วันเสาร์ที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2560

Sehun is on fire (ตอนพิเศษ)


ฉากสมสู่ของเซฮุนไฟ

            สองร่างนอนข้างกันภายใต้ผ้าห่มเพียงผืนเดียว แต่ทั้งคู่กลับไม่ยอมแตะต้องกายกันเลยสักนิด หานหมื่นลี้ไม่กล้าถามว่าเซฮุนยังกลัวฟ้าอยู่ไหม ส่วนเซฮุนเองก็ไม่กล้าบอกพี่เขาเหมือนกันว่าเสียงฟ้าร้องคือสิ่งที่เซฮุนเกลียดมันมากที่สุดแล้ว
            “นอนได้ใช่ไหม?” เจ้าของห้องถามแฟนเด็กอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
            “อือ” ตอบรับในลำคอแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
            ความเงียบเริ่มปกคลุมเราทั้งสองคนจนร่างบางเข้าใจว่าเซฮุนหลับไปแล้ว ตัวเองก็เลยว่าจะหลับบ้างเพราะก็ยังรอๆอยู่กลัวว่าถ้าฟ้าร้องดังขึ้นมาอีกแล้วเซฮุนจะกลัวก็เลยจะนอนเป็นเพื่อนอีกสักหน่อย
            พอเห็นว่าน้องเงียบก็เลยเริ่มเบาใจแต่ไม่ทันที่เปลือกตาบางจะค่อยๆปิดลง เสียงจากคนที่นอนอยู่ข้างกายก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
            “ขอกอดหน่อยสิ...” ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิง จู่ๆเซฮุนก็ลั่นวาจาออกมาก่อนว่าขอกอดหน่อย ซึ่งปกติประโยคนี้มันควรจะเป็นพี่หานมากกว่าที่จะพูดมันออกไป
            “หือ? ยังไม่นอนอีกเหรอ—“
            ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ร่างสูงใหญ่ของแฟนเด็กที่อายุน้อยกว่าเขาราวๆหนึ่งปีก็ค่อยๆเคลื่อนกายขยับเข้ามาใกล้ๆ จนร่างบางเริ่มระแวง แต่ก็ไม่ได้ขืนตัวเองออกจนกระทั่งเจ้าตัวเริ่มรู้สึกว่าไหล่ของเราทั้งสองเริ่มเกยกัน เท่านั้นแหละหานหมื่นลี้ก็เริ่มรู้สึกว่าน้องฮุนไฟกำลังแปลกไป
            “ขอกอดเฉยๆ”
            “กลัวฟ้าเหรอ มันก็ไม่เห็นร้องแล้วนะ อะ...อา”
            ดูเหมือนว่าใบหน้าของเซฮุนจะเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของหานหมื่นลี้อยู่พอสมควร เพราะไออุ่นจากลมหายใจของอีกคนที่รินรดอยู่ข้างใบหูมันทำให้ร่างบางเริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบอยู่ในกายแปลกๆ ทั้งๆที่นี่ก็แฟนตัวเองแท้ๆ ไม่มีอะไรน่ากลัว แต่น้องฮุนไฟตอนนี้กำลังทำให้พี่เขากลัวอยู่ไม่น้อย
            “เมายาที่กินไปเหรอ?”
            “ไม่ใช่”
            “ละ..แล้วกอดทำไม ก็ในเมื่อฟ้ามัน—“ พูดยังไม่ทันจบเงาดำของร่างสูงก็พลิกกายขึ้นมาคร่อมร่างบางโดยไว สองแขนที่ยันกับเตียงเอาไว้ทำให้หานหมื่นลี้ต้องกลั้นหายใจ หลับตาแน่นโดยที่เขาไม่มีทางรู้เลยว่าเซฮุนต้องการที่จะทำอะไรต่อไปกันแน่
             “ถ้ามีผู้ชายบอกว่าขอกอดเฉยๆ รู้ไว้เลยนะว่ามันโกหก...”
             “อ..อึก” ไม่ทันได้พูดต่อริมฝีปากของอีกฝ่ายก็เคลื่อนลงมาทาบทับลงบนริมฝีปากของคนด้านล่างทันที เสียงฟ้าร้องกับจูบที่ค่อยๆเริ่มจากช้าๆเนิบนาบไม่เร่งรีบใดๆทั้งสิ้น กำลังทำให้แฟนตัวเล็กคนนี้เคลิ้มไปกับความเร่าร้อนที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละนิดจากแฟนเด็กของเขา  
            เซฮุนค่อยๆจูบพี่หานไปเรื่อยๆในตอนแรกนั้นเป็นเพียงแค่การแตะสัมผัสกันแบบผิวเผิน แต่เมื่อเนิ่นนานไปเมื่อร่างเล็กเริ่มเปิดทางให้เขาได้แทรกเรียวลิ้นของตนเข้าไปด้านใน สองแขนที่เคยวางแน่นิ่งอยู่ข้างๆลำตัวกลับค่อยๆยกขึ้นมาคล้องคอของแฟนเด็กเอาไว้
