#ฉากบาปฮุนฮาน ภาค 2
รองเท้าผ้าใบยี่ห้อหรูถูกถอดออกทันที่ที่ขายาวก้าวเดินเข้ามาภายในห้องคอนโดสุดหรูย่านดังแห่งหนึ่ง
นายแบบหนุ่มรูปงามกับส่วนสูง 183 เซนติเมตรเดินก้าวเข้ามาภายในคอนโดของเขา
กุญแจรถฟอร์ดมัสแตงสีบลอนด์เงินที่เพิ่งประเดิมถอยออกมาใหม่เมื่อไม่กี่วันก่อนถูกโยนลงไปที่โซฟากำมะหยี่สีดำอย่างไม่ใยดี
ปลายนิ้วเรียวริดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของตนออกทีละเม็ดๆจนกระทั่งสาบเสื้อแยกออกจากกันเผยให้เห็นกล้ามเนื้ออกที่สมบูรณ์แบบ
“ลู่หาน...”
เสียงเรียกที่ทรงเสน่ห์ของชายหนุ่มเอ่ยเรียกคนรักที่เขามักจะเรียกชื่อนี้อยู่ตลอดแทบทั้งคืน
แต่ทว่าไม่ทันที่เสียงหวานจะขานรับ
กลับเป็นกลิ่นอาหารหอมๆที่ลอยเข้ามาเตะจมูกของชายหนุ่มแทน
มันเป็นกลิ่นของอาหารที่เขาจำได้ดีว่านี่คือของโปรดของเขาทั้งนั้น
ไม่รอช้า
สองขายาวจึงรีบก้าวเดินเข้าไปในส่วนที่เป็นห้องครัว เมื่อเดินเข้าไปถึงแน่นอนว่าครัวหรูที่ถูกตกแต่งตามสไตล์ที่เจ้าของห้องอยากจะได้
ชายหนุ่มร่างเล็กเจ้าของชื่อที่เซฮุนเรียกกำลังง่วนอยู่กับการหันหน้าเข้าหาเตาเพื่อที่จะปรุงอาหารเย็นให้นายแบบหนุ่มทานเป็นประจำอย่างเช่นทุกๆวัน..
“กลับมานานแล้วเหรอ”
“เมื่อกี๊
วันนี้เบื่อๆอะ งานไม่สนุกเลย...”
ร่างสูงหย่อนสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ที่วางเรียงอยู่ตรงหน้าเคาเตอร์สำหรับวางอุปกรณ์เครื่องครัวที่กั้นระหว่างตัวเขากับร่างบางที่กำลังยืนทำอาหารอยู่ในสภาพที่...ชายหนุ่มรู้สึกชอบมากๆ
“วันนี้เซฮุนทำอะไรบ้าง”
“ถ่ายงานกับผู้หญิง...จริงๆก็โอเคดี
แต่โดนสไตลิสลวนลามนิดหน่อย เลยไม่ชอบ”
ร่างเล็กวันนี้สวมใส่เสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อน
กางเกงขาสามส่วนที่สั้นเหนือเข่าขึ้นไปเล็กน้อยแต่ก็ยังดูหลวมอยู่ดีเพราะท่อนขาที่ดูเล็กมากๆ
ด้านหน้าก็มีผ้ากันเปื้อนสีเนื้อกลืนกับผิวขาวๆของลู่หานเพียงผืนเดียวเท่านั้นที่คล้องคออยู่
ตรงส่วนเอวคอดด้านหลังจะเป็นปมเชือกผูกเป็นโบว์เอาไว้ ดูน่ารักราวกับตุ๊กตาตัวน้อยๆก็ไม่เชิง
“วันนี้ทำแต่ของโปรดเซฮุนทั้งนั้นเลย
มากินด้วยกันนะ”
ชายหนุ่มเจ้าของห้อง
มีนามว่า ‘โอเซฮุน’ เป็นนายแบบที่สังกัดอยู่ในค่ายแห่งหนึ่งที่ถือว่าเป็นค่ายที่ปั้นแต่นายแบบหน้าตาพรีเมี่ยมและเซฮุนเองก็เป็นเบอร์หนึ่งของค่าย
เขาเป็นเหมือนลูกรักไม่ว่าจะเป็นลูกรักของเจ้าของค่ายหรือว่าลูกรักของเหล่าแบรนด์สินค้าเสื้อผ้าทั้งหลาย
เหตุก็เพราะความสามารถ
ไหนจะหน้าตา และหุ่นที่ไปได้ทั้งฝั่งเอเชียและฝั่งยุโรปล้วนแล้วแต่ต้องการตัวเซฮุนไปร่วมงานกันทั้งนั้น
ตัวเซฮุนมีแฟนอยู่แล้วคนนึง..
