วันศุกร์ที่ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2560

[ #ฉากบาปฮุนฮาน ] ภาค 2


#ฉากบาปฮุนฮาน ภาค 2

            รองเท้าผ้าใบยี่ห้อหรูถูกถอดออกทันที่ที่ขายาวก้าวเดินเข้ามาภายในห้องคอนโดสุดหรูย่านดังแห่งหนึ่ง นายแบบหนุ่มรูปงามกับส่วนสูง 183 เซนติเมตรเดินก้าวเข้ามาภายในคอนโดของเขา กุญแจรถฟอร์ดมัสแตงสีบลอนด์เงินที่เพิ่งประเดิมถอยออกมาใหม่เมื่อไม่กี่วันก่อนถูกโยนลงไปที่โซฟากำมะหยี่สีดำอย่างไม่ใยดี  
            ปลายนิ้วเรียวริดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของตนออกทีละเม็ดๆจนกระทั่งสาบเสื้อแยกออกจากกันเผยให้เห็นกล้ามเนื้ออกที่สมบูรณ์แบบ
            “ลู่หาน...”
            เสียงเรียกที่ทรงเสน่ห์ของชายหนุ่มเอ่ยเรียกคนรักที่เขามักจะเรียกชื่อนี้อยู่ตลอดแทบทั้งคืน
            แต่ทว่าไม่ทันที่เสียงหวานจะขานรับ กลับเป็นกลิ่นอาหารหอมๆที่ลอยเข้ามาเตะจมูกของชายหนุ่มแทน มันเป็นกลิ่นของอาหารที่เขาจำได้ดีว่านี่คือของโปรดของเขาทั้งนั้น
            ไม่รอช้า สองขายาวจึงรีบก้าวเดินเข้าไปในส่วนที่เป็นห้องครัว เมื่อเดินเข้าไปถึงแน่นอนว่าครัวหรูที่ถูกตกแต่งตามสไตล์ที่เจ้าของห้องอยากจะได้ ชายหนุ่มร่างเล็กเจ้าของชื่อที่เซฮุนเรียกกำลังง่วนอยู่กับการหันหน้าเข้าหาเตาเพื่อที่จะปรุงอาหารเย็นให้นายแบบหนุ่มทานเป็นประจำอย่างเช่นทุกๆวัน..
            “กลับมานานแล้วเหรอ”
            “เมื่อกี๊ วันนี้เบื่อๆอะ งานไม่สนุกเลย...”
            ร่างสูงหย่อนสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ที่วางเรียงอยู่ตรงหน้าเคาเตอร์สำหรับวางอุปกรณ์เครื่องครัวที่กั้นระหว่างตัวเขากับร่างบางที่กำลังยืนทำอาหารอยู่ในสภาพที่...ชายหนุ่มรู้สึกชอบมากๆ
            “วันนี้เซฮุนทำอะไรบ้าง”
            “ถ่ายงานกับผู้หญิง...จริงๆก็โอเคดี แต่โดนสไตลิสลวนลามนิดหน่อย เลยไม่ชอบ”
            ร่างเล็กวันนี้สวมใส่เสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อน กางเกงขาสามส่วนที่สั้นเหนือเข่าขึ้นไปเล็กน้อยแต่ก็ยังดูหลวมอยู่ดีเพราะท่อนขาที่ดูเล็กมากๆ ด้านหน้าก็มีผ้ากันเปื้อนสีเนื้อกลืนกับผิวขาวๆของลู่หานเพียงผืนเดียวเท่านั้นที่คล้องคออยู่ ตรงส่วนเอวคอดด้านหลังจะเป็นปมเชือกผูกเป็นโบว์เอาไว้ ดูน่ารักราวกับตุ๊กตาตัวน้อยๆก็ไม่เชิง
            “วันนี้ทำแต่ของโปรดเซฮุนทั้งนั้นเลย มากินด้วยกันนะ”
            ชายหนุ่มเจ้าของห้อง มีนามว่า โอเซฮุน เป็นนายแบบที่สังกัดอยู่ในค่ายแห่งหนึ่งที่ถือว่าเป็นค่ายที่ปั้นแต่นายแบบหน้าตาพรีเมี่ยมและเซฮุนเองก็เป็นเบอร์หนึ่งของค่าย เขาเป็นเหมือนลูกรักไม่ว่าจะเป็นลูกรักของเจ้าของค่ายหรือว่าลูกรักของเหล่าแบรนด์สินค้าเสื้อผ้าทั้งหลาย
            เหตุก็เพราะความสามารถ ไหนจะหน้าตา และหุ่นที่ไปได้ทั้งฝั่งเอเชียและฝั่งยุโรปล้วนแล้วแต่ต้องการตัวเซฮุนไปร่วมงานกันทั้งนั้น
            ตัวเซฮุนมีแฟนอยู่แล้วคนนึง.. นั่นก็คือลู่หานแฟนของเขา คนในวงการส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเห็นหน้า หรือแม้แต่แฟนคลับเองก็ไม่รู้เพราะเซฮุนไม่เคยพาออกไปเปิดตัวที่ไหน ถามว่าหวงเหรอก็ใช่ เซฮุนรักลู่หานมาก หวงมากจนอยากจะเก็บไว้ดูคนเดียว
