#ฉากบาปฮุนฮาน ภาค 3
Winter trip
คุณเคยรู้สึกหวั่นไหวกับผู้หญิงน่ารักบ้างไหม…
ถ้าเคย
คุณก็เหมือนผมในตอนนี้นั่นแหละครับ
“เซฮุนกินข้าวเร็ว
วันนี้เรายังมีกิจกรรมกันอีกเยอะเลยนะ” เสียงเตือนของพี่ชายเซฮุนที่ชื่อว่า
‘คริส’ ที่ตอนนี้กำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ในรีสอร์ทบนดอยแห่งหนึ่งหันมาปรามน้องชายหน้าหล่อที่เอาแต่นั่งเหม่อลอยไปเรื่อย
ใครๆก็คิดว่าเซฮุนมองวิว แต่เปล่าเลย มองสิ่งสวยงามแถวๆนี้ต่างหากล่ะ
วันนี้เป็นวันเริ่มต้นทริปหน้าหนาวของครอบครัว
สำหรับสมาชิกที่มากันในวันนี้ก็มีพี่คริสพี่ชายเพียงคนเดียวกับแฟนของเขา ‘จางอี้ชิง’ ที่พาน้องสาวคนสวยมาด้วยนั่นก็คือ
‘น้องลู่หาน’ และเพื่อนในกลุ่มของผมอีกสองคนคือชานยอลกับจงแดก็มาในวันนี้ด้วยเช่นกัน
“แหม กูเห็นมึงมองน้องเขานานละนะ
อีกหน่อยคงจับกลืนลงท้องได้คงทำไปแล้วอะ” หลังจากที่โดนพี่คริสดุ
เซฮุนก็จำใจต้องพาตัวเองเดินมาตรงโซนอาหารคาว
โดยที่ในขณะนั้นเองปาร์คชานยอลเพื่อนคนนึงในกลุ่มก็เดินเข้ามาแซวร่างสูงที่กำลังตักอาหารใส่จานอยู่
แต่สายตาก็เอาแต่มองน้องสาวเมียพี่คริสที่พามาด้วยไม่วางตา
“ใคร?”
“เมื่อกี้เห็นมึงมองน้องลู่หานน้องสาวพี่อี้ชิง
มึงคิดไม่ซื่อถูกมะ”
“แล้ว?” เลิกคิ้วสูงพร้อมกับหันไปหาเพื่อน
ทำนองว่าแล้วยังไง มองแล้วยังไง
“สนใจเหรอ กูไปสืบละว่าโสด”
ชานยอลก็แค่อยากรู้เฉยๆ เลยเดินไปถามพี่อี้ชิงตรงๆ
สรุปว่าน้องเขาโสดก็เลยจะแกล้งเอามาป้อนใส่ปากเสือร้ายอย่างเซฮุนมันสักหน่อย
“น้องเมียพี่กู มึงนี่”
ทำทีเหมือนไม่สนใจอะไร
แต่เซฮุนยอมรับกับตัวเองในใจว่าลู่หานสวยและขาวมากๆ หมวยๆน่ารักๆ
กับกระโปรงเทนนิสสั้นๆสีขาวยิ่งทำให้น่ามองมากขึ้นไปอีก
แล้วที่ยิ่งไปกว่านั้นคือทริปนี้มีแต่ผู้ชายซะเป็นส่วนใหญ่
พี่อี้ชิงก็มีแฟนแล้ว
เท่ากับว่าตอนนี้น้องลู่หานก็ไม่ต่างอะไรไปจากเนื้อที่วางอยู่ในปากจระเข้
จะกินก็ได้ จะไม่กินก็คงจะไม่ใช่วิถีของผู้ล่าแบบเซฮุนแน่นอน
“เห้ยๆๆ มาว่ะ เดินมานู่นแล้ว
งั้นกูไปก่อนนะ”
“เออๆ” ไม่รู้ว่าชานยอลมันเป็นอะไรของมัน