นั่นก็คือลู่หานแฟนของเขา คนในวงการส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเห็นหน้า
หรือแม้แต่แฟนคลับเองก็ไม่รู้เพราะเซฮุนไม่เคยพาออกไปเปิดตัวที่ไหน ถามว่าหวงเหรอก็ใช่
เซฮุนรักลู่หานมาก หวงมากจนอยากจะเก็บไว้ดูคนเดียว
ลู่หานเองไม่ใช่เด็กที่ยังเรียนไม่จบ
แต่เป็นชายหนุ่มตัวเล็กวัย 27
ปีที่ตัวเล็กกว่าเซฮุนวัย 24 ปีมาก ถือว่าเขาเป็นน้องลู่หานอยู่หลายปีแต่เซฮุนกลับไม่เคยเรียกแฟนตัวเล็กว่าพี่เลยสักครั้ง
เพราะว่าเขาไม่ชอบใช้สรรพนามนี้กับลู่หานเท่าไหร่นัก
“มีเมนูอะไรบ้าง”
“ก็มี...สลัดแซลม่อนกับน้ำสลัดสูตรใหม่บายลู่หานคนเดิม”
“แล้วนั่นต้มอะไรไว้”
“ซุปน่ะ
กลัวว่าเซฮุนจะหิวตอนดึกๆอีก” ลู่หานไม่ได้หันมามองหน้าเซฮุนเลย
ร่างเล็กเอาแต่ยืนคนซุปในหม้ออยู่อย่างนั้นโดยหารู้ไม่ว่าสายตาของเซฮุนเอาแต่จับจ้องที่แผ่นหลังเล็กไม่วางตา
ทำงานมาเหนื่อยๆ
อยากจะเดินเข้าไปกอดลู่หานแทบแย่แต่ก็กลัวว่าอีกคนจะดุเอาเพราะเซฮุนเคยเข้าไปทำรุ่มร่ามกับลู่หานตอนที่อีกคนทำกับข้าวอยู่จนข้าวของตกแตกหมดสุดท้ายก็โดนด่าหลังจากนั้นมาเซฮุนก็ไม่กล้าวอแวคนตัวเล็กอีกเลย
“จะรอนะ..”
พูดทิ้งท้ายเอาไว้
ก่อนที่จะลุกเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบขวดไวน์ที่ยังมีไวน์แดงค้างอยู่ในขวดอีกครึ่งออกมา
แก้วไวน์ทรงสูงถูกหยิบติดมือมาจากบาร์เครื่องดื่มก่อนที่เซฮุนจะเดินกลับมาที่เดิมแล้วนั่งดื่มไวน์รออาหารเย็นมื้อนี้ต่อไป
“เซฮุนครับ”
“ครับ...”
ร่างสูงที่เอาแต่เหม่อมองบั้นท้ายอวบอัดของร่างเล็กตรงหน้าครางตอบรับลู่หานที่หันหน้ากลับมาพร้อมกับช้อนเล็กที่ตักน้ำซุปในหม้อแล้วเดินมาป้อนให้เซฮุนชิม
“โอเคไหม”
“อื้ม
รสชาติเหมือนเดิม...”
“ซุปหรือคนทำ...”
รอยยิ้มที่ยียวนของลู่หานทำให้ร่างสูงกระตุกยิ้มขึ้นมาเพียงเล็กน้อย
“ขอกินคนทำหน่อย
เดี๋ยวบอก”
“ไม่ได้หรอก
ถ้าจะกินคนทำต้องเล่นอะไรกับลู่หานก่อน”
“ว่ามาที่รัก”
เซฮุนยกแขนขึ้นเท้าคางตัวเองแล้วจ้องตากับลู่หานเพื่อรอฟังสิ่งที่อีกคนต้องการจะเล่นด้วยกันกับเขา
“เกมของลู่หานคือให้เซฮุนทายว่า
ถ้าลู่หานหยิบของขึ้นมาอย่างหนึ่งลู่หานจะทำอะไรให้เซฮุนกินถ้าเซฮุนตอบถูก....”
ร่างบางทำหน้าครุ่นคิดจนเซฮุนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยพูดขึ้นมาก่อน
“ถอดเสื้อออก
ถ้าฉันตอบถูกนายต้องถอดเสื้อออกทีละชิ้น”
“ได้! เซฮุนทายไม่ถูกหรอกเพราะเซฮุนทำอาหารไม่เป็น”
“ก็ลองดูได้”
ได้แต่นึกขำอยู่ในใจตอนที่ลู่หานบอกว่าเซฮุนทำอาหารไม่เป็นซึ่งมันก็จริง
เขามีหน้าที่กินอย่างเดียว ไม่เคยลงมือทำเองเลยสักครั้ง
ขนาดแม้แต่สลัดผักง่ายๆเซฮุนยังเลือกผักสดๆไม่เป็นเลย
“นี่คือแครอท
ถ้าเซฮุนเป็นลู่หาน เซฮุนจะเอามันไปทำอะไร”
“อืม...แครอท”
เซฮุนนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดคำตอบในใจของเขาออกมา
“ใช่
แครอท”
“เอาใส่เข้าไปในตัวนาย...”