            ลู่หานเองไม่ใช่เด็กที่ยังเรียนไม่จบ แต่เป็นชายหนุ่มตัวเล็กวัย 27 ปีที่ตัวเล็กกว่าเซฮุนวัย 24 ปีมาก ถือว่าเขาเป็นน้องลู่หานอยู่หลายปีแต่เซฮุนกลับไม่เคยเรียกแฟนตัวเล็กว่าพี่เลยสักครั้ง เพราะว่าเขาไม่ชอบใช้สรรพนามนี้กับลู่หานเท่าไหร่นัก
            “มีเมนูอะไรบ้าง”
            “ก็มี...สลัดแซลม่อนกับน้ำสลัดสูตรใหม่บายลู่หานคนเดิม”
            “แล้วนั่นต้มอะไรไว้”
            “ซุปน่ะ กลัวว่าเซฮุนจะหิวตอนดึกๆอีก” ลู่หานไม่ได้หันมามองหน้าเซฮุนเลย ร่างเล็กเอาแต่ยืนคนซุปในหม้ออยู่อย่างนั้นโดยหารู้ไม่ว่าสายตาของเซฮุนเอาแต่จับจ้องที่แผ่นหลังเล็กไม่วางตา
            ทำงานมาเหนื่อยๆ อยากจะเดินเข้าไปกอดลู่หานแทบแย่แต่ก็กลัวว่าอีกคนจะดุเอาเพราะเซฮุนเคยเข้าไปทำรุ่มร่ามกับลู่หานตอนที่อีกคนทำกับข้าวอยู่จนข้าวของตกแตกหมดสุดท้ายก็โดนด่าหลังจากนั้นมาเซฮุนก็ไม่กล้าวอแวคนตัวเล็กอีกเลย
            “จะรอนะ..”
            พูดทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนที่จะลุกเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบขวดไวน์ที่ยังมีไวน์แดงค้างอยู่ในขวดอีกครึ่งออกมา แก้วไวน์ทรงสูงถูกหยิบติดมือมาจากบาร์เครื่องดื่มก่อนที่เซฮุนจะเดินกลับมาที่เดิมแล้วนั่งดื่มไวน์รออาหารเย็นมื้อนี้ต่อไป
            “เซฮุนครับ”
            “ครับ...” ร่างสูงที่เอาแต่เหม่อมองบั้นท้ายอวบอัดของร่างเล็กตรงหน้าครางตอบรับลู่หานที่หันหน้ากลับมาพร้อมกับช้อนเล็กที่ตักน้ำซุปในหม้อแล้วเดินมาป้อนให้เซฮุนชิม
            “โอเคไหม”
            “อื้ม รสชาติเหมือนเดิม...”
            “ซุปหรือคนทำ...” รอยยิ้มที่ยียวนของลู่หานทำให้ร่างสูงกระตุกยิ้มขึ้นมาเพียงเล็กน้อย
            “ขอกินคนทำหน่อย เดี๋ยวบอก”
            “ไม่ได้หรอก ถ้าจะกินคนทำต้องเล่นอะไรกับลู่หานก่อน”
            “ว่ามาที่รัก” เซฮุนยกแขนขึ้นเท้าคางตัวเองแล้วจ้องตากับลู่หานเพื่อรอฟังสิ่งที่อีกคนต้องการจะเล่นด้วยกันกับเขา
            “เกมของลู่หานคือให้เซฮุนทายว่า ถ้าลู่หานหยิบของขึ้นมาอย่างหนึ่งลู่หานจะทำอะไรให้เซฮุนกินถ้าเซฮุนตอบถูก....” ร่างบางทำหน้าครุ่นคิดจนเซฮุนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยพูดขึ้นมาก่อน
            “ถอดเสื้อออก ถ้าฉันตอบถูกนายต้องถอดเสื้อออกทีละชิ้น”
            “ได้! เซฮุนทายไม่ถูกหรอกเพราะเซฮุนทำอาหารไม่เป็น”
            “ก็ลองดูได้”
            ได้แต่นึกขำอยู่ในใจตอนที่ลู่หานบอกว่าเซฮุนทำอาหารไม่เป็นซึ่งมันก็จริง เขามีหน้าที่กินอย่างเดียว ไม่เคยลงมือทำเองเลยสักครั้ง ขนาดแม้แต่สลัดผักง่ายๆเซฮุนยังเลือกผักสดๆไม่เป็นเลย
            “นี่คือแครอท ถ้าเซฮุนเป็นลู่หาน เซฮุนจะเอามันไปทำอะไร”
            “อืม...แครอท” เซฮุนนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดคำตอบในใจของเขาออกมา
            “ใช่ แครอท”
            “เอาใส่เข้าไปในตัวนาย...