            เสียงฟ้าร้องดูเหมือนจะไม่ใช่อุปสรรคของเซฮุนอีกต่อไป เมื่อตอนนี้จุดสนใจของเขาคือริมฝีปากของพี่หาน เนิ่นนานเกินกว่าจะรับไหวสองลมหายใจที่แลกเปลี่ยนกันไปมา นำพาให้เราสองคนเริ่มที่จะสานสัมพันธ์กันในห้องนอนแห่งนี้
            “อืม...”
            “พี่รู้ใช่ไหมว่าลึกๆแล้วผมเป็นคนยังไง” ทันทีที่ผละจูบออกคำถามแรกที่เซฮุนเลือกที่จะถามพี่หานคือประโยคนี้
            “เป็นผู้ชายแบบที่พี่รู้จักในตอนนี้...”
            ไร้แสงจากดวงจันทร์ในยามค่ำคืนเพราะสายฝนที่ยังกระหน่ำลงมา แต่ยังคงมีแสงจากดวงไฟตรงหัวเตียงที่ส่องสว่างให้สองแววตาได้จ้องมองเห็นกัน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของพี่หานที่สุกสกาวแวววับอยู่ตลอดเวลา ยิ่งทำให้เซฮุนไฟอดใจที่จะไม่ก้มลงไปจูบหน้าผากมนของคนรักตัวเองไม่ได้
            “ใช่ ผมจริงจัง และผมก็จริงจังกับพี่มากๆ”
            ฝ่ามือเลิกเสื้อกล้ามของแฟนตัวเล็กขึ้นมาจนเผยให้เห็นหน้าอกที่เคลื่อนขึ้นลงเนื่องมาจากแรงหายใจที่เข้าออกอย่างไม่สม่ำเสมอ ความเผอเรอที่มือของเซฮุนไม่ยอมอยู่เป็นสุข ค่อยๆเลื่อนมันวางลงไปบนยอดอกทั้งสองข้าง เพียงไม่นานใบหน้าของฮุนไฟก็ฝังลงไปแนบชิดกับร่างกายอันเป็นที่รักทันที
            พร้อมกับแลบลิ้นออกมาโลมเลียลงไปที่ส่วนอ่อนไหวทั้งสองข้างสลับกันไปมา โดยที่ไม่สนใจสักนิดว่าหานหมื่นลี้ที่ตนรักจะแปลกใจกับการกระทำของเขามากเพียงใด เซฮุนไฟไม่เคยรุกใครก่อน และการรุกก่อนในครั้งนี้มันทำให้พี่หานแทบบ้า
            เหมือนกำลังโดนหลอมละลายด้วยเปลวไฟจากตัวของน้องเขาแทน
            “อ๊ะ..อื้อ..” พยายามกลั้นเสียงที่น่าอายของตนเองเอาไว้ สองแขนที่คล้องคอเซฮุนอยู่พยายามโน้มให้ใบหน้าของแฟนเด็กเคลื่อนขึ้นมาจูบปากของตัวเองสลับกับการหยอกล้อที่ส่วนนั้นของเขาไปมา 
            ความอดทนอดกลั้นระหว่างเราทั้งสองคนกำลังจะหมดลงตั้งแต่วินาทีที่ร่างสูงยืดตัวขึ้นแล้วจัดการถอดเสื้อยืดที่ตัวเองใส่อยู่ออกจนเหลือแค่เพียงกางเกงนอนขายาวเพียงตัวเดียว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อทุกสัดส่วนตั้งแต่หัวไหล่เรื่อยลงมาจนถึงกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ขึ้นเรียงตัวกันเป็นลูกๆอย่างสวยงาม
            หานหมื่นลี้ถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอ จ้องมองร่างของเด็กหนุ่มที่โตเต็มวัยด้วยใจที่ร้อนรุ่ม ยากที่จะหักห้ามใจถึงขั้นต้องส่งมือไปวางเอาไว้บนเนินอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อไร้ซึ่งไขมันค่อยๆลูบลงมาเรื่อยๆจนผ่านยอดอกที่แข็งจนเป็นไตในขณะที่สายตาทั้งสองคนก็ยังคงจ้องมองกันอยู่ไม่ละไปไหน
            มือน้อยยังคงใจกล้าลูบลงมาเรื่อยๆจนถึงซิกแพคที่เกิดจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอของน้อง หานหมื่นลี้แทบคลั่งเมื่อระยะมือของตนเองตอนนี้นั้นเริ่มขยับเข้ามาใกล้ใจกลางของน้องฮุนไฟเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