“ม..ไม่ใช่สักหน่อย! ลู่หานหมายถึงอาหาร!”
“ต้มซุปแครอทกระดูกหมูที่ฉันชอบกิน”
“อื้ม! ถูกต้อง”
คำตอบของเซฮุนดูเหมือนจะตรงใจกับลู่หานอย่างง่ายดาย
เอาความจริงคือลู่หานทำอาหารเป็นก็จริง แต่เมนูมันก็วนไปวนมาจนร่างสูงจำได้ขึ้นใจแล้ว
“ถอดครับตัวเล็ก”
ร่างเล็กยักไหล่แบบไม่ได้เดือดร้อนอะไร
มือข้างที่ว่างเลื่อนไปปลดกำไลข้อมือออกแล้ววางมันไว้บนเคาเตอร์หินอ่อนด้านหน้าอย่างคนมีชัย
ไม่ได้บอกสักหน่อยว่ากำไลไม่เกี่ยว
“ถอดกางเกง
ไม่เอากำไล” เซฮุนออกแนวหัวเสียขึ้นมาเล็กน้อยใจเซฮุนกะว่าจะปิดเกมจบที่สามคำถามพอ
คือเสื้อยืด กางเกงแล้วก็ผ้ากันเปื้อน
แต่นี่ลู่หานดันขี้โกงเล่นถอดเครื่องประดับด้วยแล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้ถอดออกหมดสักทีล่ะ
“คำถามข้อถัดไป...ถ้ามีนมข้นอยู่หนึ่งหลอด
แล้วเซฮุนเป็นลู่หาน
เซฮุนจะเอามันไปทำอะไร”
“ก็.....”
“รอบนี้จะถอด..กางเกง”
ท้ายประโยคดูเหมือนลู่หานจะดูลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยพูดถึงชิ้นแรกที่เจ้าตัวจะยอมถอดออกก่อนเป็นอันดับแรก
“ถ้ามีนมข้น
จะเอาไปราดบนไอ้นั่นของเซฮุน”
“ผิด!! จะทำโทสต์ให้เซฮุนกินต่างหาก
เซฮุนถอดเลย”
“ฮ่ะๆ
โอเค” เซฮุนไม่ได้ลำบากอะไรอยู่แล้ว
ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นยืนก่อนที่ปลายนิ้วจะริดกระดุมที่เหลืออยู่บนอกของเขาออกจนเสื้อเชิ๊ตตัวใหญ่ถูกถอดออกจากร่างกายท่อนบนของชายหนุ่ม
จนเผยให้เห็นหน้าท้องที่เต็มไปด้วยลอนกล้ามเนื้อที่ขึ้นเป็นลูกๆ
หน้าอกที่ยกตัวสูงขึ้นเป็นเนินนั้นล้วนมาจากการออกกำลังกายล้วนๆ
“ขอถามบ้างแต่คราวนี้ต้องถอดออกหมดโอเคไหม”
คราวนี้เซฮุนไม่อยากรอช้าให้มันเสียเวลาไปมากกว่านี้ มือขนาดใหญ่หยิบแก้วไวน์ที่ตอนนี้ในแก้วนั้นมีไวน์สีแดงถูกรินใส่เอาไว้อยู่
เซฮุนยกมันขึ้นมาจิบโชว์เพียงเล็กน้อยก่อนที่จะยกมันขึ้นสูงแล้วถามคำถามนึงออกไป
“คิดว่าฉันจะทำอะไรกับไวน์นี้”
“ไวน์เหรอ?....อืมม เอาไปดื่มกับสเต็กชั้นดี
ไม่ก็จิบตอนดูหนัง เซฮุนชอบทำแบบนั้น”
“ผิด...ถอดออกเดี๋ยวนี้”
“เซฮุนนา...”
ลู่หานเริ่มทำหน้างอแงทันทีที่รู้ตัวว่าตัวเองแพ้เซฮุนแล้วเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเดาใจเซฮุนผิดก็ในเมื่อเขาเห็นเซฮุนชอบทำแบบนั้นนี่นา
“ถอด”
“งือ..”