            “ม..ไม่ใช่สักหน่อย! ลู่หานหมายถึงอาหาร!”
            “ต้มซุปแครอทกระดูกหมูที่ฉันชอบกิน”
            “อื้ม! ถูกต้อง” คำตอบของเซฮุนดูเหมือนจะตรงใจกับลู่หานอย่างง่ายดาย เอาความจริงคือลู่หานทำอาหารเป็นก็จริง แต่เมนูมันก็วนไปวนมาจนร่างสูงจำได้ขึ้นใจแล้ว
            “ถอดครับตัวเล็ก”
            ร่างเล็กยักไหล่แบบไม่ได้เดือดร้อนอะไร มือข้างที่ว่างเลื่อนไปปลดกำไลข้อมือออกแล้ววางมันไว้บนเคาเตอร์หินอ่อนด้านหน้าอย่างคนมีชัย ไม่ได้บอกสักหน่อยว่ากำไลไม่เกี่ยว
            “ถอดกางเกง ไม่เอากำไล” เซฮุนออกแนวหัวเสียขึ้นมาเล็กน้อยใจเซฮุนกะว่าจะปิดเกมจบที่สามคำถามพอ คือเสื้อยืด กางเกงแล้วก็ผ้ากันเปื้อน แต่นี่ลู่หานดันขี้โกงเล่นถอดเครื่องประดับด้วยแล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้ถอดออกหมดสักทีล่ะ
            “คำถามข้อถัดไป...ถ้ามีนมข้นอยู่หนึ่งหลอด แล้วเซฮุนเป็นลู่หาน เซฮุนจะเอามันไปทำอะไร
            “ก็.....”
            “รอบนี้จะถอด..กางเกง” ท้ายประโยคดูเหมือนลู่หานจะดูลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยพูดถึงชิ้นแรกที่เจ้าตัวจะยอมถอดออกก่อนเป็นอันดับแรก
            “ถ้ามีนมข้น จะเอาไปราดบนไอ้นั่นของเซฮุน”
            “ผิด!! จะทำโทสต์ให้เซฮุนกินต่างหาก เซฮุนถอดเลย”
            “ฮ่ะๆ โอเค” เซฮุนไม่ได้ลำบากอะไรอยู่แล้ว
            ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นยืนก่อนที่ปลายนิ้วจะริดกระดุมที่เหลืออยู่บนอกของเขาออกจนเสื้อเชิ๊ตตัวใหญ่ถูกถอดออกจากร่างกายท่อนบนของชายหนุ่ม จนเผยให้เห็นหน้าท้องที่เต็มไปด้วยลอนกล้ามเนื้อที่ขึ้นเป็นลูกๆ หน้าอกที่ยกตัวสูงขึ้นเป็นเนินนั้นล้วนมาจากการออกกำลังกายล้วนๆ
            “ขอถามบ้างแต่คราวนี้ต้องถอดออกหมดโอเคไหม” คราวนี้เซฮุนไม่อยากรอช้าให้มันเสียเวลาไปมากกว่านี้ มือขนาดใหญ่หยิบแก้วไวน์ที่ตอนนี้ในแก้วนั้นมีไวน์สีแดงถูกรินใส่เอาไว้อยู่ เซฮุนยกมันขึ้นมาจิบโชว์เพียงเล็กน้อยก่อนที่จะยกมันขึ้นสูงแล้วถามคำถามนึงออกไป
            “คิดว่าฉันจะทำอะไรกับไวน์นี้”
            “ไวน์เหรอ?....อืมม เอาไปดื่มกับสเต็กชั้นดี ไม่ก็จิบตอนดูหนัง เซฮุนชอบทำแบบนั้น”
            “ผิด...ถอดออกเดี๋ยวนี้”
            “เซฮุนนา...” ลู่หานเริ่มทำหน้างอแงทันทีที่รู้ตัวว่าตัวเองแพ้เซฮุนแล้วเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเดาใจเซฮุนผิดก็ในเมื่อเขาเห็นเซฮุนชอบทำแบบนั้นนี่นา
            “ถอด”
            “งือ..”