จู่ๆเมื่อน้องลู่หานเดินเข้ามาตักอาหารตรงโซนของคาว
ไอ้ชานยอลมันถึงเดินเลี่ยงหลบไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิมทันที
แต่ดูเหมือนว่าความตัวใหญ่ของเซฮุนจะกำลังทำให้พื้นที่ตรงโซนนี้ดูแคบลงไปถนัดตา
จนลู่หานเองที่ได้แต่ถือจานค้างเอาไว้ ไม่กล้าพูดออกไปว่าอยากจะเข้าไปตักอาหาร
เพราะส่วนหนึ่งก็กล้าๆกลัวๆด้วย
“เอ่อ...ขอโทษนะคะคือ—”
“จะตักข้าวเหรอ” ประโยคสนทนาแรกระหว่างเราสองคนเริ่มต้นขึ้น
เซฮุนเองก็ได้แต่แกล้งตักข้าวผัดใส่จานตัวเองทำเหมือนไม่คิดอะไร ในขณะเดียวกันลู่หานเองที่ดูไม่ค่อยกล้าที่จะสบตาพี่ชายตัวสูงคนนี้สักเท่าไหร่ก็เลยได้แต่จำใจพยักหน้าเป็นคำตอบกลับไปแทน
“ตักให้ไหม?” ร่างสูงเอ่ยถามเพราะเห็นว่าไหนๆตนก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว
ก็ตักให้น้องมันสักหน่อยจะเป็นไรไป
“ไม่เป็นไรค่ะ เราตักเองได้”
ตอบเสียงอ้อมแอ้มกลับไปพร้อมกับยื่นมือออกไปรับทัพพีนั้นมาจากมือพี่ชายตัวสูง
พยายามก้มหน้ากัดริมฝีปากสีชมพูของตัวเองแน่น ไม่กล้าพูด ไม่กล้าสบตา
แม้กระทั่งว่ายืนใกล้ๆยังไม่กล้าเลย
“กินแค่นั้นอิ่มเหรอ”
“อ..เอ่อ” ก้มมองจานข้าวตัวเองที่มีข้าวผัดอยู่ในจานประมาณหนึ่งทัพพี
เมื่อเหลือบมองจานของพี่เซฮุนกลับรู้สึกว่ามันต่างกันโดยสิ้นเชิง
“ชอบไข่ดาวไหม?” หันมาถามพร้อมกับถือที่คีพรอเอาไว้แล้ว
“ค..ค่ะ”
“พี่ตักให้” เซฮุนใจดีตักไข่ดาวที่ไข่แดงยังไม่สุกเท่าไหร่ไปวางโปะไว้บนข้าวผัดกองน้อยๆในจานของลู่หานทันที
“ขอบคุณค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณพร้อมกับแววตาใสเงยขึ้นมาสบตากับคนพี่พอดิบพอดี
“ชอบไข่แดงแบบไม่สุกใช่ไหม?”
“เอ่อ...”
“พี่ก็ชอบนะ ไข่แดงแบบนี้น่ะ”
รอยยิ้มที่ค่อยๆปรากฎตรงมุมปากของชายหนุ่มหน้าตาดี
ตอนที่พี่คุยกับลู่หาน
เหมือนมีความรู้สึกบางอย่างที่พี่เขาพยายามจะสื่อสารมันออกมาโดยที่ลู่หานไม่รับรู้อะไรเลยสักนิด
รู้ตัวอีกที
กลิ่นน้ำหอมของผู้ชายก็ยิ่งชัดเจนมากยิ่งขึ้นเมื่อจู่ๆเซฮุนก็ค่อยๆขยับกายเดินเข้ามาหาจนจานข้าวของเราสองคนกระทบกัน
“แต่ของน้องดูจะน่ากินกว่าของพี่อีก”
“......”