“เร็ว”
สองแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆยกขึ้นมากอดอก
จ้องไปที่ร่างบางที่ยืนทำท่างอแงอยู่ตรงหน้า แต่ด้วยความที่ลู่หานค่อนข้างที่จะกลัวเซฮุนโกรธ
ทำให้ร่างเล็กจำใจที่จะต้องไขว้มือไปด้านหลังแล้วกระตุกปมผ้ากันเปื้อนออก
ก่อนจะนำมันไปวางเอาไว้บนพื้นที่ว่างตรงหน้า
ต้องยอมรับว่าท่าทางของลู่หานค่อนข้างดูอิดออดมาก
จนกระทั่งสายตาของเซฮุนที่สื่อสารออกมาเหมือนกำลังจะบอกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว
จะให้รอต่อไปน่ะเหรอ เขาคงทนไม่ได้แน่
“อย่าให้ต้องนับหนึ่งถึงสามนะคนดี”
“ฮือออ
ฮุนนา”
เซฮุนไม่รีรอให้ลู่หานได้เล่นตัวอยู่นาน
ร่างบางรีบเลื่อนมือไปดึงกางเกงลงจนกระทั่งมันไปกองอยู่ที่ข้อเท้าก่อนที่จะก้มลงไปดึงกางเกงออกแล้วจัดการกับเสื้อยืดตัวเล็กต่อ
ตอนนี้ลู่หานค่อนข้างจะงอแงเอามากแต่ในขณะเดียวกันอีกฝั่งหนึ่ง
ร่างสูงเริ่มอดทนไม่ไหวส่วนล่างของเขามันเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาจนเซฮุนต้องส่งฝ่ามือลงไปบีบนวดตรงส่วนที่มันดันนูนขึ้นมาจากเป้ากางเกงของเขาอย่างเห็นได้ชัด
อีกแล้ว..กี่ครั้งแล้วที่เขากลับบ้านมาแล้วอดใจที่จะไม่คิดเรื่องแบบนี้กับลู่หานได้
ไม่เคยเลยสักครั้ง
“เดี๋ยวมา
ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน รีบทำกับข้าวล่ะ”
เซฮุนสั่งทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้น
ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
ทิ้งเอาไว้ให้ลู่หานต้องยืนเคว้งด้วยสภาพร่างกายที่เปลือยเปล่า
เหมือนโดนเซฮุนหลอกให้ถอดแล้วก็จากไป น้อยใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล้าพูด
มือบางคว้าผ้ากันเปื้อนขึ้นมาคล้องคอแล้วจัดการผูกเชือกด้านหลังของเขาให้กลายเป็นโบว์เล็กๆ
ถึงแม้ว่าทั้งตัวจะไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆปกปิดอยู่ แต่ลู่หานกลับเลือกที่จะใส่เพียงแค่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวเท่านั้น
ก่อนที่เขาจะหมุนตัวกลับไปสนใจหม้อซุปต่อ
ก็ยังจะหวังอยู่หน่อยๆ
ว่าเรือนร่างของตัวเองจะทำให้เซฮุนอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง...
หลังจากที่เซฮุนหายเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำแล้วจัดการช่วยตัวเองในนั้นไปหนึ่งครั้ง
เพราะเซฮุนไม่ชอบรออะไรนานๆ ไม่ชอบความลีลา เลยเป็นที่มาที่ว่าเวลาที่เซฮุนขอลู่หาน
ลู่หานจะต้องยอมเลย ไม่ใช่เล่นตัวเซฮุนจะไม่ชอบ
ร่างกายที่เย็นเฉียบเพราะเพิ่งเช็ดตัวจนแห้งเดินกลับเข้ามาในครัวอีกครั้งพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันท่อนล่างของเขาเอาไว้เพียงผืนเดียว
ยิ่งไปกว่านั้นส่วนนั้นของเซฮุนยังดุนดันออกมาจนเห็นเป็นลำดูน่ากลัวถ้าอยู่ข้างนอกนายแบบหนุ่มคงจะไม่กล้าโชว์แบบนี้หรอก
แต่นี่มันในห้องของเขา เขาจะทำอะไรก็ได้
ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องครัวอีกครั้ง
สิ่งแรกที่เซฮุนเห็นคือแก้มก้นขาวๆที่เบียดเสียดกันอยู่
เรียวขาขาวๆของลู่หานกำลังยืนอยู่หน้าเตาไม่ไปไหน
กระดูกสันหลังที่โผล่ขึ้นมาไหนจะเอวคอดกิ่วนั่นอีก เซฮุนไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปสวมกอดคนตัวเล็กจากทางด้านหลังโดยไว
พร้อมกับเอาตรงนั้นของตัวเองไปถูที่ร่องก้นของอีกคนราวกับคนโรคจิตก็ไม่เชิง
“โกรธเหรอ”
ริมฝีปากของเซฮุนกระซิบถามที่ข้างแก้มเนียนที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ
ไม่รู้ว่าเพราะร้อนหรือว่ากำลังเขินส่วนล่างของเซฮุนที่มันแข็งสู้อยู่กันแน่
“อย่าเอามาดันสิ
ลู่หานกำลังทำกับข้าวให้เซฮุนกินอยู่นะ”
“เมื่อไหร่จะเสร็จล่ะ
รอไม่ไหวแล้วนะ” เซฮุนงอแงมาก มือขนาดใหญ่เลื่อนลงต่ำไปจนถึงก้นขาวๆของร่างเล็กก่อนจะออกแรงบีบคลำอย่างพอใจ
“อื้อ..เซฮุนอย่าบีบก้นเรา!”