            “เร็ว”
            สองแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆยกขึ้นมากอดอก จ้องไปที่ร่างบางที่ยืนทำท่างอแงอยู่ตรงหน้า แต่ด้วยความที่ลู่หานค่อนข้างที่จะกลัวเซฮุนโกรธ ทำให้ร่างเล็กจำใจที่จะต้องไขว้มือไปด้านหลังแล้วกระตุกปมผ้ากันเปื้อนออก ก่อนจะนำมันไปวางเอาไว้บนพื้นที่ว่างตรงหน้า
            ต้องยอมรับว่าท่าทางของลู่หานค่อนข้างดูอิดออดมาก จนกระทั่งสายตาของเซฮุนที่สื่อสารออกมาเหมือนกำลังจะบอกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว จะให้รอต่อไปน่ะเหรอ เขาคงทนไม่ได้แน่
            “อย่าให้ต้องนับหนึ่งถึงสามนะคนดี”
            “ฮือออ ฮุนนา”
            เซฮุนไม่รีรอให้ลู่หานได้เล่นตัวอยู่นาน ร่างบางรีบเลื่อนมือไปดึงกางเกงลงจนกระทั่งมันไปกองอยู่ที่ข้อเท้าก่อนที่จะก้มลงไปดึงกางเกงออกแล้วจัดการกับเสื้อยืดตัวเล็กต่อ ตอนนี้ลู่หานค่อนข้างจะงอแงเอามากแต่ในขณะเดียวกันอีกฝั่งหนึ่ง
            ร่างสูงเริ่มอดทนไม่ไหวส่วนล่างของเขามันเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาจนเซฮุนต้องส่งฝ่ามือลงไปบีบนวดตรงส่วนที่มันดันนูนขึ้นมาจากเป้ากางเกงของเขาอย่างเห็นได้ชัด
            อีกแล้ว..กี่ครั้งแล้วที่เขากลับบ้านมาแล้วอดใจที่จะไม่คิดเรื่องแบบนี้กับลู่หานได้ ไม่เคยเลยสักครั้ง 
            “เดี๋ยวมา ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน รีบทำกับข้าวล่ะ”
            เซฮุนสั่งทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที ทิ้งเอาไว้ให้ลู่หานต้องยืนเคว้งด้วยสภาพร่างกายที่เปลือยเปล่า เหมือนโดนเซฮุนหลอกให้ถอดแล้วก็จากไป น้อยใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล้าพูด
            มือบางคว้าผ้ากันเปื้อนขึ้นมาคล้องคอแล้วจัดการผูกเชือกด้านหลังของเขาให้กลายเป็นโบว์เล็กๆ ถึงแม้ว่าทั้งตัวจะไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆปกปิดอยู่ แต่ลู่หานกลับเลือกที่จะใส่เพียงแค่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวเท่านั้น ก่อนที่เขาจะหมุนตัวกลับไปสนใจหม้อซุปต่อ
            ก็ยังจะหวังอยู่หน่อยๆ ว่าเรือนร่างของตัวเองจะทำให้เซฮุนอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง...

            หลังจากที่เซฮุนหายเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำแล้วจัดการช่วยตัวเองในนั้นไปหนึ่งครั้ง เพราะเซฮุนไม่ชอบรออะไรนานๆ ไม่ชอบความลีลา เลยเป็นที่มาที่ว่าเวลาที่เซฮุนขอลู่หาน ลู่หานจะต้องยอมเลย ไม่ใช่เล่นตัวเซฮุนจะไม่ชอบ
            ร่างกายที่เย็นเฉียบเพราะเพิ่งเช็ดตัวจนแห้งเดินกลับเข้ามาในครัวอีกครั้งพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันท่อนล่างของเขาเอาไว้เพียงผืนเดียว ยิ่งไปกว่านั้นส่วนนั้นของเซฮุนยังดุนดันออกมาจนเห็นเป็นลำดูน่ากลัวถ้าอยู่ข้างนอกนายแบบหนุ่มคงจะไม่กล้าโชว์แบบนี้หรอก แต่นี่มันในห้องของเขา เขาจะทำอะไรก็ได้

            ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องครัวอีกครั้ง สิ่งแรกที่เซฮุนเห็นคือแก้มก้นขาวๆที่เบียดเสียดกันอยู่ เรียวขาขาวๆของลู่หานกำลังยืนอยู่หน้าเตาไม่ไปไหน กระดูกสันหลังที่โผล่ขึ้นมาไหนจะเอวคอดกิ่วนั่นอีก เซฮุนไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปสวมกอดคนตัวเล็กจากทางด้านหลังโดยไว พร้อมกับเอาตรงนั้นของตัวเองไปถูที่ร่องก้นของอีกคนราวกับคนโรคจิตก็ไม่เชิง
            “โกรธเหรอ” ริมฝีปากของเซฮุนกระซิบถามที่ข้างแก้มเนียนที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเพราะร้อนหรือว่ากำลังเขินส่วนล่างของเซฮุนที่มันแข็งสู้อยู่กันแน่
            “อย่าเอามาดันสิ ลู่หานกำลังทำกับข้าวให้เซฮุนกินอยู่นะ”
            “เมื่อไหร่จะเสร็จล่ะ รอไม่ไหวแล้วนะ” เซฮุนงอแงมาก มือขนาดใหญ่เลื่อนลงต่ำไปจนถึงก้นขาวๆของร่างเล็กก่อนจะออกแรงบีบคลำอย่างพอใจ
            “อื้อ..เซฮุนอย่าบีบก้นเรา!