“......” ทั้งสองเงียบ
ในขณะเดียวกันไข่ดาวที่เคยเป็นของของลู่หานกลับถูกเซฮุนใช้ช้อนตักคืนกลับไปในจานของตนเองเสียแล้ว
“พี่ชอบแบบเราเหรอ?” เงยหน้ามองด้วยแววตาใสซื่อ
“ครับ ชอบแบบนี้… ‘พี่ขอนะ’”
มีเพียงเราสองคนที่รู้ว่าบทสนทนานี้กำลังหมายถึงอาหารบนจาน
แต่ทว่าหากคนอื่นเดินผ่านมาได้ยินเข้า คงจะคิดกันไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ๆ
“แล้วถ้าเราบอกว่าไม่ให้—“
“พี่ก็จะ ‘เอา’
ครับ” ยกยิ้มตรงมุมปากอย่างเหนือกว่า
ในขณะเดียวกันที่ช้อนส้อมในมือของลู่หานก็ถูกยกขึ้นมา
ก่อนที่ปลายส้อมแหลมคมนั้นจะจิ้มลงไปยังใจกลางของไข่แดงบนจานของเซฮุนทันที
“อ่า โดนเจาะแล้วสิ”
“...ร้ายนี่” เหมือนเซฮุนจะเริ่มเห็นเค้าลางอะไรบางอย่างจากการกระทำของน้องสาวคนนี้เข้าซะแล้ว
“เราเปล่านะ ก็พี่นิสัยไม่ดี
ให้แล้ว ‘เอาคืน’ ได้ไง”
“จะยอมให้เอาทั้งคืนเลย”
“อ..เอ่อ” เหมือนลู่หานจะจมมุมเข้าให้แล้ว
ร่างบางรีบบึนปากใส่ร่างสูงแล้วทำเป็นเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะดังเดิม
ซึ่งเพียงไม่นานเซฮุนเองก็เดินตามมานั่งฝั่งตรงข้ามน้องลู่หานเช่นกัน
“คืนนี้นอนเต็นท์นะ
เฮียนอนกับอี้ชิงส่วนพวกนายสามคนก็แบ่งกันเอง
เหลือสองเต็นท์แต่มันไม่ลงตัวน่ะสิเหลือน้องลู่หานคนนึง”
คริสที่จัดแจงเต็นท์ได้ไม่ลงตัวรู้สึกกังวลใจเพราะว่าสุดท้ายแล้วที่นอนคืนนี้ก็ไม่พอจนได้
ครั้นจะจองเพิ่มมันก็ไม่ทันแล้ว เพราะช่วงนี้มันเทศกาลเที่ยวพอดี
ที่พักทุกที่ถูกจองเต็มไปหมดแล้ว
“ผมสามคนก็ได้ ไม่ซี
อีกเต็นท์ให้น้องลู่ไป” ชานยอลว่า
“น้องนอนคนเดียวได้เหรอ” อี้ชิงเป็นห่วงน้องสาวของเธอมากเพราะว่าการจะให้ผู้หญิงคนเดียวไปนอนในเต็นท์ก็ดูจะน่าเป็นห่วงเกินไปหน่อย
หรือจะให้ตัวเองไปนอนเป็นเพื่อนน้องเดี๋ยวเฮียคริสก็จะเป็นจะตายเอาอีก
ไม่ลงตัวก็เพราะแบบนี้
“นอนได้ค่ะ—“
“เต็นท์มันก็ติดกันอยู่แล้วนี่”
เป็นเซฮุนที่สวนคำพูดกลับมาโดยไม่ทันที่ลู่หานจะพูดจบ
เล่นเอาร่างเล็กได้แต่เงยหน้าไปมองคนพี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยว่าอีกคนจงใจที่จะขัดขึ้นมาหรือเปล่า
“เออใช่ เต็นท์ติดกันขนาดนี้
ไม่น่ามีอันตรายอะไรนะ ถ้าใครแอบบุกเข้าเต็นท์น้องตอนดึกๆเดี๋ยวพวกเราจะอารักขาน้องสาวคนสวยคนนี้เอง”
เป็นจงแดที่รับปากเป็นหมั่นเป็นเหมาะว่าจะอาสาดูแลและปกป้องน้องลู่หานด้วย
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปยกของในรถก่อนนะ
พวกกระเป๋าไรงี้ยังไม่ยกเลย” คริสที่กินข้าวเสร็จก่อนจึงว่าจะลุกออกไปขนของจัดแจงอะไรให้เรียบร้อย
เย็นนี้ว่าจะมีกินเหล้ารอบกองไฟกันด้วย
“เราไปด้วย—“
“กินข้าวยังไม่เสร็จเลยนี่
กินไปก่อนก็ได้ลู่หาน เดี๋ยวให้ชานยอลกับจงแดเขาไปช่วยแทน เซฮุนพี่ฝากน้องด้วยนะ”
พี่สะใภ้คนสวยหันไปพูดกับเซฮุน
ก่อนที่ทั้งโต๊ะจะพากันลุกเดินออกไปก่อน เพราะคนอื่นๆกินกันเสร็จนานแล้ว
“เหลือเราสองคน”
“พี่เซฮุนอึดอัดไหม?” เป็นลู่หานเองที่ใช้ช้อนเขี่ยข้าวไปมาเพราะความกังวล
เหมือนเซฮุนถูกบังคับให้นั่งเฝ้าตัวเองยังไงก็ไม่รู้
“ไม่นะ ทำไมเหรอ”
“เปล่าค่ะ
เห็นพี่นิ่งๆเลยกังวลนิดหน่อย”
“เรียนอยู่มอไหนแล้ว”
“...มอสี่ค่ะ”
“อ่อ”
พยักหน้าเป็นอันเข้าใจว่าน้องแค่ 16
ปีเอง ยังเด็ก ยังสาว ยังสวย ต่างจากเขาที่ปีนี้ก็เข้า 28 แล้ว อ่า...มันจะไม่ดูแก่เกินไปใช่ไหม
“พี่เซฮุนทำงานที่ไหนเหรอคะ?