เห็นท่าไม่ดีลู่หานเลยรีบปิดเตาแล้วหมุนตัวหันกลับมาเผชิญหน้ากับเซฮุนแทน
ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย
ไม่ทันที่จะได้โต้เถียงอะไรกลับไปรู้ตัวอีกทีร่างสูงใหญ่ก็ประกบริมฝีปากลงมาทาบทับที่กลีบปากบางเป็นที่เรียบร้อย
เซฮุนอดใจไม่ไหวแล้วเขาเอาแต่ช่วงชิมริมฝีปากหอมหวานของคนตัวเล็กซึ่งลู่หานเองที่เหมือนจมหายไปกับร่างสูงใหญ่ของเซฮุนรู้ตัวอีกทีร่างทั้งร่างก็ถูกยกขึ้นไปนั่งบนเคาเตอร์ครัวเป็นที่เรียบร้อย
ข้าวของอะไรต่อมิอะไรกระจัดกระจายลงพื้นไปหมด
ในตอนนี้ใบหน้าของเซฮุนเริ่มเคลื่อนย้ายจากริมฝีปากอมชมพูมาเป็นที่ยอดอกที่ชูชันน่าลิ้มลองที่มันโผล่พ้นสายผ้ากันเปื้อนที่คล้องคอลู่หานอยู่เพียงเล็กน้อยแทน
“อื้อ! เซฮุน... เบาๆ”
“อดใจไม่ไหวแล้วคนดี”
“ข..ของตกหมดเลย
อ๊ะ...ซี๊ดดด....” ใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งเชิดหน้าขึ้น
พร้อมกับส่งมือไปขย้ำกลุ่มผมสีเทาของเซฮุนที่กำลังง่วนอยู่กับหน้าอกของเขาเพื่อที่จะระบายอารมณ์เร่าร้อนที่เริ่มก่อตัวขึ้น
“ยั่ว”
“ลู่หานไม่ได้ยั่ว”
ราวกับเด็กน้อยตัวเล็กๆที่รู้ตัวว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายแต่ก็พยายามที่จะเถียงออกมาข้างๆคูๆ
“ไม่ได้ยั่วแล้วแข็งเหรอ”
“เซฮุน...”
มือหนาเลื่อนลงไปกอบกุมท่อนกายของลู่หานที่แข็งตัวขึ้นภายใต้ผ้ากันเปื้อนสีเนื้อที่ร่างบางสวมใส่อยู่
น้ำหนักแรงมือเริ่มเพิ่มขึ้น ค่อยๆบีบนวดจนอีกคนส่งเสียงร้องออกมา
ปลายเท้าเล็กถูกยกขึ้นมายันกับพื้นหินอ่อนบนเคาเตอร์เอาไว้
ตอนนี้ท่าทางของลู่หานดูน่าอายมากเสียจนถ้าใครเข้ามาเห็นคงจะไม่ดีแน่
แต่ถ้าตอนนี้ไม่มีใคร
คนที่เขาควรจะอายมากกว่าคือคนที่กำลังเลิกผ้ากันเปื้อนนั้นออกแล้วก้มหน้าลงไปใช้ปากครอบครองกับส่วนนั้นของลู่หานที่ขยายตัวเกือบเต็มมือของเซฮุนมากกว่า
“อึก...อึก...
เซฮุน ชะ..ช้าก่อน”
ดูเหมือนว่าเซฮุนจะไม่สนใจอะไรแล้ว
เขาพยายามที่จะใช้ปากของตนออรัลเซ็กส์ให้ลู่หาน จนร่างบางคล้อยตามหลุดเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
"ไม่ไหวแล้ว ฮืออ เซฮุน..."