            เห็นท่าไม่ดีลู่หานเลยรีบปิดเตาแล้วหมุนตัวหันกลับมาเผชิญหน้ากับเซฮุนแทน ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย ไม่ทันที่จะได้โต้เถียงอะไรกลับไปรู้ตัวอีกทีร่างสูงใหญ่ก็ประกบริมฝีปากลงมาทาบทับที่กลีบปากบางเป็นที่เรียบร้อย
            เซฮุนอดใจไม่ไหวแล้วเขาเอาแต่ช่วงชิมริมฝีปากหอมหวานของคนตัวเล็กซึ่งลู่หานเองที่เหมือนจมหายไปกับร่างสูงใหญ่ของเซฮุนรู้ตัวอีกทีร่างทั้งร่างก็ถูกยกขึ้นไปนั่งบนเคาเตอร์ครัวเป็นที่เรียบร้อย ข้าวของอะไรต่อมิอะไรกระจัดกระจายลงพื้นไปหมด
            ในตอนนี้ใบหน้าของเซฮุนเริ่มเคลื่อนย้ายจากริมฝีปากอมชมพูมาเป็นที่ยอดอกที่ชูชันน่าลิ้มลองที่มันโผล่พ้นสายผ้ากันเปื้อนที่คล้องคอลู่หานอยู่เพียงเล็กน้อยแทน
            “อื้อ! เซฮุน... เบาๆ”
            “อดใจไม่ไหวแล้วคนดี”
            “ข..ของตกหมดเลย อ๊ะ...ซี๊ดดด....” ใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งเชิดหน้าขึ้น พร้อมกับส่งมือไปขย้ำกลุ่มผมสีเทาของเซฮุนที่กำลังง่วนอยู่กับหน้าอกของเขาเพื่อที่จะระบายอารมณ์เร่าร้อนที่เริ่มก่อตัวขึ้น
            “ยั่ว”
            “ลู่หานไม่ได้ยั่ว” ราวกับเด็กน้อยตัวเล็กๆที่รู้ตัวว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายแต่ก็พยายามที่จะเถียงออกมาข้างๆคูๆ
            “ไม่ได้ยั่วแล้วแข็งเหรอ”
            “เซฮุน...” มือหนาเลื่อนลงไปกอบกุมท่อนกายของลู่หานที่แข็งตัวขึ้นภายใต้ผ้ากันเปื้อนสีเนื้อที่ร่างบางสวมใส่อยู่ น้ำหนักแรงมือเริ่มเพิ่มขึ้น ค่อยๆบีบนวดจนอีกคนส่งเสียงร้องออกมา ปลายเท้าเล็กถูกยกขึ้นมายันกับพื้นหินอ่อนบนเคาเตอร์เอาไว้ ตอนนี้ท่าทางของลู่หานดูน่าอายมากเสียจนถ้าใครเข้ามาเห็นคงจะไม่ดีแน่
            แต่ถ้าตอนนี้ไม่มีใคร คนที่เขาควรจะอายมากกว่าคือคนที่กำลังเลิกผ้ากันเปื้อนนั้นออกแล้วก้มหน้าลงไปใช้ปากครอบครองกับส่วนนั้นของลู่หานที่ขยายตัวเกือบเต็มมือของเซฮุนมากกว่า
            “อึก...อึก... เซฮุน ชะ..ช้าก่อน”
            ดูเหมือนว่าเซฮุนจะไม่สนใจอะไรแล้ว เขาพยายามที่จะใช้ปากของตนออรัลเซ็กส์ให้ลู่หาน จนร่างบางคล้อยตามหลุดเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
            "ไม่ไหวแล้ว ฮืออ เซฮุน..."