เราถามได้ไหม”
“ถ้าบอกว่าเป็นนายแบบจะเชื่อไหม”
“เชื่อค่ะ” ตอบแบบไม่ต้องคิดเลย
เพราะดูจากหุ่นแล้วลู่หานก็พอจะเดาออกว่าพี่เขาเหมาะสมกับอาชีพนายแบบมากที่สุดแล้ว
“ไม่คิดหน่อยเหรอ ฮ่ะๆ
พี่มีธุรกิจที่หุ้นกับเพื่อนเล่นๆน่ะ แต่ก็เคยถ่ายแบบนะ แต่น้องไม่รู้จักหรอกมั้ง
พี่มันโนเนมไม่ได้ดังอะไรขนาดนั้น”
“แต่พี่ก็หน้าตาดีนะคะ…” จู่ๆลู่หานก็โพล่งปากชมเซฮุนขึ้นมาเฉยๆ
“รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกไป”
เซฮุนจ้องมองไปที่นัยน์ตาของหญิงสาวตรงหน้านิ่งๆ
ไม่รู้ว่าลู่หานเผลอพูดออกมาหรือว่าตั้งใจ
แต่ทว่ามันกลับทำให้หัวใจของเซฮุนที่เคยเต้นเป็นปกติ
กลับแปรเปลี่ยนมาเป็นจังหวะรัวเร็วได้อย่างน่าประหลาดใจ
“ข..ขอโทษค่ะ”
“.......” จ้องมองไม่วางตาจนร่างบางเริ่มทำตัวไม่ถูก
ทุกอากัปกริยากำลังฟ้องออกมาว่าลู่หานกำลังเขินเซฮุนอยู่ในตอนนี้
“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
เลยตัดสินใจขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำดีกว่าที่จะเผลอพลั้งปากพูดในสิ่งที่มันไม่เข้าหูร่างสูงไปมากกว่านี้
“พี่ไปด้วยสิ”
“ค..คะ?” ตกใจตรงที่พอลู่หานลุกขึ้นยืนเซฮุนก็รีบดันเก้าอี้ออกแล้วลุกเดินตามมาด้วยทันที
ร่างบางตอนนี้เกร็งไปหมดแล้ว การอยู่กับผู้ชายที่ไม่สนิทกันนี่มันไม่สนุกเลยสักนิด
กลัวว่าจะเผลอแสดงอาการที่น่าอับอายออกไปน่ะสิ
ลู่หานเดินตรงมายังห้องน้ำภายในรีสอร์ทแต่ทว่าไม่ทันที่จะได้เดินเข้าไปด้านในเพื่อทำธุระส่วนตัว
แถวที่ต่อคิวยาวเกินกว่าสิบคนกับห้องน้ำที่มีเพียงแค่สี่ห้อง
ทำให้ลู่หานต้องจำใจต่อแถวไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
ทั้งๆที่ตอนนี้ลู่หานแทบจะฉี่ราดลงตรงนี้อยู่แล้ว
เพราะตั้งแต่มาถึงนี่ลู่หานยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลยสักครั้งเดียว
“คนเยอะว่ะ” เซฮุนที่อาสาใจดียืนรออยู่ข้างๆบ่นพึมพำออกมา
“พี่ไปเข้าเถอะค่ะ
ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวตามไป”
“แต่สิบโมงเราต้องไปชมอุทยานกันนะ
นี่ก็เก้าโมงครึ่งแล้ว เรายังไม่เตรียมตัวเลย” เซฮุนพูดขึ้น
“จริงด้วยสิ” เพิ่งนึกได้ว่าทริปเที่ยวของเราในวันนี้มันยังอีกยาวไกล ขืนเถลไถล
ลู่หานก็คงต้องกลายเป็นภาระคนอื่นอย่างแน่นอน
“ไม่รังเกียจพี่ใช่ไหม?”
