงไปถอดกางเกงขายาวของเขาออก งัดเอาความยิ่งใหญ่ที่มันขยายตัวขึ้นกว่าเดิมตั้งแต่ตอนที่เขาช่วยลู่หานจนเสร็จแล้วออกมา

            “ผม...ทำไม่เป็นนะ” บอกออกไปก่อนให้อีกฝ่ายรับรู้ไว้ว่าหลังจากนี้ถ้ามันมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา นั่นเป็นเพราะลู่หานทำไม่เป็น และไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน

            “ไม่เป็นไร ฉันสอนเอง”

            เซฮุนจับมือของลู่หานให้มาสัมผัสกับส่วนนั้นของเขา ก่อนที่สองมือจะเลื่อนลงไปแหวกก้นกลมกลึงให้แยกออกจากกันเพียงเล็กน้อย จัดการสอดก้านนิ้วเข้าไปหวังจะให้ลู่หานคุ้นชินแต่ก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้มาก เพราะเพียงไม่นานเขาก็เปลี่ยนจากนิ้วไปเป็นแกนกายที่ขยายใหญ่พร้อมที่จะใช้งานได้แล้ว

            ช่องทางรักค่อย ๆ กลืนกินความเป็นชายของเซฮุนลงไปทีละนิดอย่างยากลำบากเพราะความที่มันไม่มีอะไรช่วยหล่อลื่นเลย มีเพียงน้ำที่ไหลออกมาจากส่วนหัวเท่านั้นที่ยังพอช่วยได้แต่มันก็ยังทำให้ลู่หานทั้งเจ็บและจุกอยู่ดี 

            ปลายเล็บจิกลงบนหัวไหล่ทั้งสองของเซฮุนพยายามโหย่งก้นขึ้นเล็กน้อยเพื่อรอรับส่วนนั้นเข้าไป ในที่สุดมันก็สามารถเข้าไปได้มากพอ เซฮุนก็เลยแช่มันไว้อย่างนั้นสักพักจนเมื่อเขาเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว สองมือขนาดใหญ่จับยกร่างของลู่หานให้ขยับขึ้นลงช้า ๆ คอยสอนทีละนิด ๆ ให้ร่างกายได้ศึกษาด้วยตัวของมันเองจนในที่สุดลู่หานก็เริ่มคุ้นชินกับมัน

            เด็กน้อยขยับกายขึ้นลงช้า ๆ สลับกับเร็วไปเรื่อย ๆ เสียงร้องครางกระเส่าดังกว่ารอบที่ผ่านมาเช่นเดียวกัน...เซฮุนเองก็ไม่เคยได้สัมผัสร่างกายของลู่หานมาก่อน

            “อ๊ะ...อ๊ะ”

            ท้องฟ้าด้านนอกตอนนี้มืดสนิท ทั้งสองคงจะลืมไปแล้วว่าวันนี้มันไม่ใช่วันธรรมดาแต่มันกลับเป็นวันที่คนทั้งโลกรอคอย ... แต่เซฮุนกลับไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นนอกจากร่างเล็กที่กำลังขย่มอยู่บนกายของเขา

            สองร่างกอดรัดกันแน่น คอยป้อนจูบกันไปมาในระหว่างที่เซ็กส์ของเรากำลังดำเนินต่อไป ใครเล่าจะรู้ว่าครั้งแรกของลู่หานจะเสียให้กับพ่อของเขา คนที่เขาเข้าใจว่าเป็นพ่อมาตลอดชีวิต แต่สุดท้ายกลับไม่ใช่...

            หลงคิดว่าเขาเป็นพ่อ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็เป็น ผัว เรานี่เอง

            “อ่า ลู่หาน...เด็กดีของฉัน”

            “ค...คุณ...อ๊ะ อ๊ะ”

            ออกแรงขย่มอยู่ได้ไม่นาน เด็กน้อยก็หมดความอดทนปลดปล่อยออกมาอีกครั้งจนน้ำรักไหลกระเซ็นไปเลอะเต็มหน้าท้องที่เต็มไปด้วยลอนกล้าม และเพียงไม่นานร่างสูงก็เริ่มทนไม่ไหวตัดสินใจปล่อยมันออกมาข้างในช่องทางนั้นของลู่หานจนมันเอ่อล้นออกมาไหลเปรอะเปื้อนไปตามเรียวขาขาว ๆ

            เสียงหอบหายใจของทั้งสองเหมือนคนที่กำลังจะขาดใจ แต่ถ้าให้เซฮุนเลือกเขาก็ยอมที่จะขาดใจตายอยู่บนอกของลู่หานอยู่ดี...

**กลับไปอ่านต่อที่หน้าเด็กดี