            ใบหน้าคมเงยมองลู่หานเพียงเล็กน้อยในขณะที่ปากของเขาก็ยังคงปรนเปรอที่ท่อนกายที่แดงเถือกของลู่หานไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีลู่หานก็เผลอปล่อยใส่ปากของเซฮุนจนมันเอ่อล้นออกมาจากมุมปากของชายหนุ่มจนได้
            "ครัวเลอะ ไม่ชอบเลย" เซฮุนแอบบ่นเล็กน้อยเพราะส่วนตัวคือไม่ชอบอะไรที่มันสกปรกสักเท่าไหร่ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะใส่ใจ มือหนาเลื่อนไปคลี่ปมผ้าขนหนูออกจนแกนกายขนาดใหญ่ดีดผึ่งออกมาดูน่ากลัวด้วยขนาดของมันที่ขยายใหญ่เต็มที่รอพร้อมที่จะเข้าไปสำรวจร่างกายที่บอบบางของแฟนตัวเล็กของเขา
            "เซฮุนจะเอาตรงนี้เหรอ"
            "ใช่ 'เอา' ตรงนี้"
            "แต่มันลำบากนะ"
            เสียงตอบรับจากอีกฝ่ายเงียบลงจนกระทั่งคำถามหนึ่งถูกเอ่ยถามขึ้นมา
            "เอาอันนี้นิ่มๆหรือเอาแครอทแข็งๆดี หื้มม"
            "งืออ...."
            "ตอบให้ชื่นใจหน่อยสิครับ"
            เซฮุนเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย มือหนาข้างที่ไม่ได้ชักท่อนกายของตนอยู่เลื่อนไปหยิบแครอทที่ลู่หานเคยถือขึ้นมาแล้วนำส่วนหัวไปถูที่ช่องทางด้านหลังของร่างบางเล่นๆ
            "อ๊ะ...อย่าเอาเข้าไป"
            "ใครแข็งกว่ากัน"
            ส่วนหัวของแครอทสีส้มขนาดไม่ค่อยต่างกับของเซฮุนสักเท่าไหร่ถูกดันเข้าไปในช่องทางด้านหลังของลู่หานจนร่างบางนิ่วหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมาจนเซฮุนรับรู้ได้
            "คะ...แครอทแข็ง"
            "แล้วของฉันล่ะ ไม่แข็งเหรอ?"
            "อื้อ.."
            "พูด ไม่ใช่ครางรับ"
            "จะเอากะแครอท ไม่เอากะ...อันนั้น มันไม่แข็งพอ"
            เหมือนโดนตอกหน้ากลับเต็มๆ เมื่อจู่ๆลู่หานกลับเลือกที่จะตอบว่าแครอทโง่ๆมันแข็งกว่าส่วนนั้นของเซฮุนที่ผู้หญิงเกือบทั้งประเทศอยากจะได้ครอบครองเป็นเจ้าของนักหนา แต่ลู่หานเป็นใครกลับกล้าพูดเช่นนั้นออกมา
            แต่ก็คงจะไม่ใช่ใครอื่น ลู่หานก็คือเมียเซฮุนนั่นแหละ ถึงได้กล้าพูดดูถูกออกไปแบบนั้น
            "แหกอะ แหกแน่ๆ"
            "แครอทเหรอ"
            "ไม่ใช่ ฉันหมายถึง...ตรงนั้นของนาย ท้าทายแบบนี้เดี๋ยวได้รู้ว่าแหกของจริงเป็นยังไง"
            ความยาวของสิ่งที่เซฮุนถืออยู่เริ่มสั้นลงๆเรื่อยๆ เพราะแรงดันทีละนิดๆที่ค่อยๆขยับมันเข้าไปในร่างของลู่หาน ยิ่งสร้างความทรมานให้ร่างบางมากยิ่งขึ้นไปอีก รสนิยมเซ็กส์เช่นนี้ ใครเล่าจะรู้ว่าเบื้องหน้าเขาอาจจะเป็นแค่นายแบบคนหนึ่ง
            แต่เบื้องหลังเขากลับชอบใช้ความรุนแรงกับแฟนของตัวเองเช่นนี้
            "เซฮุน อ๊ะ!!"
            "เอาแครอทอยู่ไหม"
            "สะ...ใส่เข้ามา"
            "ลู่หาน!" น้ำเสียงในเชิงไม่พอใจตะคอกใส่ร่างบางทันที
            "ใส่ของเซฮุนเข้ามาในตัวลู่หานได้แล้ว!"
            แต่ทว่าประโยคต่อมากลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีอยู่ไม่ใช่น้อย ทันทีที่ลู่หานเอ่ยปากอนุญาต ไม่รอช้าเซฮุนก็รีบยัดส่วนนั้นของตนเข้ามาแทนที่ กลายเป็นว่าเซฮุนกลับเข้าง่ายกว่าที่คิด แต่คิดในใจลู่หานก็คงจะเจ็บอยู่ไม่ใช่น้อย ไม่เป็นไรหรอก ไออุ่นของเซฮุนจะชดเชยความเจ็บปวดที่ลู่หานได้รับเอง
            “อ๊ะ..อ๊ะ...”