“คะ?”
“มานี่มา”
“พี่เซฮุน! เดี๋ยวค่ะ” ไม่ทันตั้งตัวจู่ๆร่างสูงก็คว้าข้อมือของลู่หานขึ้นมาแล้วลากอีกคนเดินหายเข้ามาในฝั่งของห้องน้ำชายที่เงียบสงัดทันที
เพราะว่าพวกผู้ชายปกติก็ไม่ค่อยเข้านานแบบพวกผู้หญิงกันอยู่แล้ว
และมันเป็นจังหวะที่ห้องน้ำโล่งพอดี รู้ตัวอีกทีประตูห้องน้ำห้องในสุดก็กลายเป็นห้องน้ำของเซฮุนและลู่หานไปในที่สุด
“พี่เซฮุนคือ?”
“รีบทำธุระซะสิ เดี๋ยวสายนะ”
“แต่นี่มันห้องน้ำชายนะคะ
ถ้าคนอื่นเห็นเข้า—“
“ก็มีเรารู้กันแค่สองคนไหม”
“แต่...คือ”
“เดี๋ยวหันหลังให้ โอเคไหม”
“อ่า…” เพราะอาการปวดที่ทนไม่ไหวแล้ว
ทำให้ลู่หานจำใจต้องเดินถอยไปหาชักโครกทันที
เป็นจังหวะเดียวกันที่เซฮุนเองก็รีบหันหน้าเข้าหากำแพงด้วย
“อย่าหันมานะ” กำชับไว้อีกครั้งก่อนที่ร่างบางจะจัดการถกกระโปรงของตัวเองขึ้นมา
แล้วใช้มือรูดรั้งชั้นในสีขาวของตนเองลงก่อนที่สะโพกมนจะหย่อนกายลงนั่งบนชักโครกแล้วเริ่มจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จด้วยความรู้สึกที่วาบหวิวแปลกๆ
จ้องมองแผ่นหลังกว้างตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว
หายใจไม่ทั่วท้องทันทีเมื่อตัวเองนั้นเผลอจินตนาการไปถึงตอนที่พี่เซฮุนแกล้งหันกลับมาเมื่อไหร่
ลู่หานก็คงจะช็อคตายไปตรงนี้แน่
“เสร็จรึยังครับ” เอ่ยถามเพราะเสียงของของเสียจากตัวลู่หานที่เงียบลงมันทำให้เซฮุนเริ่มอดใจไม่ไหว
อยากจะหันกลับไปมองแทบแย่
“ก..ใกล้แล้วค่ะ” ตอบกลับไปเสียงสั่น มือน้อยๆดึงเอาทิชชูออกมาซับทำความสะอาดอะไรให้เรียบร้อย
แต่ทว่าสิ่งที่เป็นปัญหาสำหรับลู่หานตอนนี้มันกำลังเกิดขึ้นแล้ว
เมื่อจู่ๆเจ้าตัวกลับรู้สึกได้ว่าสิ่งที่ออกมาจากตรงนั้นมันไม่ได้มีแค่เพียงของเสียเพียงอย่างเดียว
แต่ทว่ามันกลับมี…
“ถึงว่าทำไมช้า…”
“อ๊ะ! พี่เซฮุน” ใจหายใจคว่ำเมื่อจู่ๆร่างสูงก็ผิดสัญญา หันหน้ากลับมาแบบไม่บอกไม่กล้า
เล่นเอามือบางเลื่อนลงไปปิดส่วนนั้นของตัวเองแทบไม่ทัน
ครั้นจะให้ดึงชั้นในขึ้นมาก็คงจะช้าเกินไปเสียแล้ว
“ช่วยไหม?” เอ่ยถามออกมาเสียงนิ่ง
“ช่วยยังไงคะ—อ่า”
คลายความสงสัยทันทีที่กระดุมกางเกงยีนส์ของเซฮุนถูกปลดออก
ซิปกางเกงถูกรูดรั้งลงมา
ระดับสายตาของลู่หานก็เอาแต่จดจ้องมองที่ส่วนนั้นอย่างลืมตัว
ความยิ่งใหญ่ภายใต้ชั้นในสีดำนั่น
ลู่หานไม่เคยเห็นแบบนี้กับตาตัวเองเลยสักครั้ง
“ไหวไหม”