            “พี่เข้าใจแล้วว่าทำไมน้องฮุนถึงไม่เริ่ม...” พูดพร้อมกัดปากล่างของตนเองไปด้วย พยายามควบคุมลมหายใจของตัวเองเอาไว้แล้วส่งมือลงไปวางทาบทับลงบนความยิ่งใหญ่ของน้องที่น้องแสนจะภูมิใจกับขนาดของมันมานานแสนนาน
            “เพราะถ้าผมเริ่ม พี่ก็แพ้”
            “ใช่ พี่แพ้น้องฮุนแล้ว...ให้พี่เป็นเมียน้องฮุนเลยได้ไหม
            “ผมอนุญาตให้พี่พูดคำว่า เมีย กับผมได้แค่คนเดียวนะ” จับมือบางออกไปวางไว้ข้างกายแล้วจัดการรูดกางเกงนอนของตนเองลงพร้อมกับชั้นในที่ใส่อยู่ ในตอนนี้หานหมื่นลี้เองก็รู้หน้าที่ของคนเป็นรุกอย่างตัวเองดีกว่าควรทำเช่นไรต่อไป
            กางเกงนอนขาสั้นถูกถอดออก ร่างบางค่อยๆขยับขยายร่างกายให้อยู่ในองศาที่พอเหมาะพอควรสุดท้ายก็เป็นเซฮุนเองที่ทำหน้าที่จัดแจงร่างกายของแฟนให้เข้าที่เข้าทางพร้อมที่จะเจอของจริงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
            “ขอนอกเรื่องได้ไหม?” แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มต้นขึ้น สองขาเรียวกำลังกอดรัดเอวของร่างสูงเอาไว้แน่น แต่ดูเหมือนว่าเซฮุนเองจะยังไม่เริ่มสักทีเพราะคำถามบางอย่างถูกตั้งขึ้นมาอีกครั้ง
            “อือ ว่ามาสิ”
            “พี่ว่าโจ่ยผมเป็นยังไง?” ตกใจกับคำถามของเซฮุนจนไม่คิดว่าน้องมันจะกล้าถามออกมาในเวลานี้
            “ก..ก็ดีอะ”
            “พี่ชอบไหม พี่อินมันบอกว่าของผมเล็ก ผมยอมไม่ได้ ผมอยากให้พี่รู้ว่าผมอะ...ที่สุดแล้ว”
            เว้นช่องว่างของประโยคเอาไว้ในขณะเดียวกันที่ความยิ่งใหญ่ของน้องฮุนไฟก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าไปในร่างกายของร่างบางช้าๆ ไม่ใช่จังหวะที่เร่งรีบอะไร นี่คือจังหวะที่ค่อยเป็นค่อยไป อาศัยช่วงเวลาที่แสนทรมานนี้พูดคุยกับคนตัวเล็กไปเรื่อยๆ
            “อ..อะ..อื้อ ที่สุดแล้วจริงๆ อ่า”
            “พี่ชอบใช่ไหม”
            “อือ ชอบ” พยักหน้าตอบแบบส่งๆ ตอนนี้ไม่อยากรอแล้ว อยากเริ่มต้นกันสักทีเขาไม่มีอะไรที่จะพรรณนาโจ่ยน้องไปได้มากกว่าการตอบสนองที่จริงใจจากเจ้าตัว
            “ขอบคุณครับ ผมไม่ถามพี่แล้วจากนี้ไปผมจะเป็นสามีที่ดีให้พี่เอง”
            ไม่พูดคุยกันให้เสียเวลาอีกต่อไป หลังจากที่ได้รับคำตอบที่ชัดเจนจากปากของแฟนตัวเล็กแล้ว ฮุนไฟก็เริ่มต้นสานสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนต่อโดยไม่ลังเลใจใดๆทั้งสิ้น ประสบการณ์จากชีวิตจริงอาจจะมีไม่มากแต่ประสบการณ์จากการดูคลิปที่พี่อินส่งมาให้นั้นท่วมท้น
            ทุกท่วงท่าราวกับเพลย์บอยที่ผ่านมาแบบนับครั้งไม่ถ้วน แต่หารู้ไม่ว่าใจของฮุนไฟตอนนี้นั้นก็มีแค่หานหมื่นลี้และหานหมื่นลี้เพียงคนเดียวเท่านั้น
            “อ๊ะ อ๊ะ ...”

            “พี่...อีกรอบได้ไหม” มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่มันมากกว่านั้น ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกค่อยๆขยับกายเปลี่ยนท่าไปตามคำสั่งที่เซฮุนต้องการไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่ากี่ท่าต่อกี่ท่าที่น้องสรรหามาให้คนพี่ทำตาม ผลสุดท้ายการสมสู่ของเราก็ดำเนินมาจนเกือบเช้า

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น