ใบหน้าคมเงยมองลู่หานเพียงเล็กน้อยในขณะที่ปากของเขาก็ยังคงปรนเปรอที่ท่อนกายที่แดงเถือกของลู่หานไม่หยุดหย่อน
จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีลู่หานก็เผลอปล่อยใส่ปากของเซฮุนจนมันเอ่อล้นออกมาจากมุมปากของชายหนุ่มจนได้
"ครัวเลอะ ไม่ชอบเลย" เซฮุนแอบบ่นเล็กน้อยเพราะส่วนตัวคือไม่ชอบอะไรที่มันสกปรกสักเท่าไหร่
แต่ก็ใช่ว่าเขาจะใส่ใจ
มือหนาเลื่อนไปคลี่ปมผ้าขนหนูออกจนแกนกายขนาดใหญ่ดีดผึ่งออกมาดูน่ากลัวด้วยขนาดของมันที่ขยายใหญ่เต็มที่รอพร้อมที่จะเข้าไปสำรวจร่างกายที่บอบบางของแฟนตัวเล็กของเขา
"เซฮุนจะเอาตรงนี้เหรอ"
"ใช่ 'เอา' ตรงนี้"
"แต่มันลำบากนะ"
เสียงตอบรับจากอีกฝ่ายเงียบลงจนกระทั่งคำถามหนึ่งถูกเอ่ยถามขึ้นมา
"เอาอันนี้นิ่มๆหรือเอาแครอทแข็งๆดี หื้มม"
"งืออ...."
"ตอบให้ชื่นใจหน่อยสิครับ"
เซฮุนเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย
มือหนาข้างที่ไม่ได้ชักท่อนกายของตนอยู่เลื่อนไปหยิบแครอทที่ลู่หานเคยถือขึ้นมาแล้วนำส่วนหัวไปถูที่ช่องทางด้านหลังของร่างบางเล่นๆ
"อ๊ะ...อย่าเอาเข้าไป"
"ใครแข็งกว่ากัน"
ส่วนหัวของแครอทสีส้มขนาดไม่ค่อยต่างกับของเซฮุนสักเท่าไหร่ถูกดันเข้าไปในช่องทางด้านหลังของลู่หานจนร่างบางนิ่วหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมาจนเซฮุนรับรู้ได้
"คะ...แครอทแข็ง"
"แล้วของฉันล่ะ ไม่แข็งเหรอ?"
"อื้อ.."
"พูด ไม่ใช่ครางรับ"
"จะเอากะแครอท ไม่เอากะ...อันนั้น มันไม่แข็งพอ"
เหมือนโดนตอกหน้ากลับเต็มๆ
เมื่อจู่ๆลู่หานกลับเลือกที่จะตอบว่าแครอทโง่ๆมันแข็งกว่าส่วนนั้นของเซฮุนที่ผู้หญิงเกือบทั้งประเทศอยากจะได้ครอบครองเป็นเจ้าของนักหนา
แต่ลู่หานเป็นใครกลับกล้าพูดเช่นนั้นออกมา
แต่ก็คงจะไม่ใช่ใครอื่น
ลู่หานก็คือเมียเซฮุนนั่นแหละ ถึงได้กล้าพูดดูถูกออกไปแบบนั้น
"แหกอะ แหกแน่ๆ"
"แครอทเหรอ"
"ไม่ใช่ ฉันหมายถึง...ตรงนั้นของนาย ท้าทายแบบนี้เดี๋ยวได้รู้ว่าแหกของจริงเป็นยังไง"
ความยาวของสิ่งที่เซฮุนถืออยู่เริ่มสั้นลงๆเรื่อยๆ
เพราะแรงดันทีละนิดๆที่ค่อยๆขยับมันเข้าไปในร่างของลู่หาน
ยิ่งสร้างความทรมานให้ร่างบางมากยิ่งขึ้นไปอีก รสนิยมเซ็กส์เช่นนี้
ใครเล่าจะรู้ว่าเบื้องหน้าเขาอาจจะเป็นแค่นายแบบคนหนึ่ง
แต่เบื้องหลังเขากลับชอบใช้ความรุนแรงกับแฟนของตัวเองเช่นนี้
"เซฮุน อ๊ะ!!"
"เอาแครอทอยู่ไหม"
"สะ...ใส่เข้ามา"
"ลู่หาน!" น้ำเสียงในเชิงไม่พอใจตะคอกใส่ร่างบางทันที
"ใส่ของเซฮุนเข้ามาในตัวลู่หานได้แล้ว!"
แต่ทว่าประโยคต่อมากลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีอยู่ไม่ใช่น้อย
ทันทีที่ลู่หานเอ่ยปากอนุญาต ไม่รอช้าเซฮุนก็รีบยัดส่วนนั้นของตนเข้ามาแทนที่
กลายเป็นว่าเซฮุนกลับเข้าง่ายกว่าที่คิด แต่คิดในใจลู่หานก็คงจะเจ็บอยู่ไม่ใช่น้อย
ไม่เป็นไรหรอก ไออุ่นของเซฮุนจะชดเชยความเจ็บปวดที่ลู่หานได้รับเอง
“อ๊ะ..อ๊ะ...”