“ระ...เราไม่เคย…” ตอบออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่เหมือนสถานการณ์มันกำลังบังคับจนเกินไป
จึงทำให้เด็กที่มีความสงสัยในเรื่องเพศอย่างลู่หานอดที่จะลอบกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้
รู้ตัวอีกที
ร่างบางก็ถูกจับประคองให้ลุกขึ้นแล้วกลายเป็นเซฮุนเองที่เลื่อนตัวลงไปนั่งบนชักโครกแทน
“พี่เป็นคนแรกได้ไหม”
“แต่ มันไม่ดี” รู้ว่าไม่ดีแต่สีหน้าที่ดูเขินอายของน้องมันขัดกับประโยคปฏิเสธของตนเองอย่างสิ้นเชิง
“กับพี่
อะไรมันก็ดีทั้งนั้นแหละครับ” หว่านล้อมเอาให้ได้
จนคนน้องเริ่มใจอ่อน นิ่งเงียบไปสักพัก
แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาไปมากกว่านี้
ฝ่ามือขนาดใหญ่ค่อยๆเลื่อนไปวางไว้บนสะโพกกลมกลึงแล้วรั้งอีกคนเข้ามาหา
ในขณะเดียวกันที่อีกมือหนึ่งก็ควักส่วนนั้นของตัวเองออกมาจนความแข็งของมันทำให้ลู่หานที่กำลังจัดท่าทางเตรียมคร่อมตักเซฮุนอยู่ถึงกับผงะกับขนาดของมันทันที
“ไม่เอาแล้วได้ไหมคะ
เรากลัวท้อง...”
ถูกสอนมาเพียงแค่ว่าทำเรื่องแบบนี้จุดจบมันจะต้องท้องเสมอไป
ซึ่งมันก็อาจจะใช่ แต่มันก็ต้องขึ้นอยู่กับอะไรหลายๆอย่างด้วย
“ปล่อยนอกก็ได้ นะครับนะ” เซฮุนเว้าวอนแบบสุดตัว
ก่อนที่ปลายแกนกายของเขาจะถูกจับไปจ่อไว้ที่ช่องทางของลู่หาน
รอที่จะกดกายให้จมหายเข้าไป
แต่ทว่าไม่ทันที่ทุกอย่างจะเริ่มจู่ๆเสียงไลน์ในมือถือของเซฮุนก็ดังรัวขึ้นมาสองสามข้อความติด
รู้ตัวอีกทีเซฮุนก็จำใจต้องเปิดดูเพื่อตัดความรำคาญทันที
KJD : มึงอยู่ไหนวะกลับมาไม่เจออะ
น้องลู่หานด้วย
KJD : นัดสิบโมงนะเว้ย อย่าสาย
พวกกูรออยู่ที่รถ ตามน้องลู่หานให้ด้วย
KJD : ให้ไวนะมึง กูอยากผจญภัยแล้ว
5555
“เขาตามแล้วเหรอคะ? เราออกกันเถอะค่ะ”
“พี่เสร็จเร็วนะ” มาถึงขั้นนี้แล้ว จะไม่อะไรกันจริงๆเหรอ
“แต่…”
“นะคะ มัดจำก็ได้
ขึ้นให้สามทีพอแล้วออกกัน”
“พี่—-อ๊ะ!” ไม่ทันตั้งตัว
รู้ตัวอีกทีส่วนนั้นของเซฮุนก็ผลุบหาบเข้าไปในช่องทางของลู่หานเสียแล้ว
“พี่! อ๊ะ”
“ขึ้นและลงนะ ช้าๆ”
ขัดขืนตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้ว
รู้แค่ว่าต้องทำให้มันจบๆไปก่อน
ถึงแม้ว่าใจน้องลู่หานตอนนี้นั้นพร้อมที่จะพลีกายเป็นเมียพี่เซฮุนเต็มที่แล้ว
“อ่า แบบนั้น” ลู่หานรีบขย่มกายลงมาเป็นครั้งที่สองและสามติดๆกัน
ก่อนที่ร่างบางจะถอนกายออกแล้วดึงทิชชูออกมาเช็ดที่น้องสาวของตัวเองทันที