            เสียงร้องครวญครางของร่างเล็กช่างน่าฟังเสียเหลือเกิน โชคดีแค่ไหนที่เคาเตอร์ครัวของคอนโดนี้ไม่ได้สร้างขึ้นมาสูงมาก มันอาจจะสูงสำหรับลู่หาน แต่มันค่อนข้างต่ำสำหรับเซฮุนที่สูงเฉียดสองเมตรอย่างเขาแน่นอน ทำให้ตอนนี้เอวสอบสามารถซอยบั้นท้ายกระแทกส่วนนั้นใส่ร่างกายของลู่หานได้อย่างไม่หยุดหย่อนกันเลยทีเดียว
            “เสียวไหมตัวเล็ก...”
            “อื้อ เสียว ฮึก...เสียวจนจะแตกแล้ว”
            “หือ เดี๋ยวนี้พูดคำว่าแตกได้เต็มปากเต็มคำแล้วเหรอ เมื่อก่อนยังอายอยู่เลย”
            “กะ..ก็เซฮุนชอบพูดข้างหูลู่หานทุกเช้าก่อนไปทำงานเลยนี่”
            “หืมม พูดว่าอะไรนะ จำไม่ได้เลย”
            เอวแกร่งยังคงซอยท่อนกายเข้าหาช่องทางรักไม่ขาดสาย พร้อมกับเอี่ยวตัวมาด้านหน้าแล้วกดจมูกลงข้างแก้มนวลเนียนก่อนที่จะกระซิบถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วค่อนข้างที่จะกระเส่าอยู่ไม่ใช่น้อย
            “ก็เซฮุนชอบ...อ๊ะ.. บอกว่าลู่หานว่า อยากแตกใส่ลู่หานทุกวันเลย ... เซฮุนบอกลู่หานเอง”
            “แล้วอยากให้ทำแบบนั้นไหมล่ะ”
            “เซฮุนก็ทำแบบนั้นกับลู่หานทุกวันอยู่แล้วนี่” ใบหน้าเล็กซ่อนความเขินอายเอาไว้ จนเซฮุนอดไม่ได้ต้องฟัดแก้มไปอีกสองสามทีจนพอใจแล้วจึงช้อนร่างบางให้ลุกขึ้นมา อุ้มอีกคนขึ้นแนบอกสองแขนเล็กรีบยกขึ้นคล้องคอเซฮุนอย่างรู้ทันเพราะกลัวว่าจะตกลงไปที่พื้นเสียก่อนที่เซ็กส์ครั้งนี้จะจบลง
            “อ๊ะ...เซฮุนเดินเบาๆ”
            “ขอโทษ..ยาวไปหน่อย”
            “งือ” ลู่หานเขินเซฮุนมากเกินกว่าที่จะจ้องหน้าแฟนหนุ่มได้ แก้มกลมจึงเลือกที่จะซุกซบลงไปที่ไหล่ลาดของร่างสูงแทน
            “อีกหน่อยก็เท่าแขนแล้ว”
            “ขี้โม้ ฮึก”
            “ยาวไม่ยาวเห็นบ่นปวดท้องทุกวัน”
            “เซฮุนนน!!
            ทำไมชอบทำให้เขินตลอดเลย คนบ้า ชอบพูดแกล้งลู่หานแบบนี้อยู่เรื่อย พอเขินแล้วก็ชอบฟัดแก้ม เห็นเราเป็นเด็กสามขวบหรือไงกัน เราโตกว่าเซฮุนอีก ทำไมเซฮุนถึงไม่เคารพเราเหมือนพี่บ้างเลยล่ะ
            “ใกล้ยัง?” เซฮุนกระซิบถามข้างใบหูที่ขึ้นสีของลู่หาน จนร่างบางพยักหน้าเพียงเท่านั้นร่างสูงก็รีบกอดกระชับร่างน้อยขึ้นมาแล้วเดินย่ำเท้าพาเข้าห้องนอนไป วางร่างเล็กลงบนเตียงก่อนที่จะจัดการจับสองขาพาดบ่าเอาไว้แล้วขยับกายซอยเข้าหาถี่ๆ
            จนเตียงนอนขนาดคิงไซส์สั่นระรัว ในที่สุดเซฮุนก็เริ่มทนไม่ไหวเร่งความเร็วมากขึ้นๆเรื่อยๆ เพียงไม่นาน น้ำเหนียวหนืดก็พุ่งเข้าใส่ช่องทางของลู่หานจนร่างเล็กรู้สึกจุกขึ้นมาเล็กน้อย  
            มือหนาประคองท่อนเอ็นของตัวเองเอาไว้แล้วค่อยๆชักมันออกมาช้าๆ จนน้ำที่ส่วนปลายที่ยังคั่งค้างอยู่ไหลเยิ้มออกมาเป็นทาง มันช่างเป็นภาพที่ชวนให้สานต่ออีกหลายๆครั้งเหลือเกิน
            “หายเหนื่อยเลย”