เสียงร้องครวญครางของร่างเล็กช่างน่าฟังเสียเหลือเกิน
โชคดีแค่ไหนที่เคาเตอร์ครัวของคอนโดนี้ไม่ได้สร้างขึ้นมาสูงมาก
มันอาจจะสูงสำหรับลู่หาน
แต่มันค่อนข้างต่ำสำหรับเซฮุนที่สูงเฉียดสองเมตรอย่างเขาแน่นอน
ทำให้ตอนนี้เอวสอบสามารถซอยบั้นท้ายกระแทกส่วนนั้นใส่ร่างกายของลู่หานได้อย่างไม่หยุดหย่อนกันเลยทีเดียว
“เสียวไหมตัวเล็ก...”
“อื้อ
เสียว ฮึก...เสียวจนจะแตกแล้ว”
“หือ
เดี๋ยวนี้พูดคำว่าแตกได้เต็มปากเต็มคำแล้วเหรอ เมื่อก่อนยังอายอยู่เลย”
“กะ..ก็เซฮุนชอบพูดข้างหูลู่หานทุกเช้าก่อนไปทำงานเลยนี่”
“หืมม
พูดว่าอะไรนะ จำไม่ได้เลย”
เอวแกร่งยังคงซอยท่อนกายเข้าหาช่องทางรักไม่ขาดสาย
พร้อมกับเอี่ยวตัวมาด้านหน้าแล้วกดจมูกลงข้างแก้มนวลเนียนก่อนที่จะกระซิบถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วค่อนข้างที่จะกระเส่าอยู่ไม่ใช่น้อย
“ก็เซฮุนชอบ...อ๊ะ..
บอกว่าลู่หานว่า ‘ อยากแตกใส่ลู่หานทุกวันเลย
‘ ... เซฮุนบอกลู่หานเอง”
“แล้วอยากให้ทำแบบนั้นไหมล่ะ”
“เซฮุนก็ทำแบบนั้นกับลู่หานทุกวันอยู่แล้วนี่”
ใบหน้าเล็กซ่อนความเขินอายเอาไว้ จนเซฮุนอดไม่ได้ต้องฟัดแก้มไปอีกสองสามทีจนพอใจแล้วจึงช้อนร่างบางให้ลุกขึ้นมา
อุ้มอีกคนขึ้นแนบอกสองแขนเล็กรีบยกขึ้นคล้องคอเซฮุนอย่างรู้ทันเพราะกลัวว่าจะตกลงไปที่พื้นเสียก่อนที่เซ็กส์ครั้งนี้จะจบลง
“อ๊ะ...เซฮุนเดินเบาๆ”
“ขอโทษ..ยาวไปหน่อย”
“งือ”
ลู่หานเขินเซฮุนมากเกินกว่าที่จะจ้องหน้าแฟนหนุ่มได้ แก้มกลมจึงเลือกที่จะซุกซบลงไปที่ไหล่ลาดของร่างสูงแทน
“อีกหน่อยก็เท่าแขนแล้ว”
“ขี้โม้
ฮึก”
“ยาวไม่ยาวเห็นบ่นปวดท้องทุกวัน”
“เซฮุนนน!!”
ทำไมชอบทำให้เขินตลอดเลย
คนบ้า ชอบพูดแกล้งลู่หานแบบนี้อยู่เรื่อย พอเขินแล้วก็ชอบฟัดแก้ม
เห็นเราเป็นเด็กสามขวบหรือไงกัน เราโตกว่าเซฮุนอีก
ทำไมเซฮุนถึงไม่เคารพเราเหมือนพี่บ้างเลยล่ะ
“ใกล้ยัง?” เซฮุนกระซิบถามข้างใบหูที่ขึ้นสีของลู่หาน
จนร่างบางพยักหน้าเพียงเท่านั้นร่างสูงก็รีบกอดกระชับร่างน้อยขึ้นมาแล้วเดินย่ำเท้าพาเข้าห้องนอนไป
วางร่างเล็กลงบนเตียงก่อนที่จะจัดการจับสองขาพาดบ่าเอาไว้แล้วขยับกายซอยเข้าหาถี่ๆ
จนเตียงนอนขนาดคิงไซส์สั่นระรัว
ในที่สุดเซฮุนก็เริ่มทนไม่ไหวเร่งความเร็วมากขึ้นๆเรื่อยๆ เพียงไม่นาน
น้ำเหนียวหนืดก็พุ่งเข้าใส่ช่องทางของลู่หานจนร่างเล็กรู้สึกจุกขึ้นมาเล็กน้อย
มือหนาประคองท่อนเอ็นของตัวเองเอาไว้แล้วค่อยๆชักมันออกมาช้าๆ
จนน้ำที่ส่วนปลายที่ยังคั่งค้างอยู่ไหลเยิ้มออกมาเป็นทาง
มันช่างเป็นภาพที่ชวนให้สานต่ออีกหลายๆครั้งเหลือเกิน
“หายเหนื่อยเลย”
เซฮุนหยัดกายขึ้นสูงแล้วมองเรือนร่างน้อยที่น่ารังแกยังคงนอนอยู่ในสภาพที่มีผ้ากันเปื้อนคล้องคออยู่