ถือว่าเป็นการมัดจำโดยการทำแบบนี้ให้สามที แล้วเลิก
ส่วนเซฮุนเองที่ขัดใจอะไรไม่ได้ ด้วยความที่เวลามันมีน้อย
หลังจากนี้ก็เลยต้องใช้มือตัวเองช่วยไปในตัว รัวเร็วยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
ในขณะที่ลู่หานเองก็รีบเช็ดทำความสะอาดส่วนนั้นโดยไว
แม้ว่ามันจะแดงขึ้นจนน่าตกใจก็ตาม
“อ้า! อ่า...สุดยอด” เงยหน้าขึ้นพร้อมกับรับทิชชูจากลู่หานมาเช็ดโดยไว
ทุกอย่างต้องแข่งกับเวลาเซฮุนจัดการใส่กางเกงและกดชักโครกลงอย่างเร็ว
โชคดีแค่ไหนแล้วที่ตอนเดินออกมาไม่เจอใครเลย
เซฮุนเลยรีบเปิดน้ำเพื่อล้างมือแล้วลากลู่หานออกมาจากห้องน้ำโดยไว
ถือเป็นประสบการณ์เสียวครั้งแรกระหว่างเขากับน้องสาวของเมียพี่ชายที่ไม่มีใครรู้นอกจากเราสองคนเพียงเท่านั้น
“คืนนี้ทำกันอีกไหม” ใจกล้าเอ่ยขอลู่หานระหว่างทางที่กำลังเดินมายังรถที่ตอนนี้ทุกคนกำลังรออยู่แล้ว
“พี่เซฮุน! ไม่ได้นะคะ…”
“พี่มีถุง...” กระซิบบอกข้างหูของน้องเบาๆ
“ไม่ได้ค่ะ ครั้งเดียวก็พอแล้ว มันเสี่ยง” ลู่หานพยายามใจแข็งให้ถึงที่สุด
ทั้งที่ในใจของเธอมันอดปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคนอย่างพี่เซฮุนน่ะ
มันมีแรงดึงดูดบางอย่างว่าถ้าได้ลองแล้วมันจะไม่มีแค่ครั้งเดียวแน่นอน
“พี่มองหนูมานานแล้ว…”
“......”
“เมื่อกี้น่ารักมากเลยรู้ตัวไหม”
ลู่หานเม้มปากแน่น
ก้มหน้ามองพื้นในขณะที่หูก็ยังฟังเสียงของพี่เซฮุนอยู่ตลอดเวลา
จริงๆพี่เซฮุนไม่ได้มองแค่เราเพียงคนเดียวหรอก
ลู่หานเองก็แอบมองพี่เขามานานตั้งแต่ขึ้นรถมาด้วยกันแล้วด้วยซ้ำ
“คืนนี้... จะรอนะคะ”
มีภาคจบในเต็นท์
ลงเมื่อแต่งจบจ้า
ขอไปขุนตัวเองก่อน 555
-Loading-
แท็ก #ฉากบาปฮุนฮาน
มาฉลองกล้ามเซฮุนวันนี้ T0T
เหมือนลุงกับหลานแต่พี่แค่ 28
ไม่ได้ผิดที่พี่เกิดก่อน ผิดที่น้องเด็กไป
ปล.1
พี่จงอินไม่เล่นเรื่องนี้เพราะค่าตัวแพง โก่งราคาจากเรื่องก่อน
เรื่องพี่อินมาตอนปีใหม่อันนั้นบทเด่นมากกกก เด่นแบบอะไรจะเด่นขนาดนั้น
เด่นกว่านี้ก็เท่าเซฮุนแล้ว 555
ปล.2
อีกฉากนึงอยู่ในเต็นท์ ตอนกลางวันมัดจำ
ของจริงต้องตอนกลางคืนจ้ะ
แม้จะเขินๆซึ่งไม่เหลืออะไรให้เขินแล้ว
555
ก็จะตามไปอ่านแท็กนะจ๊ะ
นี่ไม่ใช่ฟิคลุง แค่อากับหลานก็ได้
ปรานีพี่เค้าเถอะ
นานๆจะมีเด็กขาวๆสวยๆผ่านมา 55
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น