            เซฮุนหยัดกายขึ้นสูงแล้วมองเรือนร่างน้อยที่น่ารังแกยังคงนอนอยู่ในสภาพที่มีผ้ากันเปื้อนคล้องคออยู่ แต่ทว่าบนผ้าที่เคยปราศจากคราบสกปรก ตอนนี้กลับมีแต่น้ำเมือกเลอะอยู่เป็นวงกว้าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลู่หานนั้นก็เสร็จไปอีกหนึ่งรอบแล้วเหมือนกัน
            “เซฮุนชอบแกล้งลู่หาน”
            “ขออีกรอบได้ไหม วันนี้งานเหนื่อยมาก ถ่ายแบบมาไม่สนุกเลย”
            “ออกจากงานมาเลี้ยงลู่หานสิ” ร่างเล็กถอดผ้ากันเปื้อนออกจากคอ ก่อนที่จะเหวี่ยงมันลงพื้นห้องแบบส่งๆ แล้วจัดการสอดตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนาราคาแพง เช่นเดียวกันกับที่ร่างสูงก็ขยับตัวเข้ามานอนกอดลู่หานจากทางด้านหลังแล้วเหมือนกัน
            “กลัวจะไม่ได้เลี้ยงน่ะสิ อยากทำอย่างอื่นมากกว่า” ปลายจมูกโด่งจูบลงที่หัวไหล่เนียนของลู่หาน แล้วรวบเอาคนตัวเล็กเข้ามากอดแนบชิดกายทันที
            พักให้หายเหนื่อยก่อน แล้วค่อยต่อกันอีกยกแล้วกัน...เซฮุนคิดถึงลู่หานแทบแย่ แค่ครั้งเดียวมันยังน้อยไปสำหรับเขาที่อุตส่าห์ออกไปทำงานมาเหนื่อยๆ หาเงินมาเลี้ยงเมียตัวเล็กของเขาที่คอยทำอาหารเย็นรอทุกๆวัน
            แต่ดูเหมือนว่าวันนี้มื้อเย็นที่ลู่หานทำก็คงจะไม่อร่อยเท่ากับคนในอ้อมแขนของเขาที่เอาแต่หลับตาพริ้ม ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองซะแล้ว ว่าอีกไม่กี่สิบนาทีข้างหน้า เซฮุนจะปลุกลู่หานให้ตื่นขึ้นมาทำอะไรต่อมิอะไรกันต่อก็ไม่รู้..

--------------------------------------
ส่งท้าย
--------------------------------------
            “อ่า...”
            เช้าวันใหม่ที่เปรียบเสมือนวันหยุดของนายแบบหนุ่มที่ลุยงานมาทั้งสัปดาห์วันนี้เป็นวันที่เขาอยากจะใช้เวลาว่างเพื่อนอนกกแฟนตัวเล็กอยู่ห้องมากกว่าที่จะออกไปข้างนอก แต่ทว่าทำไมความรู้สึกตอนนอนหลับของเขามันถึงได้ทรมานขนาดนี้นะ
            “เซฮุนตื่นแล้วเหรอ?”
            “ลู่หาน? ทะ...ทำอะไรน่ะ” ศีรษะของร่างสูงผงกหัวขึ้นเล็กน้อยพลันแสดงสีหน้าตกใจออกมาทันทีที่เห็นว่าร่างเล็กที่เปลือยเปล่าทั้งตัวกำลังนั่งทำอะไรอยู่ตรงกลางลำตัวของเขา
            โดยเฉพาะตรงนั้นที่สองมือของลู่หานกำลังจับประคองอยู่นั่นมัน...ท่อนซุงของเซฮุนนี่
            “ก็ลู่หานเห็นว่าเซฮุนฝันเปียก ลู่หานเลยจะเช็ดให้”
            “หือ??”
            ที่เซฮุนตกใจไม่ใช่เพราะเรื่องที่เขาฝันเปียกหรอก แต่ที่ตกใจคือลู่หานไม่ได้ใช้ทิชชู่เช็ดแต่กลับเป็นปากเรียวเล็กของร่างบางต่างหากที่กำลังก้มหน้าลงไปเช็ดอวัยวะขนาดใหญ่ของเขาแทน
            ให้ตายเถอะ... พับแพลนที่จะนอนพักผ่อนแล้วไปทำกิจกรรมสานสัมพันธ์กันบนเตียงเถอะที่รัก  



- The END

Hashtag ::  #ฉากบาปฮุนฮาน

== คุณอาจจะมองแครอทไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ==
น้องบอกอยากได้ฟิคฉากนี้ พร้อมแนบรูปมาให้
เช่นนั้นคนใจธรรมะธัมโมอย่างเลาคงจะอยู่เฉยไม่ได้เช่นกัน..

เอ็นจอยนะจ๊ะจุ้บจุ้บ 

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น