แต่ทว่าบนผ้าที่เคยปราศจากคราบสกปรก ตอนนี้กลับมีแต่น้ำเมือกเลอะอยู่เป็นวงกว้าง
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลู่หานนั้นก็เสร็จไปอีกหนึ่งรอบแล้วเหมือนกัน
“เซฮุนชอบแกล้งลู่หาน”
“ขออีกรอบได้ไหม
วันนี้งานเหนื่อยมาก ถ่ายแบบมาไม่สนุกเลย”
“ออกจากงานมาเลี้ยงลู่หานสิ”
ร่างเล็กถอดผ้ากันเปื้อนออกจากคอ ก่อนที่จะเหวี่ยงมันลงพื้นห้องแบบส่งๆ
แล้วจัดการสอดตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนาราคาแพง
เช่นเดียวกันกับที่ร่างสูงก็ขยับตัวเข้ามานอนกอดลู่หานจากทางด้านหลังแล้วเหมือนกัน
“กลัวจะไม่ได้เลี้ยงน่ะสิ
อยากทำอย่างอื่นมากกว่า” ปลายจมูกโด่งจูบลงที่หัวไหล่เนียนของลู่หาน
แล้วรวบเอาคนตัวเล็กเข้ามากอดแนบชิดกายทันที
พักให้หายเหนื่อยก่อน
แล้วค่อยต่อกันอีกยกแล้วกัน...เซฮุนคิดถึงลู่หานแทบแย่
แค่ครั้งเดียวมันยังน้อยไปสำหรับเขาที่อุตส่าห์ออกไปทำงานมาเหนื่อยๆ
หาเงินมาเลี้ยงเมียตัวเล็กของเขาที่คอยทำอาหารเย็นรอทุกๆวัน
แต่ดูเหมือนว่าวันนี้มื้อเย็นที่ลู่หานทำก็คงจะไม่อร่อยเท่ากับคนในอ้อมแขนของเขาที่เอาแต่หลับตาพริ้ม
ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองซะแล้ว ว่าอีกไม่กี่สิบนาทีข้างหน้า เซฮุนจะปลุกลู่หานให้ตื่นขึ้นมาทำอะไรต่อมิอะไรกันต่อก็ไม่รู้..
--------------------------------------
ส่งท้าย
--------------------------------------
“อ่า...”
เช้าวันใหม่ที่เปรียบเสมือนวันหยุดของนายแบบหนุ่มที่ลุยงานมาทั้งสัปดาห์วันนี้เป็นวันที่เขาอยากจะใช้เวลาว่างเพื่อนอนกกแฟนตัวเล็กอยู่ห้องมากกว่าที่จะออกไปข้างนอก
แต่ทว่าทำไมความรู้สึกตอนนอนหลับของเขามันถึงได้ทรมานขนาดนี้นะ
“เซฮุนตื่นแล้วเหรอ?”
“ลู่หาน? ทะ...ทำอะไรน่ะ” ศีรษะของร่างสูงผงกหัวขึ้นเล็กน้อยพลันแสดงสีหน้าตกใจออกมาทันทีที่เห็นว่าร่างเล็กที่เปลือยเปล่าทั้งตัวกำลังนั่งทำอะไรอยู่ตรงกลางลำตัวของเขา
โดยเฉพาะตรงนั้นที่สองมือของลู่หานกำลังจับประคองอยู่นั่นมัน...ท่อนซุงของเซฮุนนี่
“ก็ลู่หานเห็นว่าเซฮุนฝันเปียก
ลู่หานเลยจะเช็ดให้”
“หือ??”
ที่เซฮุนตกใจไม่ใช่เพราะเรื่องที่เขาฝันเปียกหรอก
แต่ที่ตกใจคือลู่หานไม่ได้ใช้ทิชชู่เช็ดแต่กลับเป็นปากเรียวเล็กของร่างบางต่างหากที่กำลังก้มหน้าลงไปเช็ดอวัยวะขนาดใหญ่ของเขาแทน
ให้ตายเถอะ...
พับแพลนที่จะนอนพักผ่อนแล้วไปทำกิจกรรมสานสัมพันธ์กันบนเตียงเถอะที่รัก
- The END –
Hashtag :: #ฉากบาปฮุนฮาน
== คุณอาจจะมองแครอทไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
==
น้องบอกอยากได้ฟิคฉากนี้
พร้อมแนบรูปมาให้
เช่นนั้นคนใจธรรมะธัมโมอย่างเลาคงจะอยู่เฉยไม่ได้เช่นกัน..
เอ็นจอยนะจ๊ะจุ้บจุ้บ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น